Een godgeleerd meisje


Een godgeleerd meisje betrad het examenlokaal. Niets wees op haar bijzondere contacten met de Heer. Ze zag er een praktisch iemand uit. Stevige kuiten. Een jonge vrouw die na een feestje de rommel niet laat staan, maar in een opeenvolging van natuurlijke bewegingen de vaatwasmachine in geen tijd weet te vullen. Haar blik schatte mij meteen correct in, als niet meer dan een hindernis op weg naar haar diploma. Zakelijk nam ze haar vragen in ontvangst. Zonder op te kijken begon ze met de voorbereiding ervan. Ze was niet mooi en ze was niet lelijk, zodat ik haar vergat.


Een half uur later zaten het meisje en ik oog in oog. De eerste vraag ging over bisschopsbenoemingen in Zwitserland. De procedures. De bijzondere overeenkomsten tussen de Heilige Stoel en de kantons. Ze wist het allemaal. 'Waarom is Zwitserland zo speciaal?' vroeg ik. 'Waarom is het anders dan zijn buurlanden?' Buurlanden? Haar bril bewoog lichtjes, waarachter vaalgrijze ogen assertief op de loer lagen. Kon ze misschien een buurland van Zwitserland opnoemen? Dat kon ze. Noorwegen bijvoorbeeld.

Misschien schrok ik wel, want ze berispte mij alsof ik in haar niet aanwezig decolleté had gekeken: 'Dit is toch geen examen aardrijkskunde?' Ze had natuurlijk gelijk. Tijdens mijn colleges verschafte ik immers geen details over de ligging van Zwitserland. Dus kon zij onmogelijk weten dat het land niet aan Noorwegen grenst. Ook had ik verzuimd mee te delen dat de studenten zich via het pedagogische concept 'begeleide zelfstudie' over de geografie van Zwitserland dienden te buigen. Ik was schuldig. Zij slaagde voor het examen. Met onderscheiding.

Nu verwacht u van mij een klaagzang over de afnemende kennis van de hedendaagse student, maar daarin vergist u zich schromelijk. Ik ben niet gek. Wie twintig is en klaagt, is kritisch. Wie vijftig is en klaagt, is oud. Tot zover een eerste, op zichzelf al doorslaggevende, reden om de schijnbare onwetendheid van mijn studente niet op de korrel te nemen.

Maar laten we het debat ten gronde voeren, zoals politici vaak kranig zeggen, in de stille hoop dat het nooit zal gebeuren. Want het gaat, zoals ik al aangaf, om schijnbare onwetendheid. De studente weet niet waar Zwitserland ligt. En dan? Ze woont niet in Zwitserland, maar in Meeuwen-Gruitrode. En ze bewijst dat ze haar hersenen niet belast met overbodige kennis, waardoor er geen ruimte zou overblijven voor het essentiële, namelijk voor het ontwikkelen van vaardigheden, zoals assertiviteit. 'Dit is geen examen aardrijkskunde': puike reactie tegenover iemand die met zijn geografische kennis loopt te pronken. Assertiviteit tegenover boekenwijsheid.

Want, zoals ervaren pedagogen terecht opmerken: er is het internet. Weet je niet waar Zwitserland ligt, dan zoek je dat toch gauw even op. Twee, drie toetsen, het is zo gebeurd. Een mens kan in onze samenleving trouwens perfect functioneren zonder te weten waar Zwitserland ligt. Je kunt rijk worden of geil, godgeleerd of grootmoeder, zonder enige kennis van dat vermaledijde Zwitserland met zijn smeltende gletsjers en zijn vraatzuchtige marmotten.

Wij weten niet minder dan onze ouders of grootouders, gaan onderwijskundigen buitengewoon terecht verder. Wij weten andere dingen. Juist! Zo kende mijn vader de oden van Horatius ongeveer uit het hoofd. Ik helaas niet. Maar misschien weet ik wel dingen die hij niet wist, al is mij niet duidelijk welke. Mensen van mijn generatie worden op hun beurt een curiosum, omdat zij de grenzen van Zwitserland nog kennen, ten koste van een degelijke bagage op het technologische vlak. Ten koste van dieper inzicht in de betere rappers die vandaag de wereld redden.

Ten slotte is er het schaarstebeginsel. Kennis is begrensd. Meer weten over Zwitserland betekent minder weten over God. Dat zou jammer zijn. Alhoewel. Wie God niet kent, vindt informatie over hem op het internet. Op 489 miljoen verschillende plaatsen. Als je die informatie rustig doorneemt, hoef je niet langer weetjes over God in je hersenen op te stapelen. Kortom, wie wil slagen in het leven, belast zich beter niet met kennis. Tot zover dit betoog, waarmee ik mij uitdrukkelijk bij de moderne pedagogische inzichten wens aan te sluiten.

Meen ik wat ik schrijf? Natuurlijk niet. Voor geen woord. Ik ben gewoon laf en lui. Ach, zelfkritiek. Ze is goedkoop. Dat wist Max Frisch al, 780.000 vermeldingen op het internet, een Zwitser die Zwitserland wantrouwde. Als Noor in Noorwegen had hij ongetwijfeld hetzelfde gedaan. 'Wat zelfkritiek zo gemakkelijk maakt, is dat ze ons het gevoel geeft dat we ons boven onze tekortkomingen verheffen door ze te benoemen, en ze zo van hun afschuwelijkheid ontdoen.'

Godgeleerde meisjes stemmen tot nadenken.

Rik Torfs doceert kerkelijk recht aan de KULeuven.


DS, 24-01-2008

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Studenten hekelen professor Rik Torfs

Professor kerkelijk recht Rik Torfs krijgt de studentenvertegenwoordigers van de KU Leuven over zich heen. De studenten nemen het niet dat Torfs in zijn column van donderdag 24 januari in De Standaard een studente - naar hun mening - belachelijk heeft gemaakt. De studenten hebben daarover een gesprek met het universiteitsbestuur gevraagd. Onder de titel 'Een godgeleerd meisje' had Torfs een mondeling examen beschreven. Hij schreef onder meer dat een studente Noorwegen als een van de buurlanden van Zwitserland had genoemd.


Blog DS, 05-02-2008 (pl)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Wat een hoopje bekrompen studenten lijkt me.
Hij heeft nog niet eens een naam genoemd
En hij verdedigt haar zelfs nog, hij geeft haar groot gelijk als ze zegt dat het geen examen aardrijkskunde is. Uit de mond van Rik Torfs durf ik dit zelfs vergelijken met een parabel.
Of zou Rik Torfs eigenlijk een slecht docent zijn en was dit voor de studenten een mooie gelegenheid om hem eens 'te pakken'

__________________
"De jeugd van tegenwoordig houdt alleen maar van luxe, heeft slechte manieren en veracht de autoriteit.
Zij heeft geen respect voor oudere mensen. De jeugd verpraat de tijd terwijl er gewerkt moet worden, schrokt bij de maaltijden het voedsel naar binnen, legt de benen over elkaar en tiranniseert de ouders..."
- Socrates, 2400 jaar geleden... -