Één op de vijf profvoetballers in België werd ooit gepest of lastiggevallen door fans, club, trainer of medespelers. En nog eens één op de vijf kreeg ooit te maken met discriminatie op basis van ras, geaardheid of geloofsovertuiging. De cijfers liggen flink hoger dan het internationale gemiddelde. De Belgische voetbalwereld reageert verrast.

Het was schrikken na afloop van Oostende-Racing Genk en de beelden van Leon Bailey in de clash met zijn eigen supporters. De Genk-fans apprecieerden na de 6-0-nederlaag de lichaamstaal van de aanvaller niet en de Jamaicaan reageerde op zijn beurt met scheldwoorden richting harde kern. Geen eenmalig incident, want uit een rondvraag van de Internationale Spelersvakbond FIFPro blijkt dat ons land bijzonder slecht scoort op vlak van welbehagen en (verbaal) geweld. Eén op de vijf werd ooit gepest of lastiggevallen tijdens het uitoefenen van zijn beroep. Nog eens een vijfde kreeg te maken met discriminatie. De percentages liggen een stuk hoger dan in de rest van de wereld. In totaal werden bijna 14.000 profvoetballers ondervraagd, van wie 148 in België.

“De cijfers verrassen me, maar ik wil het onderzoek eerst grondig bestuderen alvorens conclusies te trekken”, zegt Pierre François van de Pro League, de verzameling van eersteklassers.

'Meer buitenlanders'

Wie minder verbaasd is, is Stijn Boeykens van de Belgische spelersvakbond Sporta. “De cijfers zijn hoog, maar niet zo verrassend als je bedenkt dat in België meer buitenlanders spelen dan in vele andere landen. Wij gaan geregeld langs bij de clubs en merken steevast dat er verschillende groepjes zijn die elk hun taal spreken. Omdat veel spelers maar kort in ons land verblijven, is er vaak de noodzaak niet om de taal te leren. Daardoor is er weinig integratie en veel onderlinge misverstanden.”

Dat racisme nog welig tiert in het Belgische voetbal bleek vorig jaar uit een enquête van ons voetbalmagazine Fan. Daaruit bleek dat één Vlaming op de vier het doodnormaal vindt dat je oerwoudgeluiden maakt als er een zwarte voetballer op het veld staat. Ex-KV Mechelen en Beerschot-speler Paul Beloy, vader van presentatrice Tatyana Beloy en veertig jaar geleden een van de eerste zwarten op de Belgische velden, publiceerde er onlangs een boek over, Vuile Zwarte.

“Veertig jaar geleden kreeg ik tijdens Antwerp-Beerschot een banaan naar mijn kop. Veertig jaar later hoor ik dat spelers nog altijd bananenkop worden genoemd. Ik hoop dat binnen veertig jaar mijn kleinzoon niet met nog altijd dezelfde problemen te maken krijgt.”

Beloy verwijst naar het versnipperde beleid in België. “Andere landen hebben een beleid rond discriminatie en racisme. In België heb je drie verschillende ministers van Sport en het profvoetbal is geregeld via het ministerie van Binnenlandse Zaken. De problemen worden naar mekaar doorgeschoven.”

Campagnes

De KBVB had al verschillende campagnes rond racisme en voert er nu één rond homofobie. Blijkbaar hebben die niet zoveel effect.

“De beste manier om racisme en discriminatie aan te pakken is om trainers en scheidsrechters op te leiden”, zegt Vlaams minister van Sport Philippe Muyters (N-VA). “Dat is efficiënter dan een instantie die hen van buitenaf veroordeelt. Vanaf 2017 willen we de subsidies aan sportfederaties niet langer laten afhangen van hun ledenaantallen, maar van een code die ze moeten respecteren. Daarin moet onder meer aandacht komen voor de strijd tegen discriminatie.”

Stresserende job

Veertien procent van de Belgische profvoetballers zegt al bedreigd te zijn geweest door supporters, vijf procent werd al het slachtoffer van geweld door fans. Maar er zijn niet alleen gespannen relaties tussen supporters en spelers, er zijn ook spanningen tussen spelers onderling, spelers en trainers of spelers en de clubs.

“Het profvoetbal is een stresserende job”, zegt Stijn Boeykens. “Er kunnen maar elf spelers spelen en de na-ijver in de kleedkamer is vaak nefast voor de werksfeer. Je collega’s zijn tegelijk je concurrenten.”

Een probleem dat wereldwijd naar boven komt, is dat van de verwijzing naar de B-kern. Spelers die niet meer voldoen of te zwaar wegen op het budget worden zo naar de uitgang gedreven. Er zijn gevallen bekend van spelers die op onmogelijke uren moeten trainen, soms verschillende keren per dag. Michael Uchebo (ex-Cercle) daagde zijn huidige club Boavista in Portugal voor de rechter om te protesteren tegen zijn verwijdering uit de A-kern. In België doet de Fransman Mickaël Antoine-Curier hetzelfde met Union Sint-Gillis uit 1B.


Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20161129_02597707


Eigen mening: Topvoetbal is een van de meest invloedrijke sporten ter wereld. Als daar niet het goede voorbeeld wordt gegeven, waarom zijn we dan verbaast dat racisme nog steeds zo veel voorkomt in België? Ik geef Philippe Muyters gelijk als hij zegt dat het de trainers en scheidsrechters zijn die opgeleid moeten worden. Toch vind ik dat het verder moet gaan. Wie racistische commentaar geeft hoort een stadiumverbod te krijgen voor een bepaalde duur. In het dagelijkse leven is het immers strafbaar om oerwoudgeluiden te maken naar zwarte mensen. De antiracismewet van 1981 hanteert volgende definitie over discriminatie:
Elke vorm van onderscheid, uitsluiting, beperking of voorkeur, die tot doel heeft of ten gevolge heeft of kan hebben dat de erkenning, het genot of de uitoefening op voet van gelijkheid van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden op politiek, economisch, sociaal of cultureel terrein of op andere terreinen van het maatschappelijk leven, wordt tenietgedaan, aangetast of beperkt.
Als de mensen naar wie we opkijken zelfs niet veilig zijn en niet geholpen worden, dan verwacht ik niet dat racisme snel uit het straatbeeld verdwijnt. Ik hoop dat ook de ploegen één front vormen tegen racisme, want dat overstijgt, naar mijn mening, het spel. Zelfs als er zo veel geld mee gemoeid is.