Een hondenleven - Anderhalf miljoen Belgen zijn arm


Anderhalf miljoen Belgen zijn arm, ze hebben als alleenstaande minder dan 772 euro per maand. De Koning Boudewijnstichting verzamelde getuigenissen over armoede.


De Antwerpse professor Jan Vranken wijst op enkele zorgwekkende evoluties. Vooral het aantal Belgen dat langer dan een jaar werkloos is, noemt hij een probleem. In Vlaanderen zitten vier op de tien werklozen langer dan twaalf maanden zonder werk. Binnen de groep van langdurig werkzoekenden is liefst 55 % al meer dan twee jaar werkloos. Zij zijn volgens Vranken bijzonder kwetsbaar. Temeer omdat de overheid strenger optreedt, zodat OCMW's vaststellen dat zij steeds meer personen moeten opvangen die in het reguliere circuit worden uitgestoten.

In hun jaarlijkse publicatie Armoede en Sociale Uitsluiting stellen de onderzoekers van de Universiteit Antwerpen vast dat sociaal zwakkeren het almaar lastiger krijgen in voorzieningen die draaien rond werk, onderwijs en huisvesting. Volgens onderzoekster Daniëlle Dierckx zijn de wachtlijsten in de sociale huisvesting dermate dramatisch, dat de OCMW's binnenkort best alternatieve huisvestingsmaatchappijen oprichten.

De nieuwe Europese armoedegrens werd op 772 euro per maand gelegd. Het leefloon haalt die grens niet meer, want dat bedraagt voor een alleenstaande 625 euro per maand. De armoede zit niet alleen bij werklozen, maar ook bij alleenverdieners, waar velen niet meer in staat zijn een wasmachine of koelkast te kopen.

De Koning Boudewijnstichting heeft 180 professionele en niet-professionele getuigen gezocht voor een verhaal over armoede en uitsluiting. Hun luisterwerk leverde 300 getuigenissen op. De getuigenissen werden gebundeld in ,,Getuigenissen van sluipende uitsluiting'', waarmee de Koning Boudewijnstichting de samenleving attent wil blijven maken op de problemen van de meest kwetsbare groepen.

Een van de voorbeelden, opgetekend door de Thuiszorgdienst Brussel:


Dit is het verhaal van een patiënte die met haar zoon in het stadscentrum woont. Haar huis is smerig en de relatie met haar zoon is allesbehalve goed te noemen. Hij zou haar zelfs al opgesloten hebben. Tijdens ons bezoek hebben wij vastgesteld dat mevrouw op zijn zachtst gezegd een loopje neemt met de hygiëne; zo eet ze bijvoorbeeld uit hetzelfde bord als de hond. Wij begrepen onmiddellijk dat dit een echt probleemgeval was en dat wij de gezondheidsdienst, de wijkagent en de huisarts dienden in te schakelen om aan deze situatie iets te veranderen. Toen wij de huisarts belden, verklaarde deze dat hij deze dame al twee jaar verzorgde en dat hij ook het probleem had gezien, maar dat hij niet wou tussenbeide komen uit schrik voor de reactie van haar zoon. De gezondheidsinspectie is ook niet ter plaatse komen kijken, aangezien ze geen goedkeuring kregen van het OCMW. Dan hebben wij maar een plaatsingsdienst aangesproken, die uiteindelijk niet binnengelaten werd toen ze aanbelden. Uiteindelijk bleek niemand dus bereid zijn of haar verantwoordelijkheid op te nemen. Gezien onze vzw hierin officieel niets te zeggen heeft, zat er voor ons niet anders op dan de situatie te laten zoals ze was. Bovendien heeft een verpleegster er nog het schurft opgelopen. Alle betrokken diensten wezen elkaar met de vinger. En zo is men de kern van de zaak uit het oog verloren: het leven en het welzijn van de patiënte.

C.B., thuiszorgdienst, Brussel.


De publicatie kan gratis besteld worden bij de Koning Boudewijnstichting of worden gedownload.

www.kbs-frb.be


DS, 03-12-2005(gfr)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Toen ik dit artikel las, dacht ik onmiddellijk dat dit een gebeurtenis was die zich in een ontwikkelingsland afspeelt. Omdat je hierover vaak zulke dingen hoort vertellen die door de media worden belicht, maar het blijkt dus in België te zijn. Hiervan schrok ik enorm omdat ik dacht dat zulke voorvallen zich niet in een industrieland voordeden.
Ik begrijp niet dat die vrouw in zo een situatie mag en kan overleven. Het ergste van de hele zaak is het feit dat iedere instelling de schuld verder verschuift waardoor iedereen met een gewetensvol hart de ogen kan toeknijpen. De conclusie is dus dat niemand het initiatief neemt om deze vrouw te helpen!
Uiteindelijk leeft die vrouw nog steeds in die povere situatie waartegen niets wordt gedaan! Hoe komt het dat onze maatschappij hiertegen geen protest uitoefent? Hoe kan die vrouw nu leren wat hygiëne is als niemand haar vertelt wat het is? Binnenkort loopt de vrouw een ziekte op, wat gebeurt er dan met de vrouw? Hoe ziet de toekomst voor de vrouw eruit? Wat zal er met de zoon gebeuren? Waarom helpt niemand de zoon? Mag de vrouw haar zoon zomaar opsluiten? Waarom wordt er in zulke situatie niet ingegrepen?