Minder leuteren, meer werken


Collega’s die jeremiëren over een scheiding, onverwerkte jeugdtrauma’s of de griepjes van hun kinderen, irriteren steeds meer werknemers. Steeds meer werknemers hebben genoeg van de privésores van hun collega’s. Werk is werk, vinden ze. Geneuzel is voor thuis.


Een groeiende groep werknemers en werkgevers is het beu om geconfronteerd te worden met de privélevens van collega’s. Ze verlangen naar een nieuwe zakelijkheid waarin iedereen maar één ding komt doen op het werk: werken. Het moet afgelopen zijn met de gezelligheid op de werkvloer en het geneuzel over de vakantie, het weekend of de kinderen.

Uit onderzoek van Luc Mutsaers, beheerder van de website Plezieropjewerk.nl, blijkt dat 35 procent van de werkenden het tijd vindt voor een strikte scheiding van werk en privé. Twee jaar geleden was dit nog 22 procent. Aan het onderzoek deden 437 mensen mee – voornamelijk kantoorpersoneel. Vooral collega’s die jeremiëren over een aanstaande scheiding, onverwerkte jeugdtrauma’s of de griepjes en verkoudheden van de kinderen, blijken een bron van irritatie. Helemaal als ze het leed als excuus gebruiken voor te laat komen, ze eerder vertrekken of ondermaats presteren.

Managementtrainer Paul Effting uit Opeinden is voorstander van het idee om werk en privé strikt te scheiden. Hij vindt dat medewerkers zich binnen een bedrijf als gast behoren te gedragen. „Jij komt iets brengen, namelijk je deskundigheid of vaardigheid, en krijgt daar geld voor. Vergelijk het met een aannemer die in je huis een keuken komt plaatsen. Het is prima als die aannemer wil ouwehoeren over z’n privéproblemen, maar niet in jouw tijd en van jouw geld. Hij moet gewoon z’n werk doen. Zo werkt dat in het bedrijfsleven ook. Hou de relatie professioneel en volwassen.”

Voor minder leuteren en meer werken pleit ook Judith Mair. Haar boek ’Schluss mit lustig’ (uit met de pret) uit 2003, in het Nederlands vertaald als ’Het is mooi geweest – het kantoor is geen pretpark’, wordt door veel managers omarmd. De Duitse schrijfster zegt over haar eigen design- en communicatiebureau in Keulen: „Wie denkt dat werk alleen goed is als je er plezier aan beleeft, is bij ons aan het verkeerde adres.” Door strenge regelgeving wil ze, naar eigen zeggen, haar medewerkers beschermen tegen de gevaren van een sterke vermenging van privé en werk. Daarin gaat ze ver. Vaste werktijden, vaste werkplekken, iedereen in uniform, werknemers die elkaar met ’u’ aanspreken en privégesprekken die hooguit vijf minuten duren. Werk is werk, privé is privé. En geen overlap.

„Wat een idioot idee om werk en privé te scheiden. Dat is de meest onmenselijke oplossing die je kunt verzinnen”, reageert Peter Cuyvers, pedagoog en adviseur gezinsbeleid voor bedrijven, uit Den Haag. Hij denkt dat veel van de genoemde irritatie veroorzaakt wordt door het onbegrip van kinderloze medewerkers voor hun collega’s met kinderen. „Mensen praten nu eenmaal graag over datgene wat ze dierbaar is. Bij de een is dat voetbal of vakantie, bij de ander z’n kinderen. Wen er maar aan. Het aantal werkende ouders stijgt namelijk”, waarschuwt hij. Cuyvers begrijpt wel dat het vervelend is als ouders steevast voorrang krijgen op vrije dagen tijdens schoolvakanties. En ook dat het onprettig is als onder werktijd plotseling het kinderdagverblijf belt dat de kleine ziek is en moet worden opgehaald. „Je zadelt dan een collega op met extra werk. Maar veel ergernissen verdwijnen zodra bedrijven betere regelingen treffen met werkende ouders. Bijvoorbeeld door een bepaald percentage flexibele werktijden in te stellen. De uren die iemand eerder vertrekt, moet hij gewoon inhalen op een moment dat hem dat wel uitkomt. In tegenstelling tot veel andere landen, is dat in Nederland nauwelijks geregeld.”

Arbeidspsycholoog Jaap van den Broek van Arbeids Psychologie Amsterdam merkt op dat privé en werk voor een aantal mensen compleet is omgedraaid. „Ik zie steeds vaker werknemers werk mee naar huis nemen omdat ze op kantoor nergens aan toe komen vanwege alle sociale bezigheden. Dat is ongezond. Burn- out wordt vaak veroorzaakt door dit soort accentverschuivingen.” Een betere scheiding van werk en privé is wat dat betreft wenselijk. Maar hij ziet dit niet leiden tot minder ergernis aan de collega die z’n privésores ventileert. „Dat probleem moet opgelost worden door de leidinggevende. Werkgevers tolereren te veel. Iemand die voortdurend aandacht vraagt voor z’n privéproblemen, gedraagt zich als een kind dat zegt: „Ik ben zielig, jullie moeten me helpen.” Je mag best iemand even uit laten huilen, maar een werkgever mag geen duurzame zorgtaak op zich nemen. Hij moet een werkrelatie creëren van volwassene tot volwassene.’

Paul Effting gaat daarin nog een stapje verder. „Een organisatie moet duidelijk maken dat ze privéproblemen absoluut niet gaan oplossen. Zelfs persoonlijke irritaties tussen werknemers moet de manager laten gaan. Ik had laatst een ziekenhuismanager die vertelde over twee ruziënde verpleegsters die bij hem waren gekomen, met huilen en al. Ja, dat moet hij helemaal niet oplossen. De sfeer op de werkvloer is niet het probleem van de manager, maar van de medewerkers zelf. Hij heeft ze dus gewoon gezegd dat ze het zelf maar moeten uitzoeken.”

Dat het minder gezellig wordt op kantoor door alleen maar over werk te praten, is volgens Effting geen bezwaar. „Medewerkers moeten persoonlijke behoeften als sfeer, gezelligheid en waardering niet uit hun werk halen. Ik ben erg cynisch over het idee dat tevreden werknemers beter werk afleveren. Ik ken geen onderzoek waaruit dat blijkt. Al die persoonlijke behoeften moet je dus buiten de werksfeer houden.” Zelfs een complimentje van de leidinggevende aan de medewerker – toch een prettige blijk van waardering voor het werk – valt volgens hem in de categorie persoonlijke behoeften die op de werkvloer niet thuishoren. „Als de aannemer die je keuken komt plaatsen elke dag een schouderklopje nodig heeft omdat hij anders z’n kastjes niet recht kan hangen, dan schop je hem er toch ook uit.”

Voordeel is, als werk alleen werk is, dan is vrij ook vrij. Dus niet ’s avonds nog even de zakelijke mail checken of op vakantie de mobiele telefoon aan voor als de baas belt. Effting kan zich wat dat betreft goed vinden in de methode van Judith Mair: „Ze garandeert haar werknemers dat om 8.30 uur de deuren open gaan en om 17.30 uur sluiten. Doe gewoon die acht uur geconcentreerd je werk. En heb het lef niet om werk mee naar huis te nemen.”


Top-5 aan privézaken gerelateerde irritaties op de werkvloer

1. Collega’s die ongevraagd over hun privéleven beginnen terwijl je zit te werken. Vooral als ze zich beklagen.

2. Parttime collega’s die er nooit zijn omdat ze bij het eerste zuchtje wind met griep thuis zitten, en die dokter, tandarts en cursussen standaard onder werktijd bezoeken.

3. Collega’s die elke gelegenheid aangrijpen om later te komen of eerder weg te gaan – bij voorkeur als de baas er niet is.

4. Collega’s die regelmatig en luidruchtig privételefoontjes plegen en daarna roepen dat ze het zo druk hebben.

5. Werknemers met kinderen die voorrang krijgen op de schoolvakanties, waardoor de kinderloze achterblijvers in die periode extra veel werk op het bord krijgen.

Bron: Luc Mutsaers.


Trouw, 21-02-2009

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Voor de mensen die op kantoor werken zou dit een goed initiatief zijn.Maar dit kan toch zeker niet in alle sectoren volgens mij. Als leerkracht moet je 's avonds de dingen voor de volgende dag maken (dit zeker in het basisonderwijs). En als je zelfstandig bent werk je gewoon altijd.
Je kan dan zeggen daar heb je zelf voor gekozen maar als alle landbouwers zeggen wij doen dit niet meer, waar gaan de mensen hun eten dan halen?
Het is dus wel een goede oplossing voor mensen die op het werk zoveel uitleggen dat ze hun werk mee naar huis moeten nemen. Maar ergens ookwel je eigen schuld dan.
Dus volgens mij is het maar voor wat je zelf kiest. En als er dan iets bij komt moet je dit ook doen. Eender welk werk je doet.