Uit een grootschalige Britse studie over vaders en hun kinderen blijkt dat niet de praktische zaken, zoals luiers verversen, het belangrijkst zijn voor de kinderen, maar de emotionele betrokkenheid.

Onderzoekers van Oxford University gebruikten informatie van een lang lopende studie over ouders en kinderen. Deze studie bevat gegevens van meer dan 14.000 zwangere vrouwen uit Bristol en omstreken, die in 1991 en 1992 een kind kregen. Beide ouders vulden gedetailleerde vragenlijsten in op 8 weken, 8 maanden, 9 jaar en 11 jaar na de geboorte van hun kind. De kinderen die tot minstens de leeftijd van 8 maanden bij beide ouders verbleven en waarvan gegevens voorhanden waren op 9 en 11 jaar werden geselecteerd voor de nieuwe studie(1).

De onderzoekers wilden weten of volgende drie factoren, namelijk emotionele betrokkenheid, helpen in het huishouden en tijd doorbrengen met het kind, bij de vader een impact hadden op het voorkomen van gedragsproblemen bij het kind op 11-jarige leeftijd. Daarbij werd rekening gehouden met beïnvloedende factoren, zoals leeftijd van de moeder, mentale gezondheid van beide partners, socio-economische status en geslacht van het kind. De analyse van de gegevens toont dat emotionele betrokkenheid (knuffelen, belangstelling tonen voor emoties, …) van de vader het risico op gedragsproblemen bij het kind met 14% verminderde op de leeftijd van 9 jaar en met 11% op de leeftijd van 11 jaar. Daartegenover vond men geen verband tussen betrokkenheid bij huishoudelijke taken en gedragsstoornissen bij het kind.

Hoe moeten we dit nieuws interpreteren?
De studie suggereert dat emotionele betrokkenheid van vaders hun kinderen, vooral jongens, kan behoeden voor gedragsproblemen. Dat lijkt niet onlogisch. Bovendien gaat het om een omvangrijke databank met langetermijngegevens van duizenden Britse kinderen. Anderzijds kan zo’n studie niet bewijzen dat knuffelen, of andere vormen van emotionele betrokkenheid, het risico op gedragsstoornissen rechtstreeks verminderen.

Ondanks gedetailleerde bevragingen zijn nog veel meer beïnvloedende factoren denkbaar die het mentale welzijn van kinderen kunnen bepalen: schoolresultaten, vrienden, sociale vaardigheden, grootouders, scheiding van de ouders (na de leeftijd van 8 maanden), enzovoort. Ook werd emotionele betrokkenheid afgeleid uit wat de vaders en moeders zelf invulden, waarbij enige subjectiviteit te verwachten valt. Nog een minpunt is dat de onderzoekers geen rekening hielden met psychiatrische diagnosen bij de kinderen, zoals autismespectrumstoornis of ADHD. Ook deze kunnen aanleiding geven tot gedragsproblemen.

Conclusie
Emotioneel betrokken ouders, zowel vaders als moeders, zijn uiteraard een weldaad voor de kinderen. Deze studie suggereert dat gebrek aan emotionele betrokkenheid bij de vaders het risico op gedragsproblemen vergroot. Of het hier om een oorzaak-gevolgrelatie dan wel een beïnvloedende factor (naast vele andere) gaat, kan deze studie niet aantonen.

Bron: EOS, Moeten vaders meer knuffelen?, 28/11/2016, http://www.eoswetenschap.eu/artikel...-meer-knuffelen

Eigen mening:
Aandacht en geborgenheid geven aan uw kind is heel belangrijk.
Al van bij de geboorte en misschien zelfs vroeger kunnen deze kleine wezentjes de warmte en genegenheid voelen die door de ouders aan hen gegeven wordt.
Als dan ook nog eens bewezen kan worden dat de emotionele betrokkenheid (onder andere knuffelen) van de vader een gunstige invloed heeft op het gedrag van het kind, zijn we toch genoodzaakt hier exta aandacht aan te besteden.
Ik heb wel een vermoeden dat dit onderzoek nog in zijn kinderschoenen staat, want er wordt geen rekening gehouden met bijvoorbeeld kinderen die een leerstoornis hebben.
Misschien is het ook interessant om te onderzoeken of deze knuffels een invloed hebben op het sociaal gedrag van deze kinderen.

Ik denk dat dit voornamelijk eigen voorkeur is. Er zijn namelijk mannen die wel en niet graag knuffelen. Ik vind het wel eens fijn om met mijn vader te knuffelen, dat geeft, vroeger maar ook nu, een gevoel van geborgenheid, graag zien, veiligheid. Voor jongere kinderen is dit wel belangrijk. Een vrouw geeft vaker knuffels, dat is zo, dat zijn we dus gewoon. Velen knuffelen dan ook vaker met hun moeder dan met hun vader. Ik vind het belangrijk, maar het moet ook van beide kanten komen. Heeft het kind daar geen behoefte aan, dan is dat ook zo. Je kan het kind alsook de vader niet dwingen om te knuffelen. Een moeder zal een kind ook sneller troosten door te knuffelen. Een vader zal het eerder bij praten houden of ontwijkt het gesprek, zeker als het gevoelige onderwerpen zijn. Dat is toch mijn ervaring. Dat het vooral bij jongens voor gedragsproblemen kan zorgen, kan ik ook ergens begrijpen. Jongens moeten stoer zijn, mogen niet te veel gevoelens tonen. Als zij niet hebben geleerd dat dat allemaal wel mag, dat het zelfs moet, kan het voor problemen beginnen zorgen. Ze missen een deel van geborgenheid, veiligheid en het gehoord worden door beide ouders, niet enkel door de moeder. Het rolmodel voor vele jongens is de vader.