Kinderen van vechtscheidende ouders zijn geen kneusjes. Tot die conclusie komen enkele Nederlandse onderzoekers. "Deze kinderen zijn net heel veerkrachtig en slagen erin om hun leven om de scheiding heen weer op te bouwen."

Wekelijks van het ene huis naar het andere verhuizen, andere regeltjes uitgelegd krijgen, spullen vergeten, horen hoe er onenigheid is tussen mama en papa. Heel wat kinderen ervaren de (v)echtscheiding van hun ouders als lastig. Maar hebben al die vervelende gevolgen ook een negatieve impact op de kwaliteit van leven van deze kinderen?

Onderzoekers van de Nederlandse universiteiten van Amsterdam en Utrecht en de Academisch Werkplaats Kindermishandeling (AWK) stelden zich die vraag, en komen tot een naar eigen zeggen verrassend antwoord: "De invloed van vechtscheidingen op kwaliteit van leven kinderen is gering."

De onderzoekers stellen dat nadat ze een honderdtal Nederlandse en ook Vlaamse kinderen verschillende vragenlijsten voorschotelden. Daarin peilden ze naar een aantal praktische zaken, maar dus ook hun welzijn. "Vechtscheiding of niet: kinderen gaven aan aan dat ze zich goed in hun vel voelden", legt Catrin Finkenauer, hoogleraar jeugdstudies aan de Universiteit Utrecht, op de Nederlandse radiozender BNR uit.

Volgens Finkenauer realiseerden zij en de onderzoekers zich dat ze de kinderen hebben onderschat. "Ze maken iets mee dat een aanslag is op hun welzijn. Als ouders meedelen dat ze uit elkaar gaan, dan trekken ze de bodem onder hun voeten weg. Maar niet alle kinderen gaan daar passief mee om. Ze maken het beste van hun leven. Ook al ervaren ze een scheiding als lastig en stressvol, ze leggen zich er niet bij neer." Volgens Finkenauer zijn de kinderen net veel veerkrachtiger dan gedacht. "Ze laten hun leven niet door een scheiding domineren, maar bouwen het, om die scheiding heen, weer op."

'Kinderen uit de knel'

De bevindingen vloeien voort uit een onderzoek naar 'Kinderen uit de knel', een therapeutisch programma dat in Nederland en Vlaanderen is uitgerold speciaal voor vechtscheidende ouders. Zij leren in groepjes hoe ze minder destructief met elkaar kunnen omgaan, zodat hun kinderen "uit de knel geraken" en zich weer veilig voelen. Ook hun kroost zelf stapt in het programma: niet om therapie te volgen maar wel om te leren hoe ze hun ouders kunnen duidelijk maken wat de impact is van hun gekibbel.

De onderzoekers bevroegen voor- en achteraf alle deelnemers. De ouders zelf gaven aan dat het programma een positief effect had: hun conflicten verminderden en het contact werd constructiever.

Wat de kinderen betreft, wel nog deze belangrijke kanttekening: het is niet allemaal goed nieuws. Onderzoekers stelden evenzeer vast dat zeer ernstige conflicten tussen ouders wel degleijk voor traumaklachten bij zoon- en dochterlief zorgen. Bijna 50 procent van de jongens en meisjes in het onderzoek had een verhoogd risico op posttraumatische stressklachten met betrekking tot de scheiding.

Eigen mening: Mijn ouders zijn zelf ook gescheiden en dit heeft op mij ook niet zo een grote impact gehad. Dit komt overeen met wat er in het artikel gezegd is. Wanneer dit op een jongere leeftijd gebeurt, denk ik dat dit nog minder effect heeft omdat de kinderen vaak niet anders geweten hebben. Wanneer dit op een iets latere leeftijd gebeurt en de kinderen beseffen wat er allemaal gebeurt, kunnen zij hier misschien wel iets minder goed mee om denk ik.
Ik begrijp het zeker dat kinderen wel een traumatische ervaring kunnen hebben wanneer er er zeer ernstige conflicten optreden.

Bron: De morgen 21/03/2017 http://www.demorgen.be/wetenschap/-...n-vel-b4b2b235/

Eigen mening:
Mijn ouders zijn ook gescheiden, net zoals Romy. Ze zijn gescheiden toen ik de leeftijd van ongeveer 7 jaar had. Er zijn veel jongeren die net zoals ons gescheiden ouders hebben en die het daar heel lastig mee hebben. Ik heb het geluk dat mijn ouders nog goed overeenkomen met elkaar en ze allebei een nieuwe vaste vriend(in) hebben en ze wonen in hetzelfde dorp. Dit maakt het voor mij zeer gemakkelijker om beide ouders evenveel te zien. Net zoals Romy aanhaalt, denk ik dat kinderen rond de leeftijd van 7 jaar en jonger weinig tot geen last ondervinden met het gegeven van scheidende ouders omdat ze niet anders kennen. Wanneer een kind van 10 jaar te horen krijgt dat zijn ouders gaan scheiden is dat wel even schrikken, zeker wanneer ze te horen krijgen dat er een nieuwe vriend of nieuwe vriendin is. Als de ouders goed overeenkomen dan is dat nog aangenaam voor het kind, maar als je begint te spreken over een 'vechtscheiding', dan kan ik mij heel goed voorstellen dat dat voor een kind op jonge leeftijd absoluut niet gemakkelijk is!