€126.000,-

[bijlinda]

Het is maar een ideetje: minimale dienstverlening in het onderwijs


Benjamin Verdru en zijn vrouw, beiden leraren, zien zich samen 126.000 euro pensioen door de neus geboord. Tijd om onze prijs op te drijven, vindt hij.


Er is iets grondig mis met onze representatieve democratie. Deze week lees ik dat ik (41-jarige leraar met een masterdiploma) wellicht 350 euro pensioen per maand zal mislopen (als ik werk tot mijn 67ste). Over de gemiddelde pensioenduur verliezen mijn vrouw (ook master in het onderwijs) en ik samen 126.000 euro. De arrogantie van CD&V-voorzitter Sammy Mahdi, die in De afspraak op VRT Canvas honend beweerde dat ze “al lang niet meer naar stakingen luisteren”, is stuitend. Wellicht heeft ook Peter Bailliere, die de vakbonden wil muilkorven, zijn pensioenspaarplan goed uitgedacht (DS 26 november). Wat zou hij ervan vinden als we zijn fonds plots met 63.000 euro zouden inperken?

Zijn de geplande hervormingen democratisch? Technisch gezien wel. Wij leerkrachten zijn maar met 180.000, we moeten ons neerleggen bij de wil van de meerderheid. In januari verscheen in deze krant nog dat een meerderheid van de Vlamingen het een goed plan vindt om te snoeien in de ambtenarenpensioenen. Dat lijkt me enigszins logisch: de meerderheid van de Vlamingen is namelijk geen ambtenaar. Diezelfde groep werd helaas niet gevraagd of ze hun eigen tweede pensioenpijler, bedrijfswagen of andere belastingvrije extralegale voordelen wilde afgeven. Bovendien is maar een op de zes Vlamingen, net als leerkrachten, hoogopgeleid, dus onze pensioenen vergelijken met ‘het gemiddelde’ is onzin.

Even arrogant als sommige partijvoorzitters durf ik te beweren dat het onderwijs (samen met de zorg) een van de belangrijkste sectoren is. We zijn bezig met het belangrijkste kapitaal van ons land: onze kinderen. Voor de captains of industry, “die tenslotte werkgelegenheid creëren”, gaan steigeren: wie verzorgde jullie opleiding en vorming? Dat Jan Jambon (N-VA) de architect van dat alles is, hoeft niet te verbazen. We zijn tenslotte toch vooral bezig met “een kerstfeestje hier en wat voorlezen daar”. Het misprijzen van MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez is al even walgelijk.

Zeldzaam is duur

Onze pensioenen moeten opschuiven richting die van de privésector? Tijd om dan ook de wetten van het kapitalisme te omarmen en onze prijs op te drijven. Wat zeldzaam is, is duur. Als stakingen niet werken, zullen wij ons moeten wenden tot andere drukkingsmiddelen.

Ik stel een minimale dienstverlening in het onderwijs voor. Tot de zomer beperken we ons tot onderwijs verstrekken in de strikte zin van het woord. Gedaan met de schoolfeesten en meerdaagse uitstappen naar Londen, Parijs en Berlijn. School- en skireizen tijdens de vakanties worden geschrapt. Tijdens de middagpauze voorzien wij geen sporttoernooien meer, onze stille ruimte sluit en de voorbereidingen voor het schoolbal worden on hold gezet. Juffen van kleuter en lager laten hun eigen speelgoed en verfpotten thuis. Directeurs hangen vanaf nu een bordje ‘defect’ bij de wc die ze normaal zelf ontstoppen. We voorzien tissuedozen met de logo’s en nummers van de Kinder- en Jongerentelefoon en de Zelfmoordlijn. Uiteraard tegen betaling, vijf euro. We klappen vanaf nu collectief onze laptop dicht om vijf uur ‘s middags. Een praatje aan de schoolpoort of een telefoontje na de uren zal gefactureerd worden, aan vennootschapsprijzen. Bovenal zullen wij vanaf nu voltijds vakantie nemen tijdens de schoolvakanties: van de eerste tot de laatste dag. Desnoods lezen wij op de eerste maandag gewoon voor uit ons boek of cursus aan (nieuwe) leerlingen die nog geen naamkaartje of bank hebben.


Kortetermijnbeloningen

Minister Zuhal Demir (N-VA) hoeft zich geen zorgen te maken. Ze weet dat wij ons hart niet kunnen sluiten voor onze leerlingen. We delen wellicht dezelfde brandstof voor onze motor: engagement en motivatie. Ze heeft ons al positief verrast met haar daadkracht en ambitie. Tijd om met dezelfde drive het lerarenberoep te herwaarderen.

Misschien zit de kern van het huidige onderwijsprobleem in de ‘langetermijnbeloningen’: de eeuwigdurende zomervakantie en de mooie pensioenen. Iedere pedagoog weet dat een beloning het best zo snel mogelijk na de inspanning komt. Tijd dus om werk te maken van een pakket kortetermijnbeloningen dat de afbraak van ons pensioen (gedeeltelijk) compenseert: maaltijd- en ecocheques, bedrijfsfietsen of een groepsverzekering. Daarvoor willen wij zelf vakantiedagen inleveren. De meeste leerkrachten werken toch al zo’n vijfde van hun officiële aantal vakantiedagen. De anderen – die zich misschien de slaaf van hun invulboek voelen – zien er misschien een kans in om opnieuw eigenaar van hun vak te worden. Alleen met een vernieuwd loonpakket, maatschappelijke én politieke waardering zullen zij-instromers, biologen, ingenieurs, economen, IT’ers en leidinggevenden de weg naar het onderwijs nog vinden, en zal de erosie van onze sector gestopt kunnen worden.


Blog DS, 26-11-2025(Benjamin Verdru)