Oogartsen waarschuwen voor het stijgend aantal kinderen dat bijziend wordt. Mensen die bijziend zijn, zien dichtbij scherp, maar kunnen niet zo goed ver zien. Uit onderzoek blijkt dat al 40 procent van het aantal jongeren bijziend is.

Het stijgend aantal kinderen dat bijziend wordt, is eenvoudig te verklaren volgens kinderoogarts Patricia Delbeke van het UZ Gent. "Er is natuurlijk de genetische kant van het verhaal, bijziendheid is erfelijk, maar er is meer."
Volgens Delbeke doen veel kinderen steeds meer dingen van te dichtbij. "Vroeger was dat boeken lezen en muziek spelen, nu zijn daar ook tablets, smartphones en computerspelletjes bijgekomen."

Uit onderzoek blijkt dat al 40 procent van de jongeren bijziend zou zijn. "Het is belangrijk om voor die tendens aandacht te hebben", zegt Delbeke. "Want op termijn kan hoge bijziendheid - van -6 en meer - leiden tot verschillende oogaandoeningen.

Eén van de oplossingen - naast op tijd naar een aangepaste bril op zoek te gaan - ligt volgens Delbeke buiten. "Door kinderen meer buiten te laten spelen, zet je ze ook aan om hun ogen voor verre afstanden te gebruiken. Bovendien is de daglicht veel intenser dan kunstlicht. En sterker licht vertraagt de groei van de oogbol en dus ook de achteruitgang van het zicht."

Bron: De Redeactie, 14/12/2017, https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2017/1...iende-kinderen/

Mening: Ik denk dat het belangrijk is dat ouders beseffen dat ze hun kind zo lang mogelijk van de tablets, de playstations en de computeres moeten proberen weg te houden. Hun kinderen zullen hiervan het nut niet meteen inzien, maar later zullen ze blij zijn dat hun ouders hen niet een hele dag naar een scherm hebben laten kijken.
Dat meer kinderen bijziend zijn, verwonderd mij eigenlijk niet. Na de vorige stageperiode, waarin ik veel lesvoorbereidingen heb moeten maken en dus veel naar een scherm gekeken heb, zijn mijn ogen ook opnieuw verslechterd. Dit kan toeval zijn, maar ook als ik lange tijd op de computer zit, zie ik daarna even veel minder goed.
Als je in de verte kan kijken, ontspannen je oogspieren en worden je ogen veel minder belast. Buitenspelen is dus zeker een goede optie om proberen te vermijden dat het percentage bijziende kinderen nog verder stijgt.

Helaas ben ik zelf ook één van die bijziende ‘kinderen’. Ik zat als kind, en nu ook nog steeds, vaak achter de computer, voor de TV, …. Ik merk zelf ook dat als ik lang achter de computer zit, ik minder scherp zie in de verte. Als ik dan even buiten wandelen, lijkt dit weer beter te gaan.
Kinderen zitten nu eenmaal steeds meer op hun smartphone, computer, TV, … Dit is niet alleen nadelig voor hun ogen maar ook op heel veel andere vlakken. Kinderen halen meer voordeel uit (buiten) spelen in plaats van de hele dag naar een scherm te staren. Het is misschien geen slecht plan om ouders (en toekomstige ouders) hier meer bewust van te maken.

Ik denk dat dit een verhaal met 2 kanten is. Eenderzijds zal het feit dat kinderen meer tv kijken en meer op tablets en smartphones spelen inderdaad het percentage bijziende kinderen beïnvloeden. Anderzijds worden er steeds meer testen gedaan en worden er steeds vroeger testen gedaan. Dit zorgt er voor dat kinderen sneller weten dat ze bijziend zijn en sneller een bril dragen. Die bril kan hen helpen, maar als ze die, zeker in het begin, niet afzetten wanneer ze hem niet nodig hebben, kunnen hun ogen nog sneller achteruit gaan. Vroeger was die bril er pas als het echt nodig is.
Net zoals bij veel dingen tegenwoordig, denk ik dat technologie inderdaad een negatieve invloed heeft, maar niet zo zwaar als sommige mensen willen voorstellen. Ik denk dat het feit dat onze gezondheidszorg zo ver gekomen is ten opzichte van 50 jaar geleden, helpt denk ik ook gewoon met het tijdig opsporen en (ver)helpen bij zulke dingen als bijziendheid.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook tot de jongere hoor die bijziend zijn. In het artikel haalt men aan dat dit vroeger kwam door onder andere boeken te lezen. Ik was en ben inderdaad een echte boekenwurm. Vind ik dit erg? Totaal niet.
Ik vind het wel jammer om te lezen dat de tablets, smartphones,... nu voor bijziendheid kunnen zorgen. Natuurlijk zijn de tijden niet meer hetzelfde als vroeger. Zo brengt deze digitalisering zeker ook positieve zaken met zich mee. Toch vind ik het belangrijk dat kinderen niet vastgelijmd lijken te zijn aan hun tablet, smartphone,... Als ouder speel je hierin een belangrijke rol om je kinderen te sturen naar een goed evenwicht. Ook al kan je niet anders dan 'meegaan met je tijd', als kind is er niets belangrijker dan eens goed buiten 'ravotten'.

Vond de "lange versie" van dit artikel:

Van bijziend zijn, kun je blind worden


‘Bijziendheid dreigt de komende decennia vele tienduizenden Nederlanders blind te maken, doordat kinderen te weinig buiten spelen en te veel dichtbij kijken op schermen of in boeken.’ Met dat bericht opende de Nederlandse kwaliteitskrant NRC Next vanmorgen.

De noodkreet kwam van Caroline Klaver, hoogleraar oogheelkunde aan het Rotterdamse Erasmus Medisch Centrum.

Kinderoogarts Patricia Delbeke van het UZ Gent kan niet anders dan het verhaal van haar Nederlandse collega beamen. ‘Myopie (bijziendheid dus) is een echte hype’, zucht ze. En ze meent het. ‘Kinderen beginnen veel vroeger te brillen, al vanaf de derde kleuterklas of het eerste leerjaar. Ze krijgen ook slechtere ogen dan hun ouders.’

Officiële cijfers bevestigen dat. 50 procent van de twintigers in Europa is bijziend, zo leert recent Brits onderzoek. In Oost-Azië is de toestand nog dramatischer. 80 procent of meer van de twintigers in Taiwan en Zuid-Korea is bijziend. In de grote steden is dat zelfs meer dan 90 procent. Rond 1950 lagen deze cijfers rond de 20 procent.

Hoe komt dat?
De reden kennen we. Kinderen zitten te vaak binnen te turen naar een scherm. Of in een boek. En krijgen veel te weinig daglicht binnen. Lezen ergens in een donker hoekje is haast dubbel fout.

Het werkt, samengevat, zo. ‘Normaal moet het oog zich inspannen om voorwerpen van dichtbij op het netvlies te projecteren. Die inspanning heet accommoderen’, zegt Klaver in het NRC. ‘Als we dat lang aanhouden, stelt het oog zich daarop in. We weten uit onderzoek met dieren dat, als je op het oog een sterke min-lens zet en zo het brandpunt naar achteren verplaatst, het oog dan vanzelf naar het brandpunt groeit.’ Het resultaat is een ‘misgroeid’ oog waardoor we niet meer zo goed de dingen zien die veraf zijn.

Naar buiten! (en zonder smartphone)
Oogartsen pleiten voor drastische maatregelen: de 20-20-2-regel bijvoorbeeld: kinderen moeten het dichtbij kijken steeds na 20 minuten onderbreken voor een pauze van 20 seconden en moeten ook dagelijks 2 uur buiten spelen.

Patricia Delbeke kan het niet genoeg beklemtonen. ‘Kinderen moeten echt naar buiten. Dat is goed voor hun welbevinden, goed voor hun BMI en zeker goed voor hun ogen.’ En dan moeten ze buiten natuurlijk rondkijken en spelen. ‘Als ze buiten op de speelplaats een hele tijd naar hun smartphone turen, maken ze hun ogen echt kapot.’

Wat doen we eraan?
Preventie is het allerbelangrijkste, zegt Delbeke. En als een kind toch begint te brillen – wat vaak ook erfelijk is – is het nog niet te laat. Dan komt het erop aan om het verder achteruitgaan van het oog tegen te houden. Door buiten te spelen. Door een bril te dragen met een optimale correctie. (‘De oogjes fijn knijpen om beter te zien is echt geen oplossing’.) Of met druppels – vooral wanneer kinderen nog niet erg bijziend zijn.

Atropine doet het oog stoppen met (mis)groeien. De druppels hebben wel bijwerkingen, weet Delbeke. De pupil wordt groter en staat wijdopen waardoor kinderen lichtgevoeliger kunnen worden (een bril met meekleurende glazen is dan een oplossing) en soms is een extra correctie nodig om weer goed dichtbij te kunnen kijken.

Maar is het allemaal zo erg?
Misschien is een bril of lenzen dragen niet leuk. Maar is het zo erg? Tenslotte stopt een oog met achteruitgaan (slecht groeien) als we rond onze twintigste verjaardag volgroeid zijn.

Toch is het erg. Delbeke en Klaver waarschuwen dat bijziendheid op latere leeftijd tot erger kan leiden. Niet omdat het oog nog fout groeit, maar door complicaties die eruit volgen.

Van de bijzienden heeft één op de twintig een lenssterkte van min 6 of meer. Die mensen lopen op latere leeftijd een hoog risico op netvliesloslating, schade aan de oogzenuw of andere oogaandoeningen. Eén hoogbijziende (-6 of erger) op de drie wordt slechtziend en heeft een zicht van minder dan dertig procent. Het leidt tot Klavers claim in onze openingszin. ‘Bijziendheid dreigt de komende decennia vele tienduizenden blind te maken.’

Bron: De Standaard, http://www.standaard.be/cnt/dmf20171213_03240560

Eigen mening:

Voor zij die het nog niet wisten, ben ik ook bijziend. What a shocker ( ), wanneer je weet dat 40% van de jongeren dit is.

Zelf heb ik dit artikel met gefronste wenkbrauwen gelezen. Mijns inziens laat het artikel uitschijnen dat voornamelijk omgevingsfactoren bijziendheid verklaren. Deze zullen waarschijnlijk een grote invloed op de ogen uitoefenen; wetenschappelijk onderzoek is dan ook (meestal) goed onderbouwd.

Desalniettemin zit het me wrang te weten dat een groot deel van de “schuld” van mijn -10 dioptrie -dit is blijkbaar zware/hoge bijziendheid, we leren bij- bij mezelf ligt. Ik was namelijk al bijziend alvorens ik kon lezen of schrijven. Deze bijziendheid kwam pas ten volle tot uiting toen ik in het eerste leerjaar het krijtbord niet kon lezen…
Hiermee wil ik aantonen dat men de brildragende, genetische kant aan dit verhaal, niet mag onderschatten.

Ik maak me nu wel zorgen om die andere oogaandoeningen waarover men in bovenstaande artikels spreekt.
Misschien dat ik mijn laptop even laat voor wat ‘ie is, en wat buiten speel. ( )