De Staatsveiligheid gaat ervan uit dat zo'n 450 gevangenen in Belgische cellen een risico vormen voor ‘islamradicalisering’. Dat meldt minister van Justitie Koen Geens (CD&V).

De cijfers schommelen, maar bij een recente telling zaten in de Belgische gevangenissen 115 personen opgesloten voor feiten die te maken hebben met terroristische misdrijven. Het gros van hen (66) is nog niet veroordeeld, maar zit in voorlopige hechtenis. Zo’n 40 zijn wel al definitief veroordeeld en nog eens zes zijn al eens veroordeeld, maar nog niet definitief. De resterende drie zijn geïnterneerden. Bij die 115 ‘terrorismegevangenen’ zitten 54 foreign terrorist fighters die in Syrië of een andere land zijn gaan strijden.

Toch is het probleem veel groter dan die meer dan honderd gedetineerden. In 2015 en 2016 deden de strafinrichtingen 300 meldingen van gevangenen die mogelijk radicaliseerden, meldt minister van Justitie Koen Geens (CD&V). ‘De Staatsveiligheid gaat ervan uit dat er momenteel een 450-tal gedetineerden zijn met een sterk wisselend risicoprofiel op het vlak van islamradicalisering.’ Op een totale gevangenisbevolking van zo’n 10.400 spreken we al over 1 op de 23 gevangenen die mogelijk geradicaliseerd zijn.
Minister Geens kan niet zeggen hoeveel van die 450 geradicaliseerd zijn in de gevangenis. ‘Het radicaliseringsproces is nu eenmaal geen exacte wetenschap’, stelt hij.

Geëscaleerd
Volgens de minister is het probleem in de Belgische strafinrichtingen pas echt geëscaleerd eind 2014 en begin 2015. Een rapport van de toezichthouder Comité I legde eerder dit jaar wel bloot dat de Staatsveiligheid haar opdracht om dat in de gaten te houden verwaarloosd had tot midden 2014, ook al had de dienst daar eind 2006 een protocolakkoord over gesloten met het gevangeniswezen. Begin 2015 is dan ook een speciale sectie opgericht bij de Staatsveiligheid om de gedetineerden in het oog te houden.
Volgens Geens is het gevangeniswezen intussen voldoende opgeleid - van de medewerkers van de psychosociale diensten, de bewakingsassistenten, directieleden tot de islamconsulenten - om betrouwbare inschattingen te maken van wie radicaliseert en wie niet. Ze kennen de netwerken, de tendensen en het besmettingsgevaar.

Voor terrorismegevangenen is een getrapt systeem bedacht. De minst gevaarlijke gedetineerden belanden in gewone gevangenisafdelingen, vervolgens gaat het naar ‘satellietgevangenissen’ waar een opgeleid team een intensievere opvolging doet, en vandaar gaan ze naar de radicaliseringsafdelingen. Daar belandt alleen wie een reële dreiging vormt of van wie vermoed wordt dat ze anderen actief rekruteren. Die zogeheten ‘D-Rad:Ex’-afdelingen zijn in gebruik sinds april dit jaar. Ze zijn ondergebracht in de gevangenissen van Hasselt en Ittre.
De jongste stakingen in de gevangenissen hadden volgens minister Geens geen impact op het risico van radicalisering. Integendeel. ‘De erg beperkte contacten die de gedetineerden met elkaar hadden, zullen een temperend effect gehad hebben.’

Bron: De tijd 16/12/2016
http://www.tijd.be/politiek_economi...de%20gevangenen

Eigen mening: na dit artikel gelezen te hebben verschiet ik er toch van hoeveel geradicaliseerde gevangen er in België opgesloten zitten. 1 gevangene op 23 is niet niks! Ik vind het goed dat ze de gevangen die een dreiging vormen allemaal samen zetten en ze behandeld worden door een speciaal team, maar ik vind niet da ze de minst gevaarlijke geradicaliseerde gedetineerden bij de gewone gevangen moeten zetten omdat ik vind dat deze personen vanaf het begin nood hebben aan een intense behandeling. Al vind ik wel dat er hier ook een onderscheid moet gemaakt worden tussen de licht geradicaliseerde gevangen en de zwaardere geradicaliseerde gevangenen. Ik denk dat alleen op deze manier hun radicale gedachten onder controle kunnen gehouden worden.

Het is goed dat er maatregelen worden genomen tegen de radicalisering in de Belgische gevangenissen door met een trapsysteem te werken en radicale gevangenen van elkaar te scheiden zodat het besmettingsgevaar wordt ingedijkt. Toch is het natuurlijk jammer dat we hier nu pas een antwoord op kunnen bieden, terwijl dit waarschijnlijk een proces is dat reeds jaren aan de gang is. Psychologen en andere ondersteunende diensten zijn opgeleid om te onderscheiden wie risico loopt om te radicaliseren en wie minder risico loopt. Ik vraag me echter wel af of deze ondersteunde diensten ook nog iets anders doen met radicale gevangenen buiten hen isoleren? Probeert men op een bepaalde manier ook de radicalisering (in de mate van het mogelijke) terug te draaien of te minderen? Is dit zelfs mogelijk? Ik vraag het me vooral af omdat het natuurlijk ook niet geheel ondenkbaar is dat deze gevangen
ooit toch weer gerehabiliteerd moeten worden in de maatschappij.