Vrouwen met twee maten meer vechten tegen fat shaming, terwijl hun slanke evenknie al een indigestie krijgt bij het horen van het woord ‘gluten’. We zijn zeer en vaak onterecht negatief over ons gewicht, stelt diëtiste Kris Gillis. En daar doen de ‘goede raad’ van vrienden familie en intolerantiepaniek geen goed aan.

Het zijn geen makkelijke tijden om ‘lief te zijn voor je lijf’, vindt auteur en visagiste Sabine Peeters, die na een jarenlang obsessief diëten, sporten als een gek en het opvolgen ‘goedbedoelde raad’ tegenwoordig 92 kilogram weegt en gelukkig is. ‘Ik nam vroeger mijn toevlucht tot enorm schadelijke dieetproducten. Mijn lijf was kapot. Ik zag er, volgens het schoonheidsideaal, fantastisch uit, maar vanbinnen bleef er niet veel “Sabine” meer over. Die tijd is nu – gelukkig – voorbij en mijn lichaam heeft zich grotendeels hersteld’, zegt Peeters daarover in een opiniestuk in De Standaard.

Dat ze haar heil ooit in dieetproducten zocht, had volgens Peeters veel te maken met hoe haar omgeving haar als puber leerde dat slank zijn de maatstaf is voor aanvaarding, succes en geluk. Wie te dik is naar ‘onze’ normen, krijgt volgens Peeters regelmatig te maken met fat shaming. ‘Zelf heb ik gaandeweg moeten leren om lelijke opmerkingen over mijn dik-zijn achter me te laten’, klinkt het.

Help, ik ben te dik (vindt mijn zus)

Maar die knop omschakelen is niet voor iedereen even makkelijk. Erkend diëtiste Kris Gillis van De Vlaamse Beroepsvereniging van Diëtisten (VBVD) krijgt zelfs regelmatig vrouwen over de vloer met een gezonde BMI die willen diëten.

‘Vaak komt dat omdat ze denken niet meer te voldoen aan de idealen die zijn opgelegd door zichzelf of door de omgeving’, zegt Gillis. ‘Ze willen per se in een maatje 36 passen, terwijl een maatje 40 ook prima kan zijn voor hen. Aan zulke vrouwen proberen we uit te leggen dat het beter is om kleine aanpassingen te doen in hun voeding waardoor ze enkel kilo’s verliezen dan aan een crashdieet te beginnen. Na zo'n crashdieet weeg je na twee jaar vaak meer dan wanneer je begon te diëten.’

Bang van aardappelen

Ook denkbeeldige intoleranties of intoleranties automatisch aan gewichtstoename koppelen, is iets wat terugkeert in de diëtistenpraktijk. ‘Mensen komen binnen en zeggen “ik kan niet afvallen en ik heb alles al geprobeerd, dus ik ben waarschijnlijk gluten- of lactose- intolerant”. Hoewel een intolerantie voor maag- en darmklachten, jeuk en een opgeblazen gevoel zorgt, wordt ze niet geassocieerd met afvallen of bijkomen. Een intolerantietest laten uitvoeren is dus eigenlijk eerder om het comfort te verhogen en geenszins een toverformule om te vermageren.'

‘De angst voor koolhydraten past trouwens in hetzelfde rijtje. Het is begonnen met “Broodbuik” (Amerikaanse bestseller uit 2013 die tarwe en gluten als des duivels omschrijft, red.) en nu steeds meer bekende gezichten hun naam aan een boek koppelen, blijft die mythe wellicht nog een hele tijd in leven. Ik hoor hoe mensen bang zijn om aardappelen of pasta te eten, maar wel maar wel na die maaltijd nog honger hebben en dan chocolade snoepen.'

Koken zoals de BV's

'Die vrouwen halen vaak BV’s als Nathalie Meskens, Bieke Illegems, Pascal Naessens en Sandra Bekkari aan als voorbeeld en denken dat ze door hun boeken te gebruiken hetzelfde resultaat bekomen. Maar die BV's gaan zeer waarschijnlijk veel bewuster om met hun eten en houden ook meer rekening met de input en de verbruikte energie. Vermageren kan immers enkel door meer kilocalorieën te verbruiken dan dat je er consumeert.'

Als koken zoals BV's door te weinig inzicht in het systeem achter de boeken geen gewenst resultaat oplevert, leggen sommige vrouwen zichzelf soms strenge en ondoordachte eetregels op om toch maar af te vallen. 'Ze laten zich vaak verleiden tot de gekste diëten waar ze moe en futloos van worden. Ze zijn dan zogezegd slanker, maar niet gezonder.'

Eetplan op maat

Het goede nieuws voor futloze vrouwen die zichzelf te vaak en te intens hebben overgeleverd aan willekeurige diëten, is dat het tij snel kan keren wanneer ze het roer omgooien. Opvallend: Gillis gebruikt daarvoor anno 2017 niet een volledig andere aanpak dan pakweg twintig jaar geleden toen aardappelen en volle roomboter nog zonder aarzelen op tafel kwamen. Een eetplan op maat uitwerken is nog altijd de sleutel tot succes, stelt de diëtiste.

‘Hoewel we nu naast het voedingsadvies ook meer coaches zijn geworden die mensen moeten overtuigen om zich goed in hun vel te voelen, blijft het principe van een gezond dieet onveranderd. Regel één: diëtisten zijn geen strenge juffen die met de rode pen klaarzitten om alles wat je niet zou mogen eten te schrappen. In het woord diëten zit namelijk “eten”. Dat is waar we dan ook op focussen: genieten van een gezonde, gevarieerde voeding in de juiste portie zodat wat jij in je mond stopt, klopt.’

De Standaard, 3/11/2017
http://www.standaard.be/cnt/dmf20171103_03167181

Te dik, dit horen we volgens mij te vaak in onze leefomgeving. Ik stel me de vraag van wanneer is eigenlijk iemand nu echt te dik. Als je je niet goed voelt in je eigen lichaam zonder beïnvloed te zijn door reclame, tijdschriften enzoverder, dan kan vind ik dat je hieraan iets mag doen. Het is natuurlijk moeilijk om te zien of je beïnvloed bent of je niet. Ik vind het belangrijk als je weet dat je je goed voelt in je eigen lichaam en blij bent met je lichaam, dat je weet dat er geen nood is om iets te veranderen aan je lichaam. In het artikel worden vooral vrouwen genoemd, maar ik denk dat ook veel mannen willen afslanken. Ik denk zelfs dat er meer mannen iets willen veranderen aan hun lichaam dan vrouwen. Er wordt ook gepraat over diëten, toch de topprioriteit om af te vallen is sporten. Als je zou willen afvallen is het noodzakelijk om veel te sporten en niet door een gek crashdieet te houden. Ik blijf wel bij mijn beslissing dat als je content bent met je lichaam dat je er zeker niets moet aan veranderen.