Een gsm of een spelconsole maakt kinderen niet gelukkiger. Bij een juf of meester in de klas zitten, die zelf goed in het vel zit, wél.

Wat maakt kinderen gelukkig? De provincie Antwerpen vroeg het aan 13.871 leerlingen uit de vierde, vijfde en zesde klas van 163 basisscholen in 54 Antwerpse gemeenten. De meeste kinderen geven zichzelf een hoge score van gemiddeld 8 op 10. Zeven op de tien scoren een acht of hoger. Er is geen verschil tussen meisjes en jongens, en evenmin tussen jongere en oudere leerlingen.
Verrassender: wie een gsm of smartphone heeft, of een spelconsole, is evenmin gelukkiger dan wie die niet heeft. Het bezit van die spullen heeft geen enkele invloed op de mate van welbevinden.

Wat wel telt: veel vrienden hebben, niet gepest worden, zich niet voortdurend vervelen, en terechtkunnen bij veel mensen, in de eerste plaats bij mama of papa. Ook belangrijk: graag naar school gaan en de juf of meester leuk vinden. Sterker, kinderen die denken dat de juf of meester zelf gelukkig is, zijn op hun beurt ook vaker gelukkig.

‘Dat gaat echt hand in hand’, zegt professor Guido Van Hal (Universiteit Antwerpen), die de studie mee begeleidde. ‘Het is een interessante vaststelling voor al wie in het onderwijs werkt. Juffen en meesters zijn voor kinderen in de basisschool echte rolmodellen. Als kinderen hen leuk vinden, gaan ze liever naar school en voelen ze zich ook beter in hun vel.’

Overigens vinden kinderen de speeltijd doorgaans leuker dan de lessen zelf, al geldt dat niet voor kinderen die zeggen geregeld gepest te worden. ‘Een groep die aandacht verdient’, zegt Guido Van Hal. ‘Ook al is die niet zo groot, toch gaat het om enkele honderden kinderen. En wat meer is: die zeggen ook dat ze niet of minder bij hun ouders terechtkunnen. Dat is dus dubbele pech.’
Ook kinderen die thuis een andere taal dan Nederlands spreken – een op vier in de hele provincie – scoren wat minder hoog op geluk en blijken iets vaker gepest te worden. ‘Een spijtige vaststelling, die verder onderzoek behoeft’, aldus Van Hal.

Bron: De Standaard
Eigen mening: Ik kan mij vinden in dit artikel. Kinderen uit de lagere school brengen hier veel uren door. Ik kan mij dan ook voorstellen dat het voor hen belangrijk is om vriendjes te hebben, een leuke klassfeer, enzovoort.

Zoals in het artikel wordt gezegd zijn juffen en meesters echte rolmodellen. Ik kan mij dan ook voorstellen dat het belangrijk is voor de kinderen om een goede band met hen te hebben.

Uit dit onderzoek komt pestgedrag duidelijk naar voor. Wat als je je plekje niet vindt binnen een groep? Wat als de speeltijd voor jou niet het leukste moment van de dag is? Het lijkt mij belangrijk dat scholen, zowel lager als secundair, hier voldoende op inzetten. Ik geloof niet dat een kind dat zich niet goed voelt op school, de motivatie kan vinden om goed voor school te werken.

Een ander belangrijk punt wordt ook aangehaald. Anderstalige kinderen kunnen vaak niet terugvallen op hun ouders en worden op school vaak gepest. Als leerkracht is dit niet altijd eenvoudig, maar ik denk dat het ook belangrijk is om hen thuis te laten voelen zodat ook zij hun plekje kunnen vinden op school.

Dat een gsm of spelconsole niet bijdraagt aan het geluk maakt nog maar eens duidelijk dat we in een verzadigde materiële wereld leven die niet bijdraagt tot het welzijn van de medemens.
Dat leerlingen in het algemeen gelukkiger zijn wanneer de leerkracht gelukkig is is voor mij niets nieuw. Als leerkracht staan we in functie van het geheel. Wij oefenen een job uit die moet bijdragen aan de maatschappelijke ontwikkeling en de toekomst van volgende generaties. Dit in het achterhoofd gehouden maakt dat we ook een grote verantwoordelijkheid dragen. Wij zorgen mee voor het geluk van de leerlingen. Hier komt terug 'passie' opduiken. Als je voor je vak een echte passie hebt, zal je dit gelukkiger kunnen overbrengen, wat indirect de leerling dus gelukkiger maakt. Zoals de quote op de ingang van onze school het al zegt "Onderwijs is het krachtigste wapen dat ingezet kan worden om de wereld te veranderen".

Een positieve band tussen de juf of meester en de leerling moet er zijn. Wij zijn een rolmodel, en moeten hier ook alles aan doen om het voorbeeld te zijn en leerlingen te inspireren en ondersteunen op hun persoonlijke levensweg.

Dat kinderen speeltijd leuker vinden dan lessen doet me denken aan een Wiweter-sessie die ik deze week nog gegeven heb aan kinderen van 10 jaar. Zij mochten spelen en vonden het erg jammer als ze hiermee moesten stoppen om terug aan de les te beginnen.

Zoals Kato aanhaalde vind ik het ook belangrijk dat scholen voldoende inzetten op pestgedrag. Pestgedrag bestaat nog steeds, en het is jammer dat leerlingen dit moeten meemaken. N.a.v. de film "The Klass" ben ik ervan overtuigd dat we pestgedrag volledig kunnen voorkomen door de juiste maatregelen te nemen en een goede opvoeding te voorzien. Kato zei ook dat een kind dat niet graag naar school gaat omdat het gepest wordt, geen motivatie kan vinden voor schoolwerk etc. Hier ben ik het volledig mee eens, kinderen moeten gestimuleerd worden en moeten bouwen op elkaar.

Je kan 2 kanten opgaan: Constructief te werk gaan of destructief te werk te gaan. Beiden horen tot eenzelfde proces. Destructief kan bijvoorbeeld zijn afbreuk doen aan een ander d.m.v. pestgedrag. Constructief kan bijvoorbeeld positieve feedback zijn of elkaar helpen. Dit laatste wil ik dan ook meer zien in scholen: Kinderen die samenwerken op een constructieve manier om tot een oplossing te komen. Hier kan nog meer op worden ingespeeld in het huidige onderwijs, maar we zijn al goed bezig.