“Ik sta daarvan versteld”, zegt historicus Frank Caestecker. “Je zou denken dat we lessen hebben getrokken uit wat we in de jaren dertig hebben meegemaakt. Maar blijkbaar is dat niet het geval. Het humanitaire beleid dat we hebben opgebouwd na de vreselijke ervaring van de Tweede Wereldoorlog, is helemaal aan het verwateren. Het politieke discours over mensen in nood aan onze grenzen stelt teleur.”

Frank Caestecker (56) is verbonden aan de faculteit Economie van de UGent. De periode die hij het beste kent, is die tussen 1933 en 1939, toen Duitse joden op de vlucht sloegen of door de nazi’s het land werden uitgezet. “En ook zij waren toen nergens welkom”, vertelt hij. “In de jaren twintig geraakten de meeste immigranten nog wél binnen, omdat we mensen nodig hadden om in onze mijnen en fabrieken te werken. Toen al waren de joden het mikpunt van xenofobe agitatie. Men vond dat ze de nationale eenheid in gevaar brachten, omdat ze een andere cultuur hadden.”

Wat gebeurde er met de joden die uit Duitsland kwamen?

“Vanaf begin de jaren dertig voerden Europese landen een restrictief immigratiebeleid. Dat hing samen met de opkomst van de welvaartstaat: men wilde niet dat immigranten onze jobs kwamen inpikken, omdat de overheid dan werkloosheidsuitkeringen aan de eigen mensen moest betalen. De joden die vanaf 1933 door de nazi’s Duitsland werden uitgezet, konden nergens meer terecht.”

De nazi’s wilden van de joden af? Van uitroeiing was nog geen sprake toen?

“De nazi’s wilden van de joden af. Dat hebben ze altijd gewild. Het kon hen niet schelen waar ze terecht kwamen. En nee, uitroeiing stond toen nog niet op de agenda. Voor die uitroeiing zijn wij niet verantwoordelijk, maar de Duitsers. Toch kun je zeggen dat we médeverantwoordelijk zijn: omdat de Duitsers die joden niet kwijt geraakten over de grens, hebben ze uiteindelijk beslist om hen uit te roeien. Wat ook meespeelde bij de beslissing, was dat er door de uitbreiding van het rijk almaar meer joden in Duitsland woonden. Maar het feit dat de joden nergens welkom waren, speelde mee.”

Is dat historische besef voldoende aanwezig vandaag, vindt u?

“Blijkbaar niet. Wat vandaag in Syrië gebeurt, is ook onze verantwoordelijkheid niet, het is Assad die zijn eigen bevolking uitmoordt. Maar in zekere mate is de situatie toch ook vergelijkbaar, omdat wij de mensen die daar in nood zijn, hier geen kans bieden. Als je geen hulp biedt aan mensen die vervolgd worden, ben je medeverantwoordelijk voor wat hen overkomt.”

Datum: 16/12/2016
Bron: http://www.demorgen.be/binnenland/-...maakt-b27d2e4b/
Eigen mening:
Ik ben van mening dat de auteur toch iets te kort door de bocht gaat door te stellen dat niemand de Syrische vluchtelingen wil opnemen. Er zijn in totaal al miljoenen geïnvesteerd om deze slachtoffers op te vangen en ook de kampen waar de Syriërs nu verblijven verschillen toch sterk t.o.v. de werk- en dodenkampen waar vele joden verbleven tijdens tijdens de tweede wereldoorlog. Er wordt hard gewerkt om deze massa aan vluchtelingen te verdelen over de landen en hen toch een leefbare verblijfplaats aan te bieden, al verloopt dit niet altijd even makkelijk. Ik sluit me wel aan bij het feit dat de meeste overheden niet al te happig zijn om al deze mensen een nieuwe vaste thuis aan te bieden. Zo zijn er zelfs landen die muren optrekken om ook maar iedere hulpbehoevende te weren, want uiteraard draagt iedere vluchteling wel een prijskaartje met zich mee.