Meer dan symbolisch


De Belgische regering zendt vier gevechtsvliegtuigen en de bijbehorende 140 man personeel naar het gevaarlijke zuiden van Afghanistan. Dat is geen geringe beslissing. We hebben weliswaar al sinds vijf jaar troepen in dat onherbergzame en onrustige Aziatische land, maar die hielden zich voornamelijk bezig met de bewaking van de luchthaven van de hoofdstad Kabul. Alle verhoudingen in acht genomen was dat een veilige optie.


Sinds de Amerikanen de Taliban-regering verdreven in de nasleep van de aanslagen van 11 september 2001, is het onmogelijk gebleken Afghanistan enige stabiliteit te brengen. De geschiedenis van het land hangt aaneen van episodes waarin vreemde legers hun tanden braken op de vechtlust van warlords die het ontoegankelijke terrein als bondgenoot hadden.

Het is duidelijk dat de druk op België vanwege Europese en Navo-partners om meer te doen, onhoudbaar was geworden. De regering-Balkenende drong sterk aan op meer steun. Nederland, dat zich met grondtroepen engageerde, verloor in Afghanistan al zestien militairen. Zolang er geen regering met volle bevoegdheden was, kon ons land de boot afhouden. Nu die er wel is, moest er iets gebeuren.

De Belgische F-16's zullen toestemming hebben om te vuren, als de situatie dat vereist. Dat maakt van deze beslissing een stap die het symbolische ver overstijgt. Van onderaannemers worden we deelnemers in een onvatbare en wellicht onwinbare oorlog. De consequenties daarvan kunnen verstrekkend zijn.

Weliswaar is de kans dat een van onze vliegtuigen wordt neergehaald, miniem. De basissen waar onze jongens zullen verblijven, zullen ook niet gauw doelwitten van rechtstreekse aanvallen van de Taliban worden. Toch zijn de risico's niet te onderschatten. Voor onze troepen en voor de eventuele gevolgen van hun oorlogshandelingen.

Wat als er onschuldigen worden getroffen? Wat bij een escalatie van de oorlogsspanning? Wat als ons land van de weeromstuit een belangrijker doelwit voor terroristen wordt?

Wie deel uitmaakt van een bondgenootschap, kan zich niet aan zijn verantwoordelijkheden onttrekken. Maar tot nog toe stond onze deelname in het teken van de ordehandhaving. Dit is andere koek. De politieke verantwoordelijkheid en de ermee verbonden risico's gaan meer dan een paar graden de hoogte in.

Een klein land kan in deze gevaarlijke wereld zijn lot niet alleen bepalen. Maar we kunnen ook niet de speelbal worden van keuzes en ontwikkelingen waarin we niet worden gekend. Nu de regering onze militaire betrokkenheid bij de oorlog in Afghanistan heeft versterkt, moet de politieke dimensie volgen. De volgende Belgische premier en zijn ministers van Buitenlandse Zaken en Defensie wacht de uitdaging om het gezag te verwerven om mee te spelen bij de bepaling van het Europese internationaal beleid.


DS, 02-02-2008 (Bart Sturtewagen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB