Uit een studie blijkt dat drie op de vier kinderen tussen 9 en 11 zichzelf meer dan 8 op 10 geven op de geluksschaal. Maar meer dan 8 procent geeft zichzelf ook een onvoldoende. Opvallend: factoren als de thuistaal of de gezinssamenstelling lijken weinig invloed te hebben.

De studie werd uitgevoerd door de provincie Vlaams-Brabant in samenwerking met de de Universiteit Antwerpen. De onderzoekers bevroegen 5.091 kinderen uit het vierde, vijfde en zesde leerjaar uit 69 Vlaams-Brabantse scholen, over hun welbevinden in en buiten de school.

“We leven in een land met een hoge levensstandaard, dat voor kinderen veel ontplooiingsmogelijkheden biedt”, legt sociaal psycholoog Patrick Luyten (KU Leuven) uit in De Morgen. “Dat zie je aan het aantal kinderen dat zichzelf als ‘heel gelukkig’ omschrijft.”

Het onderzoek stelt nauwelijks verbanden vast tussen geluksgevoel en familiale factoren, zoals de thuistaal of gescheiden ouders. “Dat druist in tegen onze intuïtie, en het stelt ons een beetje gerust”, zegt socioloog Guido Van Hal (UAntwerpen). “Kinderen zijn niet verantwoordelijk voor een scheiding, dus het is positief dat zij daar ook niet al te zeer onder lijden.”

427 kinderen gaven zichzelf echter slechts een vijf of minder op tien. Volgens Luyten is dat voor een deel genetisch te verklaren en deels door sociale factoren. Vaak gepeste kinderen zijn, vanzelfsprekend, minder gelukkig, maar ook faalangst speelt een grote rol.


Eigen mening:
In dit onderzoek komen we te weten dat 75% van de leerlingen in het vierde, vijfde en zesde leerjaar, in de lagere school, gelukkig zijn. Als men gaat kijken naar een onderzoek van InSites Consulting in 2012 kwamen ze tot de vaststelling dat er maar 54% van de jongeren, tussen 15 en 25 jaar, zichzelf gelukkig beschouwen, in België. Wanneer de leerlingen van het zesde leerjaar 3 à 4 jaar ouder worden, daalt het percentage met 21%. Ik verwachtte een kleine daling, maar 21% is verontrustend. Er komt veel meer druk op de jongeren te liggen, volgens mij. Ze krijgen meer verantwoordelijkheid en ze krijgen veel meer zorgen aan hun hoofd, maar ze worden er slecht in begeleid. Als men de jongeren meer begeleid (vanuit de school, overheid,…) bij al de nieuwe ervaringen, dan zou de daling niet zo groot zijn.
In het lager onderwijs werken ze hard aan het welbevinden van de leerlingen, maar ik vind dat dat minder gedaan wordt in het secundair onderwijs. We leren wel in de opleiding secundair onderwijs om te werken aan het welbevinden van de leerlingen, maar de werkelijkheid is anders. Vanuit mijn eigen ervaring weet ik dat daar zeer weinig tijd voor is. Mijn mentoren beamen dit ook. Er moet eigenlijk constant en evenveel gewerkt worden aan welbevinden van de leerlingen in zowel het lager als het secundair onderwijs.

Bron: 22/02/2016, De Standaard, http://www.standaard.be/cnt/dmf20160222_02142300

Mijn mening loopt parallel met de mening van Wout. Ik vind het wel goed dat Vlaamse kinderen zich gelukkig prijzen. Of iedereen eerlijk geweest is, kunnen we natuurlijk nooit met zekerheid zeggen. Dat leerlingen uit het basisonderwijs gelukkiger zijn dan leerlingen uit het secundair onderwijs lijkt mij logisch. De puberteit komt eraan, de eerste liefdesrelaties gaan stuk, ruzies met vrienden en familieleden, hogere druk op school ... . Leerlingen uit het secundair onderwijs moeten aan meer zaken denken dan leerlingen uit het basisonderwijs. Nu vind ik wel dat de stap van het basisonderwijs naar het secundair onderwijs toe, geleidelijker aan zou moeten verlopen dan nu het geval is. Zo ken ik iemand die in het basisonderwijs nooit moeite moest doen voor school, omdat ze alles al begreep in de les en maar weinig huiswerk meekreeg, maar in het secundair veel moeite had om alles in te plannen. Ze kreeg meer vakken, meer huiswerk, meerdere toetsen per dag ... . Dit was zo overweldigend voor haar, dat ze hier stress van kreeg. Daarom lijkt het mij belangrijk om elk jaar van het basisonderwijs steeds meer huiswerk te geven. Beginnend vanaf het vierde leerjaar met elke dag huiswerk te geven, al is het maar één pagina. Op deze manier weten de leerlingen dat ze elke dag moeten oefenen om de leerstof te onderhouden en krijgen ze niet het gevoel dat het zonder oefenen ook wel zal lukken. Ik denk dat de stap naar het secundair onderwijs zo minder groot zal worden.

Ik ga helemaal akkoord met de mening van Wout en Sofie. Het lijkt mij ook logisch dat kinderen uit het basisonderwijs gelukkiger zijn dan leerlingen uit het secundair onderwijs. Het is pas hierna dat de puberteit begint, dit brengt grote veranderingen met zich mee. De kinderen moeten op zoek naar zichzelf en dit is voor de ene persoon al wat moeilijker dan bij de andere.
Wat ik wel vind, is dat zo'n onderzoek altijd een beetje dubbel is. In hoeverre kunnen we deze resultaten vertrouwen/aannemen als waarheid? De vraag: "Hoe gelukkig ben je?", is niet gemakkelijk om te beantwoorden. Zeker niet wanneer je jezelf punten moet geven op een geluksschaal. Ik zou het antwoord op deze vraag persoonlijk niet goed weten. Misschien is het niet zo'n goed idee om te werken met cijfers om de resultaten voor te stellen, maar kan men beter met een algemeen geformuleerde conclusie werken.
Net zoals Wout vind ik ook dat men meer aan het welbevinden van de leerlingen moet werken in het secundair onderwijs, ik merk ook dat dit bij veel leerkrachten in de praktijk vaak verloren gaat.