Mag pedagogische tik?


Senator Fauzaya Talhaoui (Spirit) heeft begrip voor een klets om de oren in de opvoeding. 'Er is een groot onderscheid tussen een pedagogische tik en mishandeling.' Woordvoerster Leen Du Bois van Kind & Gezin wil met de ouders communiceren over positief ouderschap. 'Daarbij is het de bedoeling dat een tik wordt vermeden.'


JA (Fauzaya Talhoui - Spirit)

'In mijn omgeving is een oorveeg of billenkoek zeker niet uitzonderlijk. En ik denk dat dat in de meeste Belgische en allochtone gezinnen zo is. Wie is er in België niet met een pedagogische tik grootgebracht? Ik herinner me mensen die vertellen dat ze met een lat op de handen werden geslagen op school. Of kijk maar eens naar De Witte van Zichem. Daar werden meer dan genoeg pedagogische tikken uitgedeeld.

In sommige allochtone gezinnen maakt een oorveeg deel uit van de opvoeding. Ouders willen hun kinderen op hun eigen manier opvoeden. Als ze hun kinderen een pak voor de broek geven en plots het Comité Bijzondere Jeugdzorg met twee assistenten aan de deur staat, weten ze niet meer hoe ze hun kinderen moeten behandelen. Allochtone gezinnen van de eerste generatie begrijpen dat niet en ze willen niet dat instellingen hun kinderen opvoeden. Ze willen zelf opvoeden. Die kinderen weten vaak beter dan hun ouders welke instellingen hen beschermen. Ze leren die dingen op school. Als zoon of dochter naar organisaties van de kinderbescherming bellen, lijkt het voor de ouders alsof zij iets mispeuterd hebben in plaats van de kinderen.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze hun kinderen mogen afranselen. Er is een groot verschil tussen een pedagogische tik en mishandeling. Sommige pedagogen zeggen dat geweld geweld uitlokt, maar een pedagogische tik is volgens mij geen geweld. Het heeft niets te maken met slagen en verwondingen. Natuurlijk mag een pedagogische tik niet zover gaan dat er fysieke of geestelijke schade aan het kind wordt toegebracht. Maar dat is met een pak voor de broek of een klets op de poep toch niet het geval? Ouders weten zelf meestal wel waar de grens ligt.

Ik ben er ook voorstander van om eerst te praten en het kind in de hoek te zetten of straf te laten schrijven. Maar als een kind echt niet luistert en echt ongehoorzaam is, heb ik begrip voor een oorveeg. Als mama's hun kind bij de arm trekken in de supermarkt omdat het niet luistert, is dat toch geen mishandeling. Ik weet niet of ik niet hetzelfde zou doen.'



NEE (Leen Du Bois - Kind & Gezin)

'Bij het opvoeden van kinderen is het vooral belangrijk preventief afspraken te maken en duidelijke grenzen te stellen zodat een kind weet wat mag en wat niet mag. Als ouders positief met hun kinderen omgaan, is dat de beste manier om tot gedrag te komen dat niet tot slaan hoeft te leiden. Op een positieve manier samenleven, houdt onder andere in dat je een kind beloont als het iets goed heeft gedaan. Een kind wordt enorm aangemoedigd als het gewaardeerd wordt.

Aan de andere kant zal corrigeren van gedrag soms nodig zijn. Kinderen groeien op en komen in situaties terecht waarin ze moeten leren. Het belangrijkste aan een straf is dat ze aangepast is aan de leeftijd en persoonlijkheid van dat kind. Het moet een duidelijke straf zijn en het kind moet weten waarom het gestraft wordt. Bovendien moet de straf in verhouding zijn tot het wangedrag. Een goede straf is het kind even afzonderen of het afleiden met een andere bezigheid. Ook het negeren van negatief gedrag heeft een enorme impact.

Geweld gebruiken als straf, wekt de indruk dat geweld in bepaalde situaties gerechtvaardigd is. Het gevaar bij een pedagogische tik is dat je de kinderen leert wat je ze eigenlijk niet wilt leren. Als de ouder geweld gebruikt, is het voor het kind niet altijd duidelijk waarom dat zo is. Ouders zeggen ook vaak dat niemand het kind mag slaan of pijn mag doen. Als ze het kind dan zelf een oorveeg geven, kan het kind moeilijk nog een onderscheid maken.

Als je bijvoorbeeld met je kind naar de supermarkt gaat, kun je het best op voorhand afspraken maken. Je kunt afspreken dat het kind één snoepje mag kiezen of uitleggen dat het zopas al iets heeft gekregen. Vanaf dat moment moet je als ouder trachten het zeuren te negeren en duidelijk maken dat er aan die regel geen grijze zone zit.

Natuurlijk kan het gebeuren dat ouders in een situatie van onmacht komen en hun kind toch een oorveeg geven. Daarvoor willen we de ouders zeker niet veroordelen. We hebben er begrip voor dat het opvoeden van kinderen niet altijd makkelijk is.'


Knack, 17-05-2006 (Eline Bergmans)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Gisteren toen ik aan het werken was in de groentenwinkel, zat een peuter van 2jaar steeds te grijpen naar de aardbeien.
De mama had al een paar keer de handen terug naar beneden gedaan en gezegd dat het niet mag.
Na de zoveelste keer kreeg het kind een tik op de vingers, maar het wist wel duidelijk dat het niet meer aan de aardbeien mocht komen!

leen zegt hier dat je afspraken moet maken met je kinderen, maar wat doe je met zo'n peuters van 2jaar die je mee naar de winkel neemt? Ik wil haar wel eens afspraken zien maken!

Met kinderen die je begrijpen en weten wat de gevolgen zijn als je de afspraken niet nakomt, is dit een goede regeling. Maar dit gaat ook niet bij elk kind van elke leeftijd lukken!

Van mij mag een pedagogische tik wel (enkel door de ouders!).
je moet wel de lijn kunnen trekken tussen een pedagogische tik en geweld zoals Leen het al noemt al is die lijn volgens mij wel heel dun.

__________________
doe je mond maar open als je zeker weet dat wat je wil zeggen mooier is dan de stilte

Volgens mij moet dit ook wel kunnen. En ik denk zelfs dat dit niet alleen door de ouders mag (zoals Judith schreef). Als leerkracht zou ik het nooit doen en dat is denk ik wel het verstandigste. Maar als leidster in de chiro ligt dit toch weer anders, vind ik. Als wij 10 dagen met de kinderen op kamp gaan, zijn wij op die moment een beetje hun ouders en geloof me, soms kunnen kinderen dan ook behoorlijk vervelend doen. Als je ze dan eens een tikje tegen hun 'poep' of op de vingers geeft, weten ze wel dat ze te ver gaan. Natuurlijk mag dit geen gewoonte worden (versta me niet verkeerd!!!)
En natuurlijk is dit nog wel een groot verschil met kindermishandeling en geweld. Dat kan absoluut niet!!! Maar ik denk dat kinderen, die een pedagogische tik krijgen er zeker niet slechter van worden.

Liesbet.

Een pedagogische tik moet kunnen. Hiermee bedoel ik dan een tikje op de vingers wel moet kunnen.

Ik ga hier niet mee akkoord. Ik kan het moeilijk beargumenteren maar het gaat serieus in tegen mijn gevoel. Ik heb een klein zusje en zelfs haar geef ik geen pedagogische tik! Straffen als 'in de hoek staan' vind ik veel doeltreffender. Op de chiro denk ik er al helemaal niet aan om 'tikjes' te geven. En ik heb 40 zesjarigen, dus ik weet wél hoe lastig ze kunnen zijn.

Ik heb wel respect voor ieders mening, maar het gaat dus in tegen mijn gevoel!

Als het al zo ver gekomen is dat je je kinderen enkel kan laten luisteren door ze een "pedagogische tik" te verkopen, dan denk ik dat dat eerder aan jezelf als ouder ligt, dan aan het kind. Volgens mij is er dan iets mis met de verstandhouding tussen de ouder en het kind. Een tik is wel echt het uiterste. Praat met kinderen, ook met peuters. Er wordt maar al te vaak gedacht dat je tegen peuters van twee niet kan praten. Niets is minder waar. Ze verstaan meer dan je denkt. Je kan ook in woorden uitdrukken dat je iets liever niet hebt. Woorden hebben vaak meer effect dan de pedagogische tik, naar mijn bescheiden mening.

Dit durf ik toch in twijfel trekken. Ik wil mijzelf graag als voorbeeld nemen . Als ik de verhalen hoor over hoe impulsief en actief ik was als peuter , dan kan ik het begrijpen dat mijn ouders mij al eens een 'tik' gaven hoor. Want al ben ik akkoord dat woorden meer effect hebben, toch zijn er uitzonderingen. Er waren momenten genoeg dat ik gewoon mijn zin deed en dan mochten mijn ouders het 10 keer of meer met woorden uitleggen dat ze iets liever niet hadden, luisteren deed ik dan toch niet. Dus in bepaalde gevallen kan je gewoon niet buiten een kleine tik als terechtwijzing (als signaal dat je iets verkeerd doet).
Probeer om zo weinig mogelijk van die 'tik' gebruik te maken, maar als de zachte aanpak met woorden geen effect heeft mag je al wel eens een 'tik' geven. Dat noem ik verantwoordelijkheid opnemen voor een goede opvoeding van je kind: en af en toe hoort daar in mijn opzicht al eens een iets strengere aanpak bij. Hiermee wil niet gezegd hebben dat je voor om het even wat een excuus hebt om elke keer een 'tik' uit te delen. Maar je moet als ouder inzien wanneer het echt nodig is en vooral wanneer het GERECHTVAARDIGD is.
Anders bestaat de kans erin dat je kind de indruk krijgt dat het alles mag, want in een aantal gevallen heeft verbaal terechtwijzen geef effect. Bij mij was dit toch het geval

__________________
"All that is necessary for the triumph of evil is that good men do nothing." (Edmund Burke)