De boerkini is een gevangenis van stof


Het debat over een lap stof gaat natuurlijk over de lange emancipatiestrijd voor gelijke rechten. Mia Doornaert begrijpt maar niet waarom gehechtheid aan de waarden van de verlichting nu reactionair is geworden.


Het is toch geen toeval dat er net deze zomer vrouwen in boerkini’s opduiken op de Franse stranden. En het is niet toevallig dat de eerste opgemerkt werd in Nice, de stad waar een islamist op 14 juli een slachting aanrichtte op de Promenade des Anglais. Als dat geen provocatie is, weet ik het niet meer.

De aanstokers daarvan zitten op fluweel. Ofwel worden die vrouwen onheus bejegend – verbaal dan, want in onze landen gooit men niet met stenen – en dan zal een luid geschrei opgaan over onverdraagzaamheid en ‘islamofobie’. Ofwel gebeurt er niets, en heeft de extreme islam weer een stapje verder gezet in Frankrijk, en meteen ook in Europa. Wat gisteren gebeurde met de uitspraak van de Raad van State tegen het boerkini-verbod op de stranden.

De burgemeesters van een dertigtal gemeenten vaardigden een dergelijk verbod uit. Zij deden dat niet, zoals de Raad van State gisteren, op juridische gronden, maar op basis van een, begrijpelijke, politieke afweging. Zij zijn verantwoordelijk voor de publieke orde, en in de huidige gespannen sfeer, na een bloedige reeks aanslagen in Frankrijk, willen ze elke provocatie voorkomen.

Op het trauma van de vele aanslagen in de naam van Allah hebben de Fransen opmerkelijk vreedzaam gereageerd. Er vonden geen betogingen plaats met racistische slogans in de aard van ‘Hamas, Hamas, joden aan het gas’, zoals men hier te lande wel eens hoort. Pech dus voor degenen die een ‘godsdienstoorlog’ willen aanvuren en dan de onverbeterlijke kruisvaarders en/of de verschrikkelijke joden de schuld geven.


Kop in het zand

Dan maar de boerkini op stranden. En kijk eens, sinds een paar weken zijn die lappen stof niet weg te branden uit de kranten en media. Meteen zijn ook de niet ter zake doende reacties niet bij te houden. De mensen mogen zich op een strand bedekken of ontbloten zoals ze willen, heet het. Kijk eens, men pakt ook kleine kinderen van kop tot teen in. En wat met mensen met duikpakken die hun hele lichaam bedekken? Voeg er een hoofddoek aan toe en je hebt een boerkini. Onzin. Geen enkele boerkini onthult de rondingen van een lichaam zoals een duik- of zwempak doet. Dat men de huidjes van kinderen voor sterke zonnestralen bedekt is een wijze voorzorg. En dito voor volwassenen.

De boerkini is daarentegen geen bescherming tegen de zonnestralen. Het is een gevangenis van stof, die de vrouwen op hun plaats houdt als seksobject of zoontjesfabriek. Met de uitspraak van de Franse Raad van State triomferen eens te meer de integristen.

De boerkini gaat frontaal in tegen de exogame maatschappij die Frankrijk is, dat wil zeggen een maatschappij waarin men buiten de eigen kring trouwt, een maatschappij met een grote mate van métissage. De boerkini zegt daarentegen: ‘We willen wel hier wonen of verblijven maar geen sprake van dat wij ons aan jullie aanpassen of met jullie omgaan.’ Wie de boerkini afdoet als een paar meters stof steekt politiek correct de kop in het zand.


Les droits de la femme

En mannen die seksuele fantasieën krijgen van de boerkini, tja, daar is niets op te zeggen want die Gedanken sind frei. Ik denk bij het zien ervan aan het lot van de vrouwen in landen waar de boerka of nikab of chador verplicht is, aan de afschuwelijk verminkte gezichtjes van meisjes in Afghanistan en Pakistan die zo vermetel waren naar school te willen gaan, aan hun ouders die daarvoor vaak gegeseld of terechtgesteld werden. Ik denk aan de idealen van de verlichting, aan Condorcet, de beminnelijkste van de Franse revolutionairen, die zei dat les droits de l’homme ook voor la femme gelden. Ik denk aan de lange emancipatiestrijd voor gelijkberechtiging die nog altijd maar voor een deeltje van de wereld geldt. En ik kan maar niet begrijpen waarom gehechtheid aan die waarden nu reactionair geworden is.

Men moet toch eindelijk eens de ogen openen voor de boodschappen die de moslimgemeenschappen constant krijgen uit hun landen van herkomst of in het land van aankomst. Die boodschappen zijn tegen integratie gericht, wat de slechte schoolresultaten van vele moslimjongeren helpt verklaren, en voor de vestiging van een moslimmaatschappij.

Marwan Muhammad, secretaris-generaal van het Franse Collectif contre l’islamophobie, laat aan duidelijkheid niets te wensen over in zijn gesprek met de linkse journaliste en auteur Elisabeth Schemla in haar boek ‘Islam, l’épreuve française’ (2013): ‘Wie heeft het recht te zeggen dat Frankrijk binnen dertig of veertig jaar geen moslimland zal zijn? Wie heeft dat recht? Niemand in dit land kan ons dat ontnemen. Niemand kan ons het recht ontzeggen te hopen op een wereldwijde gemeenschap die trouw is aan de islam. Niemand in dit land heeft het recht om voor ons te bepalen wat de Franse identiteit is.’ Laat het duidelijk zijn: de goede man heeft alleen maar het beste voor met Frankrijk door er een moslimland te willen van maken.

Aan de boerkini-reacties in Frankrijk en hier te zien, zal het hem en zijn medestanders niet aan nuttige idioten ontbreken.


DS, 27-08-2016 (Mia Doornaert)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB