BRUSSEL - Zes op de tien Belgen willen niet dat hun hulpbehoevende of zieke ouder bij hen komt inwonen. ‘Maar dat betekent niet dat we niet meer voor hen willen zorgen', zeggen experts.

Van onze redactrice

Liefst 61procent van de Belgen haalt zijn zieke of hulpbehoevende ouder liever niet in huis. Vooral veertigplussers en samenwonenden zijn er niet voor gewonnen. Iets minder dan 60procent vindt bovendien dat je je ouders niet financieel moet steunen als ze hulpbehoevend zijn. Dat blijkt uit een vergrijzingsenquête van de verzekeraar Delta Lloyd en wordt bevestigd door cijfers van de studiedienst van de Vlaamse regering. In 1990 waren er nog 20.000 inwonende 80-plussers, een kleine twintig jaar later is dat aantal al gehalveerd.

Geen sociale druk

‘Kinderen wonen steeds minder dicht bij hun ouders', zegt Anja Declercq, docent sociologie aan de KULeuven. ‘Om hun ouders dan bij hen te laten inwonen, moeten ofwel de ouders ofwel zij verhuizen. Dat zien beide partijen niet zitten.' Ook de werkomstandigheden zijn veranderd. ‘Iemand die hulpbehoevend is, moet vaak verzorgd worden. Dat is niet makkelijk als zowel de man als vrouw werkt.'

Bovendien bestaat de sociale druk om je ouders in huis te halen, niet meer. Integendeel. Wil dat dan zeggen dat we door die omstandigheden niet meer voor onze ouders zorgen? ‘Absoluut niet', zegt Declercq. ‘Uit onderzoek blijkt dat 95procent van de Vlamingen wel degelijk op de één of andere manier voor zijn ouders wil zorgen.' Dat gebeurt dan vanop afstand.

‘In het weekend gaan de kinderen naar hun ouders, in de week organiseren ze vooral de externe hulp: de verpleegsters die langskomen, de maaltijden van hun ouders, enzovoort. Dan zoeken zij bijvoorbeeld een goeie traiteur die hen eten brengt.'

Stress

Het blijkt ook niet altijd goed te zijn om vader of moeder in huis te halen. ‘Het inwonen kan er wel toe leiden dat de ouder zich minder eenzaam voelt, maar het kan ook veel stress veroorzaken', zegt Benedicte De Kokere van de Hogeschool Gent.

Zij onderzocht de beleving van de ‘mantelzorg', mensen die voor hun geliefden zorgen. ‘De grens tussen huis en ziekenhuis wordt heel klein. Je krijgt vaak verpleegsters over de vloer en je verliest je privacy. Je huiskamer is niet echt je huiskamer meer, zeker als er een ziekenbed staat. Je moet ook alles goed coördineren en je voelt je vaak schuldig omdat je er niet altijd kan zijn voor je ouders.' Om nog maar te zwijgen van het feit dat kinderen en ouders naar verschillende tv-programma's willen kijken of andere ideeën hebben over de opvoeding van de kleinkinderen.

Het fenomeen kangoeroewonen, waarbij het huis in twee aparte woningen wordt verdeeld, kan een oplossing zijn. ‘Maar dan moet je wel de financiële middelen hebben om je woning te verbouwen', aldus Declercq. ‘En je blijft zitten met het feit dat je gaat werken en er dan ook niet kan zijn voor je vader of moeder.'

Maar je echt schuldig voelen omdat je pa of ma niet in huis haalt, hoeft niet altijd. ‘Ook ouders zijn veel meer op hun privacy gesteld dan vroeger. Zij vinden het niet altijd erg dat ze niet bij hun kinderen inwonen. De tijden zijn veranderd en dat is niet noodzakelijk slechter.'

Bron: 13 april Standaard online

Mening:
Na het lezen van dit artikel stelde ik mij de vraag of ik later mijn ouders ook in huis zou nemen. Ik kom er maar niet uit. Ik vind het zeer belangrijk dat mijn ouders later de verzorging krijgen die ze verdienen en vind dat ik respect moet hebben voor de zorg die ze ook in mij hebben gestoken. Ik hoop dat mijn kinderen dit later ook voor mij over hebben. Toch twijfel ik nog of ik mijn ouders in huis zou nemen. Ik denk dat dit niet altijd evident is er moeten goede afspraken gemaakt worden om ruzie te voorkomen. Ook de opvoeding van je kinderen zal bepaald worden door de grootouders die zich nu meer gaan moeien met de opvoeding van de kinderen (want van grootmoeder en grootvader mogen ze vaak meer).
Net zoals het artikel aangeeft zou ik eerder kiezen voor kangoeroewonen of mijn ouder elke dag bezoeken. Ik hoop dat ik niet de enige jongere ben die inzit met het meer en meer wegsteken van hun ouders in een rusttehuis, vaak nog op te jonge leeftijd en tegen hun zin!

Dit is een mes dat langs twee kanten snijdt. Langs de ene kant wil je jouw ouders wel helpen als zij hulpbehoevend zijn, maar anderzijds heb je er de tijd niet voor. Dan is het eigenlijk kiezen tussen werk of familie. De keuze wordt nog moeilijker als we het aanbod zien wat we kunnen doen voor onze ouders, zonder dat we ze in huis moeten halen. Rusthuis, externe verpleging aan huis, ...
Volgens mij hebben we de morele verplichting om voor onze ouders te zorgen ingevuld als we externe hulp zoeken. Als deze morele verplichting verdwijnt, denken we dat we een goede daad hebben gedaan en dat we de ouders niet meer in huis kunnen nemen.
Toch moeten we er de bedenking bij maken dat zij ons ongeveer een twintigtal jaar onderdak hebben gegeven... Is het dan zo moeilijk om er enkele jaren voor te zorgen?
Elke situatie is anders en zal dan ook anders beoordeeld worden, maar ik schrik er niet van dat zes op de tien Belgen kiezen voor de externe hulp.

Onze maatschappij is sterk veranderd tegenover vroeger. Slechts 1 of 2 generaties geleden was het niet meer dan normaal dat je voor je hulpbehoevende ouders zorgde. Tegenwoordig zijn er steeds meer gezinnen waarin beide partners een beroep buitenshuis uitoefenen. Dan is het inderdaad moeilijk om een extra bed bij te zetten. Meestal is het contact ook niet intens. Een gezin heeft zijn eigen beslommeringen en vaak worden de grootouders maar af en toe bezocht, zeker als ze verder weg wonen. Elk leeft zijn eigen leven. Dan is het volgens mij ook moeilijk om na al die jaren terug een zeer intens contact te hebben en bovendien ook nog eens een zeer zware verantwoordelijkheid. Wat met je carrière als je opeens voor die keuze staat ?