Schuld
Dit is de officiële communicatie van het parket van Hasselt: "Na de aanhouding van de man heeft de federale politie verder onderzoek gedaan in en rond het huis van de verdachte. Dat heeft geleid tot een aantal sporen, die verder onderzoek vergen. Daaruit moet blijken of de man al dan niet effectief als dader in aanmerking komt voor de dubbele moord."

Dat betekent dat het parket aanwijzingen en sporen heeft van een mogelijke betrokkenheid van de buurman van het jonge koppeltje dat op een haast professionele manier geëxecuteerd werd. Nergens zegt het parket dat het over bekentenissen of bewijzen van schuld beschikt. De aanhouding en de inverdenkingstelling van de man gebeuren voorlopig alleen om verder onderzoek mogelijk te maken. In het Belgische rechtssysteem geldt dan een heel eenvoudige juridische regel, het zogenaamde 'vermoeden van onschuld'. De buurman is juridisch nog altijd volkomen onschuldig en dient dan ook zo behandeld te worden.

Ook het massaal inzetten van mensen en politionele middelen is zeker in een dubbele en op het eerste gezicht motief loze moord een normale zaak: het parket zou terecht kritiek krijgen mocht ze niet alles op alles zetten om de dader of daders te vinden. Maar de inzet van middelen is ook al geen graadmeter van schuld. Zo'n onderzoek gebeurt trouwens à charge et à decharge: ook elementen die op onschuld kunnen wijzen worden onderzocht. Die zijn er ook, in persoonlijke getuigenissen: zowel zijn schooldirecteur, zijn leerlingen, zijn ex-vrouw als de grootvader van de slachtoffers zien de betrokkene niet in staat om in een halfuur tijd zo'n koelbloedige executie uit te voeren. Ook die verklaringen vormen geen sluitend bewijs. De simpele waarheid is dat we voorlopig niets weten.

In zo'n geval zou enige terughoudendheid gepast zijn: stel maar eens dat de man niets verweten kan worden en terug in het huis naast dat van zijn vermeende slachtoffers moet wonen.

Van die terughoudendheid was er bij veel media niets te merken: livestreaming op nieuwssites van het onderzoek in de tuin, ongecontroleerde geruchten, de volledige identiteit en adres van de dader en een bijzonder sterk woordgebruik: zo is een gescheiden man voor sommigen al een "eenzaat". Het is de job van de pers om over feiten te berichten, die van het parket om schuld of onschuld aan te tonen. Laten we vooral niet proberen elkaars job te doen.

Yves Desmet
Politiek commentator

Bron: www.demorgen.be, 07/01/2010


Mijn mening

Dank u Yves Desmet om de mening van zoveel Vlamingen even bekend te maken. Mijn eerste reactie toen ik gisteren op het nieuws de huiszoeking zag bij de heer Ronald Janssen die werkt op de Sint-Martinusschool in Herk-De-Stad, was verbijstering. Hoe is het mogelijk dat de naam, het adres en de werkplaats van een man die mogelijk schuldig is aan moord over heel België wordt verspreid? Is het principe normaal niet: Men is onschuldig tot men het tegendeel kan bewijzen?
Ok, hij heeft vannacht bekend dat hij de moord op Shana en haar vriend Kevin gepleegd heeft. Maar let op mijn woorden: hij heeft het pas vannacht bekend! Dit wil dus niet zeggen dat men gisteren al wist dat hij dit gedaan had. En toch vertelde men aan heel België dat Ronald Janssen hoogstwaarschijnlijk de moordenaar was. En Ronald Janssen woont naast de familie Appeltans en hij werkt in de Sint-Martinusschool.
Stel je even voor dat deze man compleet onschuldig was. Stel je voor dat je het politiebureau buiten stapt als totaal onschuldige persoon. En toch is je leven compleet anders. Mensen bekijken je als een moordenaar, ook al is dit niet zo. Zeg dus maar bye bye vrienden en kennissen, bye bye werk, ... Kortom: bye bye leven.

Daarom even een oproep, ook al lezen de mensen achter de schermen van onze Vlaamse mediakanalen dit waarschijnlijk niet: Volg het principe dat hier in Belgie telt. Verklaar zelf niemand schuldig. Je ben onschuldig tot het tegendeel bewezen is.

Met dank overigens voor de 'rijpe' opinie van Britt! :-)


Weinig opvallende man met bruut als vader


HALEN - Een stille jongen die samen met zijn familie onder het juk van zijn tirannieke vader uitklom. Een trotse vader die een pijnlijke echtscheiding probeerde te verwerken. Zo wordt Ronald 'Ronnie' Janssen omschreven.


Ronald 'Ronnie' Janssen (38) groeide op in Kotem, een klein Limburgs dorp bij Maasmechelen. Het is amper enkele straten groot. Janssen is het derde kind in een rij van vier. Hij heeft nog twee zussen en een broer. Onder de kerktoren herinneren ze hem zich als een brave, bijna onzichtbare jongen. 'Een gesloten jongen. Hij was niet iemand die snel een praatje maakte.'

Kwajongensstreken kan niemand zich herinneren. Ook in het Heilig Hartcollege in Maasmechelen, waar hij was ingeschreven in de Moderne, kunnen leerkrachten en toenmalige medeleerlingen hem zich amper voor de geest halen. Uit de archieven blijkt enkel dat hij een goede leerling was.

Hoe positief de mensen onder de kerktoren over Ronald spreken, des te somberder worden de blikken als de gesprekken over zijn vader gaan. E., een mijnwerker uit Eisden, wordt omschreven als een bruut. 'Vooral zijn vrouw moest het ontgelden', zeggen de buren. 'Het gebeurde geregeld dat we hen ruzie hoorden maken en dat er klappen vielen. Als ze een boeket bloemen meebracht om de woonkamer op te fleuren, stampte hij het tegen de grond. Dan vielen er weer klappen.'

Aan de situatie kwam pas een einde toen de kinderen tieners werden en ze zich tegen hun vader keerden. 'Ze kozen radicaal de kant van hun moeder', zeggen de buren. De vader zou uiteindelijk de familiewoonst verlaten en in het kleine huisje bij zijn eigen vader gaan inwonen. Tot een echtscheiding kwam het nooit. Moeder H. deed nog vaak de was en de plas van E., en bracht hem maaltijden. Enkele jaren geleden stierf de man, vervreemd van zijn familie.

'De moeder bloeide open na het vertrek van die man', zeggen de buren glimlachend. 'Ze was gelukkig met haar kinderen. De vier groeiden op tot flinke, beleefde jongeren.' Niemand kan iets slechts kwijt over hen.

Ronald Janssen trok naar Leuven, waar hij studeerde om industrieel ingenieur elektromechanica te worden. Hij werd verliefd op een medestudente, N. B., en de twee verhuisden na hun studies naar Genk. Daar werkte Ronald in een papierfabriek.

Tien jaar geleden kocht het echtpaar een huisje in Loksbergen, op 56 kilometer van het ouderlijke huis van Janssen. Ze verhuisden naar het kleine dorpje om dichter bij de ouders van N. in Schaffen te wonen. Er kwamen twee dochtertjes en ze leken een perfect gelukkig gezinnetje.

'Ronnie is toen leerkracht technisch tekenen geworden, zodat N. carrière kon maken', zegt zijn familie. 'Ze waren beiden ingenieurs, maar iemand moest voor de kinderen zorgen. Ronnie heeft toen een stap opzijgezet.'

Buren zagen dat hij zijn tijd vulde door zijn huisje te verbouwen. 'Zijn dochtertjes waren alles voor hem. Niemand die ooit kan zeggen dat hij geen goede vader voor hen was', vertelt Leo Vandingenen, een goede kennis. 'Misschien was hij zelfs een beetje té beschermend voor zijn dochtertjes.'

Anderhalf jaar geleden kwam het tot een breuk tussen het echtpaar. 'Ronald is een goede vader. Een rustige man, die ik niet in staat zie om moorden te plegen', verklaarde de vrouw eerder aan deze krant. Uit politieverslagen blijkt echter dat de vrouw enkele jaren geleden een klacht indiende wegens partnergeweld. De ouders van de vrouw spreken dat niet tegen.

'In het begin is de scheiding wat moeilijk verlopen', geeft de familie van Ronnald Janssen toe.

'Maar dat is na enkele maanden rechtgetrokken. Ze gingen als vrienden met elkaar om. Ze werkten zelfs een co-ouderschapregeling uit, waardoor de kinderen afwisselend bij hun vader en hun moeder verbleven.'

Ook nu zoeken de familie van Ronald en de ex-vrouw steun bij elkaar.

'Die scheiding was een zware klap voor Ronnie', zegt zijn broer. 'Hij was altijd aan zijn huis aan het werken. Heeft dat hem zijn huwelijk gekost? Het heeft hem zwaar aangegrepen, maar hij leek het te boven te komen.'

Janssen leefde sinds de scheiding zijn onbesproken leven, zonder grote momenten. Hij leek perfect geïntegreerd in Loksbergen. Hij is lid van de heemkundige kring, lid van de plaatselijke natuurkring, een groot liefhebber van wandelingen in de Hagelandse natuur. Hoogstens vonden de dorpsbewoners het vreemd dat hij tot 's avonds laat in zijn kelder werkte, of dat hij zich erg kon opwinden over kleine zaken.

Over leerlingen op school die hun boterhammen in de vuilnisbak kieperden en dan belegde broodjes gingen kopen bijvoorbeeld.

Maar voor de meeste mensen in zijn omgeving leek Ronald Janssen een volstrekt normale man uit het dorp. Tot chauffeurs op nieuwjaarsdag plots een brandende auto langs de E314 zagen staan.


Blog DS, 08-01-2010 (Cedric Lagast)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Oud zeer


Ik heb een wispelturig karakter, dat weet ik. Twee dagen geleden stond ik hier nog te tieren dat Het Laatste Nieuws drie stappen te ver gegaan is door én de volledige naam, én de foto én het adres te geven van R.J., Ronald J., vooruit dan: Ronny Janssen, nog voor hij zelfs maar bekend had. Ik was daar niet alleen in: De Morgen, De Standaard, minister Ingrid Lieten, Walter Van Steenbruggen, Radio 1, zelfs Gazet van Antwerpen veroordeelden de shock and awe van de krant over Halen. Maar nu het stof van die eerste verontwaardiging wat gaan liggen is, en we de berichtgeving wat rustiger hebben kunnen herlezen, roept de kwestie meer vragen op dan boosheid. Vragen of en hoe we kunnen vermijden dat die bittere discussies elke keer opnieuw gevoerd moeten worden, bij elke nieuwe grote moordzaak. En vragen of een koerswijziging nog mogelijk is.


Allereerst: privacy in de misdaadverslaggeving is een oud zeer. Het is ook een moeilijke kwestie. Zelfs zonder een naam te noemen, kun je iemand herkenbaar maken, zeker voor zijn omgeving. Als je schrijft dat de verdachte de buurman van Shana Appeltans is, beperk je het aantal mogelijkheden tot twee. En schrijf ook nog je dat hij technisch tekenen geeft in de Sint Martinusschool van Herk De Stad: bingo! Gisteren stond er in De Morgen een klein debatje tussen Yves Desmet en José Masschelin, misdaadreporter bij Het Laatste Nieuws, die precies dat punt maakte: wat maakt het uit om Ronald J. te schrijven, als je tegelijk vertelt met wat voor busje hij rijdt, in welke straat hij woont en hoe zijn huis eruitziet? We zitten allemaal op hetzelfde hellende vlak - wat voor zin heeft het om je ergens halverwege krampachtig vast te klampen, en daar dan nog moreel superieur over te doen ook? Dus redeneert de krant: je kunt net zo goed meteen alles vertellen, en het vermoeden van onschuld respecteren door in je stukken het onderzoek zelf à charge en à decharge voeren: vier buren voor, twee tegen, het was een goeie vader maar hij vergiftigde wel de katten van zijn buren. En genoeg zeggen dat er nog geen bewijzen zijn, terwijl je tegelijk zegt dat die er zeker aan komen.

Het alternatief - of het andere uiterste - is de opvatting die in gerechtelijke kringen algemeen is, en onder journalisten door haast niemand wordt aangehangen: dat er best niets geschreven wordt, of toch zo weinig mogelijk. Er was in Vlaanderen de voorbije week geen gerechtsjournalist te vinden die níét gefrustreerd was door het gebrek aan communicatie van de procureur van Hasselt. 'Hij geeft een persconferentie om te communiceren dat hij niet zal communiceren', klonk het op VTM. 'Hij wil zelfs niet bevestigen dat Janssen bekentenissen heeft afgelegd, terwijl zijn eigen advocaat het ons gezegd heeft!' Terwijl onder juristen vooral lof klinkt. 'Ik heb de rol van de procureur des konings in Hasselt enorm kunnen smaken,' aldus Walter Van Steenbruggen bij Phara. 'Hij heeft over het onderzoek quasi niets prijsgegeven, en dat is ook zijn taak denk ik. Het onderzoek wordt gekenmerkt door het geheime karakter, en waarom is dat? Om de procesgang zo sereen mogelijk te maken, zodanig dat experts, getuigen en magistraten niet beïnvloed geraken.' En dat deze moordenaar eigenlijk vrijgesproken zou moeten worden, opdat de pers zou zien wat ze gedaan hebben met hun beeldendiarree.

Dat is een brede kloof om te overbruggen. Een niemandsland waarin harde juridische en journalistieke principes allianties aangaan met de verlangens, nieuwsgierigheid, emotionaliteit en ethische bezwaren van het publiek, dat alles over de zaak wil weten, en het vervolgens de boodschapper verwijt.

Op korte termijn krijg je dat niet in evenwicht, maar je kunt proberen. Wat er in ieder geval nodig is, is een hernieuwd overleg tussen justitie en de pers. Het gerecht moet meer communiceren, precies om de berichtgeving beter in de hand te houden; wie genoeg vertelt, gaat wilde nieuwsgaring vermijden. Stel desnoods zelf foto's ter beschikking, dan cirkelen ze niet met een helikopter boven je hoofd, en vallen ze de slachtoffers niet lastig.

En binnen de media moet er een nieuwe consensus komen. De tekst van de deontologie is er, maar de interpretaties liggen ver uiteen. Waardoor de ene de andere meesleurt op dat hellende vlak.


DS, 09-01-2010 (Tom Naegels)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB