Risicoklanten die door verzekeraars worden geweigerd, kunnen alsnog een polis afsluiten bij een van de tariferingsbureaus. Maar volgens Test-Aankoop werkt dat vangnet niet zoals het hoort. De organisatie dreigt met een ‘legestoelpolitiek’ en een rechtszaak.


Verzekeringen toegankelijk houden voor iedereen. Dat is de doelstelling die de overheid in gedachten had bij de oprichting van tariferingsbureaus in de verzekeringssector. Steeds meer verzekeraars weigeren zogeheten slechte of zware risico’s in portefeuille te nemen of trekken hun premies daarvoor op tot onbetaalbare hoogten.

Zo vonden een kleine 30.000 Belgen vorig jaar nergens op de markt een betaalbare autoverzekering. Niet alleen notoire brokkenmakers, maar ook heel wat jonge of oude bestuurders zagen hun aanvraag voor een verzekeringspolis minstens drie keer geweigerd. Dat zijn er een kwart meer dan het jaar voordien. In sommige gevallen zelfs als ze geen enkel schadeverleden hebben.

Daarnaast hebben ook duizenden Belgen het moeilijk om voor hun woning een dekking tegen natuurrampen te vinden of om een betaalbare schuldsaldoverzekering af te sluiten. In dat laatste geval zijn dat vaak zeer kwetsbare consumenten, die een chronische ziekte (astma, diabetes) of een handicap hebben of een zwaar medisch verleden met zich meesleuren (ex-kankerpatiënten bijvoorbeeld).

Ongelijke strijd

Om hen te helpen heeft de overheid, mede onder druk van consumentenorganisaties als Test-Aankoop, de voorbije jaren tariferingsbureaus opgericht. Die hebben als opdracht de geweigerde verzekeringsnemers alsnog aan een betaalbare polis te helpen.

Voor een autoverzekering burgerlijke aansprakelijkheid, bijvoorbeeld, mag die premie hoogstens vijfmaal duurder zijn dan het goedkoopste tarief van de maatschappij waar de verzekerde werd geweigerd.

Het probleem? In een open brief benadrukt Test-Aankoop dat hun vertegenwoordigers in die tariferingsbureaus een ongelijke strijd voeren met de verzekeraars, die in tal van dossiers hun zin doordrukken omdat ze meer kennis en financiële middelen hebben.

Dat geldt vooral voor het tariferingsbureau voor chronisch zieken, waar de consumentenvertegenwoordigers over onvoldoende informatie en medische kennis beschikken om premies en bijpremies te kunnen beoordelen. Bovendien haken ze wegens de lage vergoeding snel af, want Test-Aankoop heeft geen geld om extra’s te betalen, laat staan om echte experts in te huren.

De consumentenorganisatie vraagt de regering dan ook dringend om een grondige doorlichting van het systeem, opdat de consument beter wordt beschermd. Gebeurt dat niet, dan dreigt Test-Aankoop met een ‘legestoelpolitiek’.


Bron: De Standaard: http://www.standaard.be/cnt/dmf20150501_01659010 (geraadpleegd op 02/05/2015)
Mening: Allereerst vind ik het onbegrijpelijk dat diegene die chronisch ziek zijn, mensen met een handicap of een zwaar medisch verleden niet gewoon een verzekering kunnen afsluiten. Begrijpelijk is dat niet iedereen de kennis heeft van deze medische zaken en dat ze het een te groot risico vinden. Althans zijn het deze mensen die in armoede kunnen vervallen wegens het dure prijskaartje van de medicijnen en behandelingen. De mensen die het het meeste nodig hebben, hebben het het moeilijkst om een degelijke verzekering af te sluiten. Hier zou inderdaad iets aan gedaan moeten worden. Daarnaast vind ik het merkwaardig dat er mensen zonder schadeverleden ook worden afgewezen door verzekeringsbureaus. Kan men geen quota oprichten voor wie deze wel/niet mogen afwijzen? Men zou er naar mijn mening inderdaad naar moeten kunnen streven dat iedereen een verzekering kan afsluiten, net zoals de overheid in gedachten had bij het oprichten van deze tariferingsbureaus, alleen aan de uitwerking ervan moet men nog wat sleutelen.