Elk jaar vallen in Vlaanderen tieners in handen van zogenaamde loverboys, pooiers die hen in de prostitutie dwingen. Het zijn vaak piepjonge meisjes, zoals Lore. Lore was pas twaalf, en heeft vijf jaar in zo'n netwerk gezeten. Ze heeft er nu een boek over geschreven: 'Sterke meisjes huilen niet'. Ze getuigt er anoniem over in Humo en bij VTM NIEUWS.
Lore was elf jaar oud en erg verlegen, toen een man haar aan haar school aanspraak. "Mo was 22 en zó knap", giechelt ze. "Hij was gespierd, had een fijn, verzorgd baardje, z'n haar zat altijd goed en hij droeg mooie kleren. In mijn ogen was hij de perfecte jongen. Toen nam hij me mee naar zijn appartement. Daar liet hij me eerst een joint roken en daarna ontmaagdde hij me."

Vervolgens dwong hij het kind tot seks met twee vrienden. “Toen ik niet wou, sloeg Mo mij en heeft hij mij bedreigd”, zegt Lore. “Hij had tegen me gezegd dat ik het moest doen, dat hij mij anders pijn zou doen. 'Oké, één keer,' dacht ik. `En daarna spreek ik nooit meer met hem.' Maar zodra het voorbij was, deed hij weer poeslief.


Zweepslagen

Maar liefst vijf jaar lang werd het meisje het slachtoffer van gedwongen prostitutie, drugs en geweld. "Ik voelde me net een circusdier. Als ik deed wat hij en zijn mannen vroegen, dan waren ze lief. Maar één verkeerde stap en ik kreeg zweepslagen, zoals de olifanten in het circus. Vaak raakte ik na zo'n rammeling amper nog mijn bed uit. Ze sloegen me nooit in mijn gezicht, want dan zou ik niet meer kunnen werken."

Op 13-jarige leeftijd liet ze voor de tweede keer een abortus uitvoeren. Of de dokter zich daar geen vragen bij stelde? "Waarschijnlijk dacht hij wel dat er iets niet in de haak was. Maar wat kon hij doen? Ik ben altijd blijven zwijgen en ontkennen. Ik heb verschillende keren een mes tegen mijn keel of een revolver tegen mijn hoofd gekregen", klinkt het. En toch zal ze nooit haar pooier verlinken. “Mo en zijn groep, dat was een familie die ik nooit heb gehad. Ook al moest ik me prostitueren, ze stonden wel altijd voor me klaar. Ik hield alles ook voor mezelf. Ik schaamde me, maar was ook bang. Had ik tegen iemand iets gezegd, dan zou ik vermoord worden. Of dan hadden ze mijn mama of zusje iets aangedaan. Daar dreigden ze altijd mee."

Achtergelaten in bos

De kentering voor Lore kwam er toen een ander meisje ontsnapte uit de klauwen van de uitbuiters. “Ze hebben me toen met vijf mensen verkracht en in een bos achtergelaten. Toen ben ik opnieuw naar de instelling gegaan”, getuigt Lore. Maar ze heeft nooit iemand durven vertellen over wat er is gebeurd. “Ik voelde me eigenlijk beschaamd dat ik mij vijf jaar lang heb laten gebruiken. Ik durfde dat niet tegen iemand te vertellen. Zonder de hulp van Child Focus zat ik nu al lang in een lijkzak."

Nu op haar achttiende zet ze haar jonge leven in een boek, om andere meisjes te waarschuwen voor het gevaar van tienerpooiers. "Als ik de prostitutie even buiten beschouwing laat, dan heb ik me soms ook geamuseerd", zegt Lore. "Het was een tijd van wilde feestjes, van geld in overvloed en mooie kleren. Nu vind ik mijn leven zo saai. Het enige wat ik nog doe, is naar school gaan. Ik heb nog altijd geen zelfvertrouwen en vind mezelf ook nog steeds lelijk."

"Specifieke hulp"

Het is niet duidelijk hoe groot het fenomeen precies is, want veel meisjes durven gewoon niet praten. Maar bij Child focus hebben zich dit jaar al tien slachtoffers van tienerpooiers gemeld. Dat zijn er evenveel als in 2015. Daarnaast kregen ze ook achttien meldingen, waarvan het vermoeden groot is dat het meisje slachtoffer is van een tienerpooier. Vorig jaar waren dat er maar vijf.

“Het is belangrijk dat de melding gemaakt wordt en dat meisjes de juiste opvang krijgen”, zegt Heidi De Pauw van Child Focus. “En daar wringt juist het schoentje. De meisjes worden heel vaak weggezet als moeilijke jongeren. Wij willen erop wijzen dat zij een specifieke omkadering, specifieke hulp nodig hebben en beschermd moeten worden tegen het uitbuitingsmilieu.”

Bron: 04/10/2016, Gazet van Antwerpen, http://www.gva.be/cnt/dmf20161004_0...ampaign=seeding

Eigen mening: Dit verhaal doet me meteen denken aan 'Het Engelenhuis' van Dirk Bracke. Bijna akelig dat er zoveel overeenstemmingen zijn. Toch vreemd dat de dokter zich geen vragen begon te stellen toen ze voor de tweede keer, op dertienjarige leeftijd, een abortus kwam laten uitvoeren. De arts zou dan toch in mijn ogen op z'n minst eens contact moeten opnemen met de instelling waar het meisje verblijft.
Bij zo'n situaties zou inderdaad sneller ingegrepen moeten worden. Ik vind het zeker niet slecht dat Child Focus zich hier ook voor engageert. Maar eind goed al goed heeft Lore zich kunnen loswringen uit de klauwen van haar pooiers. Hopelijk hervalt ze niet in haar oude leven!