BEIROET:Volgens een anomieme Iraanse bron, meldde het persagentschap Reuters vrijdagavond, zou ‘Iran vorige maand, in de marge van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, delegatieleden van de wereldmachten hebben gezegd dat het over zijn raketprogramma zou kunnen discussiëren om bezorgdheden weg te nemen’.
Dat Iraanse programma voor de ontwikkeling van langeafstandsraketten maakt geen deel uit van het nucleaire akkoord dat in 2015 werd gesloten. De onderhandelingen daarover – met de VS, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk, Duitsland, de EU als geheel, en verder ook Rusland en China – waren al complex genoeg.
Twee weken geleden werd bij een militaire parade in Teheran de nieuwe Khorramshahr-raket voorgereden, ‘met een bereik van tweeduizend kilometer’, aldus het nieuwsagentschap Tasnim, dat banden heeft met de Iraanse Revolutionaire Garde.
Beter dat Trump de VS isoleert, dan dat Teheran er de schuld van krijgt moeilijk te doen
Dat net een Iraanse bron over mogelijke nieuwe toegevingen daar praatte, nadat het nieuws de hele dag door president Donald Trump was beheerst, lijkt geen toeval – al is niet duidelijk of er effectief toegevingen komen. Het islamitische regime in Teheran weet hoe te onderhandelen: beter dat Trump de VS isoleert op het internationale toneel, dan dat Teheran er de schuld van krijgt moeilijk te doen.
Bovendien zou Iran niet gediend zijn met nieuwe sancties. Het nucleaire akkoord was in 2015 geen knieval voor een dreigende Amerikaanse of Israëlische oorlog, maar vooral een strategische afweging. De sancties deden – en doen, want ze zijn nog niet allemaal opgeheven – de Iraanse economie hard pijn. Een regime dat heerst over tachtig miljoen mensen, van wie de helft jonger is dan 30, en dat grote regionale ambities heeft, heeft geld nodig.
Sjiitische halve maan

Die ambities in de regio bergt Teheran niet op, integendeel, ook niet als daarvoor een vin van een raket moet worden geschroefd. Sinds zijn revolutie van 1979, die al snel werd gemonopoliseerd door ayatollah Ruhollah Khomeini, probeert Iran zijn invloed stelselmatig uit te breiden – de Jordaanse koning Abdullah II noemde dat ooit de vestiging van een ‘sjiitische halve maan’ die vanuit Iran via Irak en Syrië tot Libanon aan de Middellandse Zee loopt.
De vijand is, aldus Teheran, een coalitie die vooral rond de VS, Israël en Saudi-Arabië draait. De bondgenoten van de Perzische Iraniërs zijn in hun ogen de Arabische sjiieten die in Irak de meerderheid vormen, in Syrië een kleine minderheid, en die in Libanon geen meerderheid hebben maar met de Hezbollah-militie – in de jaren tachtig door Iran opgebouwd – wel de machtigste politieke speler werden.
Dankzij de desastreuze Amerikaanse invasie in Irak in 2003 en de chaos van de Arabische Lente heeft Iran met die lokale Arabische milities enorme ‘successen’ kunnen boeken. In de oorlog in Syrië krijgt de Iraanse Revolutionaire Garde nu actieve luchtsteun van het Russische leger – een hele prestatie voor Teheran, dat die steun voorlopig niet kwijt wil.
Het nucleaire akkoord is dus geen alleenstaand dossier, wel een rader in een kluwen van rivaliteiten, en vanuit het oogpunt van Teheran, ook opportuniteiten. (jdc)

Bron: http://www.standaard.be/cnt/dmf20171006_03117944

Vandaag de dag lijkt het wel alsof de macht en invloed van een land gemeten wordt door het aantal kernwapens het land bezit. Ik vindt dit een verkeerde manier van denken, landen zouden beter hun geld en energie gebruiken voor humanitaire doeleinden in plaats van vernietigingswapens te maken. Ik ben wel blij om te vernemen dat er toch een debat rond kernwapens wordt gehouden en dat landen zoals Iran bereid zijn om te discussiëren in plaats van hun rug om te keren en zich stilzwijgend op te stellen. Het produceren en gebruiken van kernwapens is en blijft een gevoelig thema onder de staatshoofden maar er is een dialoog nodig zodat er regels en wetten kunnen opgesteld worden (en die zijn er voor een groot deel al) zodat alles veilig kan blijven.