Gentse crèche moet van de rechter dicht wegens burenhinder
donderdag 13 december 2012, 03u00Auteur: mvp

GENT - Veertien Gentse kinderen staan op straat omdat hun crèche in Mariakerke op bevel van de vrederechter dicht moet.
In een gelijkvloers appartement in residentie ‘Oak Park' in Mariakerke bij Gent worden sinds 2009 veertien kindjes tussen 0 en 3 jaar opgevangen. Maar niet lang meer, want de vrederechter heeft beslist dat de kinderopvang binnen de dertig dagen na betekenis van het vonnis moet sluiten. Anders moet eigenares Kathleen De Zutter 500 euro boete per dag betalen. Na een maand wordt dat 1.000 euro.

De gedwongen sluiting kwam er na klachten van de eigenaars van de elf andere appartementen in het gebouw. Volgens hen veroorzaakt de crèche geluidshinder, onveiligheid en wild parkeren, waardoor de waarde van hun flat zou dalen. Ook de gemeenschappelijke tuin zou door het bezoek worden betreden.

‘De bewoners waren al van bij het begin tegen onze crèche gekant', zegt De Zutter. ‘Reed er een moeder met haar fiets over een stuk gras, dan werd er een foto van gemaakt. Lag er een blikje in de tuin, dan waren wij sluikstorters. Natuurlijk maken veertien kindjes soms lawaai, maar we zijn open van 7.30 uur tot 18 uur, in het weekend en de vakanties zijn we gesloten. Zoveel last kunnen ze toch niet van ons hebben.'

Volgens de vrederechter is het gegeven dat buren ‘van allerlei pluimage' zich in een ‘gemeenschappelijk front' tegen de crèche verenigen, bewijs genoeg dat de hinder overmatig is.

BRON: http://www.standaard.be/artikel/det...121212_00400629

EIGEN MENING: Bij dit artikel heb ik een dubbel gevoel. In het algemeen vind ik zoiets onaanvaardbaar. Kinderen die overdag worden opgevangen door iemand, omdat hun ouders werken, zouden echt geen overlast mogen vormen. Het is zo dat kinderen lawaai maken, maar dat is hier beperkt tot overdag. 's Avonds is er sowieso geen overdreven lawaai en het is ook niet zo dat de crèche ontoelaatbaar vroeg opengaat. Zouden de buurtbewoners een beetje overdrijven? Het zou echter goed kunnen dat de kleuters en hun ouders de tuin echt beschadigen, dat het appartement enorm dunne muren heeft waardoor geluid al snel een overlast wordt of dat er een andere geldige reden is om te klagen. Ik geloof dat een buurman wel eens te hard kan klagen over dingen die een overlast vormen, maar om nu te geloven dat een heel appartementsblok dit doet, lijkt me overdreven. Er moet dus wel degelijk iets aan de hand zijn.

Dit is een mooi voorbeeld van de hedendaagse intolerantie. Een ander mooi voorbeeld zijn de GAS-boetes die kunnen worden uitgedeeld voor de stomste redenen. Onze maatschappij geraakt meer en meer verzuurd en we kunnen onze buren niet meer uitstaan. Uiteindelijk zijn we aan het afstevenen naar een individualistische maatschappij, waar het ieder voor zich is.

Een appartementwoning is niet meteen de beste plaats voor een crèche. Je moet er sowieso meer rekening houden met buren dan in een vrijstaand gebouw.
De redenen die aangehaald worden lijken mij niet voldoende om de cèche te verplicht te laten sluiten. Kinderen maken lawaai, maar dit lawaai is er ook wanneer een van de buren zijn tv of geluidsinstallatie iets harder zet. De andere problemen als wild parkeren en het gebruik van de gemeenschappelijke tuin kunnen volgens mij zeker opgelost worden wanneer de crèche hierover duidelijke regels stelt tegenover de ouders van de kinderen. De buren spanden samen en jutten elkaar op zodat ze nu één groot blok tegen de crèche vormen. Misschien is er hier wel sprake van groepsdruk tussen de buren om allemaal mee te doen in het protest? Ik vind het alleszins een spijtige zaak want goede opvang voor kinderen is meer dan ooit gewild nu beide ouders vaak een eigen carrière hebben.

Kille vrederechter zet kleuters op straat


Na kinderdagverblijven in Lauwe, Erpe-Mere en Brugge kwam Mariakerke aan de beurt. Het vonnis van de plaatsvervangende Gentse vrederechter dat binnen de maand 14 peuters van minder dan 3 jaar op straat zet, schept een kil beeld van de nabijheidjustitie.


Het roept echter heel ook heel wat vragen op, en niet alleen over bittere buren en krijsende kinderen. Twee Vlaamse volksvertegenwoordigers (Mercedes Van Volcem en Ann Brusseel van Open VLD) kondigden midden 2011 zelfs een decreetswijziging aan om zo’n zure procedures te verbieden. Daar hoorden we verder niets meer van.

Drie bedenkingen over het merkwaardig vonnis van Mariakerke, in stijgende volgorde van belang en van verwondering.


Een: vrederechters beroemen zich er op snel te werken

Alhoewel hun werklast tot na 2015 een mysterie zal blijven (antwoord van minister Annemie Turtelboom (Open VLD) aan NV-A-Kamerlid Kristien Van Vaerenbergh op 12 december jl.), zit op de werkdruk van velen vast en zeker nog heel wat rek. Dit derde kanton Gent levert een 800-tal vonnissen per jaar af, dus nog iets meer dan de 500 van het piepkleine Zomergem.

Het besproken vonnis geeft het kinderdagverblijf één maand “respijt” voor de start van een dagelijkse dwangsom van €500, maar de procedure sleept al aan sinds … 2009. Meer nog: de zaak werd al op 14 februari 2012 in beraad genomen en moest dus een maand later uitgesproken worden. Negen maanden tijd voor een vonnis, het lijkt een vorm van galgenhumor voor ouders die zwangerschap moeten plannen in functie van krappe plaatsen voor kinderopvang. In de slechtste hypothese ware dus minstens wat redelijker uitstel op zijn plaats geweest: niet één, maar 9 maanden bijvoorbeeld. Trage rechters die bliksemsnelle uitvoering van zo’n ijskoud vonnis bevelen: het zegt ook iets over hun empathie.


Twee: ook vrederechters zijn mensen en kunnen ziek vallen

Vrederechters worden dan, tenzij bij extreme uitzondering, niet vervangen door collega-vrederechters – ook niet door hen voor wie het ambt een kleine part-time job vertegenwoordigt naast andere bijverdiensten.

Het zijn dan advocaten die de klus soms maandenlang pro deo moeten klaren tussen hun eigen zaken door: écht gratis in dat geval. Die stoelendans tussen rechter en advocaat oogt weliswaar niet zo best voor een onpartijdige justitie.

Toch verzetten ook de meeste Gentse vrederechters zich (in De Juristenkrant van 7 november jl.) echter rabiaat tegen het alternatief: AnnemieTurtelboom stelt een collegiale spreiding van hun krachten op arrondissementeel niveau voor.

Dit 9 maanden overtijdse vonnis van de plaatsvervangende vrederechter van het derde kanton Gent lijkt wel de praktische demonstratie dat het systeem van kantonnale eilanden zijn tijd gehad heeft. Zowel de ongedurige klagers van Residentie Oak Park als de uitgedreven kinderen zijn het slachtoffer van een overheidsdienst die hopeloos hapert. Die desorganisatie is in de huidige wetgeving ook de verantwoordelijkheid van de top van justitie, want van alle uitspraken die langer dan 3 maand aanslepen zijn het Parket-Generaal en de voorzitter van het hof van beroep automatisch op de hoogte (art. 770 Ger.W.): weer een bewijs dat ook de hiërarchie niets waarborgt.


Tot slot: een heel aparte vorm van bewijslevering

Tot slot over de grond van de zaak. Het eerste probleem is dat de plaatsvervangende vrederechter een heel aparte vorm van bewijslevering blijkt toe te passen. Hij verdeelt de strijdende kampen – of sociale klassen - in kleuren die meteen zijn conclusie al aankondigen. Wellicht aan zijn rechterhand beschrijft hij de klagende mede-eigenaars als “rustige burgers die wel duidelijk gestoord (sic) en geërgerd zijn door de nieuw gecreëerde situatie”. Ter linkerzijde lijkt het probleem niet zozeer de opvang op zich maar “de ouders van allerlei pluimage met hun empathieniveau”. Dat laatste is moeilijk anders te begrijpen dan als een vingerwijzing naar zonevreemd gevogelte in deze “oase van rust” met “groene bosrijke omgeving, residentiële ligging, rust en kalmte”. Iedereen moet dus zijn plaats kennen in dit landschap, zoveel is duidelijk.

De laatste stap in de bewijslevering is de merkwaardigste: “het beste bewijs van de bovenmatige hinder is het gemeenschappelijk front van alle mede-eigenaars (allen tegen één)”. Gelijk voor de vrederechter wordt nu blijkbaar een kwestie van cijfers: met zo’n logica kan één het voortaan nooit meer halen tegen alle anderen. Rare definitie van justitie, laat staan rechtvaardigheid.

Maar in de slotfase van het vonnis loopt het helemaal mis. De plaatsvervangende vrederechter – voormalig stafhouder - onderlijnt zélf zijn passage dat het Hof van Cassatie in geval van burenhinder bv. schadevergoeding toestaat maar een volledig verbod van het hinderlijk feit uitsluit. Ter illustratie een muzikaal voorbeeld uit de praktijk: een rechter mag een buur verbieden trompet te spelen tussen 19 en 8 uur, maar niet 24 uur op 24.

Toch wordt de volledige stopzetting van de crèche van 14 kindjes bevolen. Immers baseert de plaatsvervangende vrederechter zich dan plots niet meer op burenhinder (art 544 BW) maar op ‘fout’ (art 1382 BW), want “ieder goede familievader weet of moet weten dat een dergelijke bestemmingswijziging op een foutieve wijze een overmatige stoornis van het burenevenwicht meebrengt”. M.a.w. zo klaar als een klontje: kinderen horen niet in een “oase van rust”. Wat eigenlijk de hamvraag zélf is, wordt plots een evident uitgangspunt: als redeneerfout kan dat tellen. Waarom daar dan eigenlijk nog 9 maand lang over gepiekerd zou zijn is een andere vraag.

Terloops nog het slordig supplement à €15.500 waar de magistraat zich op de laatste bladzijde van het vonnis in vergist: hij kondigt in zijn motivering van de dwangsom een termijn van 2 maand à €500 per dag aan, maar situeert dat tarief in het slot van het vonnis tussen de 30ste en de 61ste dag: gedurende slechts één maand dus. Geen clementie per vergissing, want zo gaat de verhoogde dwangsom van €1.000/dag een maand vroeger in. De kassa van de syndicus rinkelt daarenboven ook vrolijk verder tijdens een eventuele procedure in hoger beroep. Zo krijgt de eerste rechter wellicht meteen het laatste woord.

Het belangrijkste is alleszins wél evident. De typisch vrederechterlijke opdracht van verzoening heeft hier gefaald. Wanneer het kinderdagverblijf nog tussenoplossingen aanreikt meent de magistraat dat “dergelijke oplossingen geen plaats meer hebben binnen het kader van de hangende procedure”.

Vonnissen produceren is voor juristen pur sang inderdaad ook makkelijker dan bemiddelen. Duidelijk benoemt de Hoge Raad voor de Justitie als vrederechter vooral nog volbloed juristen, want tussen 2005 en 2011 nam het aantal behandelde minnelijke schikkingen bij de vrederechters met niet minder dan 37% af: nationaal van bijna 130.000 tot nog slechts een goede 80.000.

Als vrederechters niet meer praten, waarom zouden buren en ouders dat dan nog doen ? Vecht het dus maar uit, lijkt dan de keiharde boodschap van deze tijd.


Blog Knack, 15-12-2012 (Jan Nolf)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB