‘Wij verdoezelen tegenslagen voor ons imago’


Twintigers willen hun eigen weg banen in een wereld waarin het moeilijker dan ooit is om uniek te zijn. Hoe ervaren ze dat zelf? ‘Door de dagelijkse confrontatie met successen van anderen, beseffen we meer dan ooit dat stilstand achteruitgang is.’


Overbeschermd door hun ouders, niet met de voeten in de wereld, kwetsbaar en snel down als het even niet meezit. In zijn artikel ‘Generation Wuss’ maakt de Amerikaanse schrijver en zelfverklaard ervaringsdeskundige Brett Easton Ellis het proces van de ‘millennials’, vandaag ruwweg twintig tot dertig jaar oud en de eerste generatie grotendeels grootgebracht door tweeverdieners.

‘Wij zijn generation spoiled’, zegt Yasmine (23). ‘Opgegroeid in een steeds sneller evoluerende technologische wereld, waarin we de vrijheid krijgen om ons geld uit te geven zoals we dat zelf willen. De wereld ligt aan onze voeten.’

Precies dat wereldbeeld werkt naïviteit en fragiliteit in de hand, schrijft Ellis. Want eens op eigen benen, vliegen de gebraden kippen niet meer zomaar in de mond. Dan moet er gewerkt en geknokt worden, en daar zijn de twintigers van vandaag, vluchtend in hun feestjes en reizen, niet op voorbereid.

Sarah (29) pareert. ‘Je zou ons ook een nieuwsgierige generatie kunnen noemen, met een brede blik en bewust van alle kansen die we kunnen grijpen. Het geijkte pad verlaten vergt net durf en overtuiging.’


Ze willen te veel

Nieuwsgierig, een brede blik, veel kansen. Klinkt goed. Intussen ligt het aantal twintigers dat met een depressie kampt hoger dan ooit. Terwijl eerdere generaties zingeving vonden op de arbeidsmarkt, in sociale en economische vooruitgang, moeten millennials daar het heil niet meer van verwachten – werk is schaars en flexibel, diploma’s zijn slachtoffer van inflatie.

‘Ons leven draait niet meer rond een job zoals bij onze ouders en grootouders’, zegt Sanne (25). ‘Wij zoeken andere bronnen van voldoening.’ En die zijn er in overvloed. Twintigers kampen met een heilige ‘Fomo’ of Fear Of Missing Out. Angst om dat ene festival te missen waar iedereen nog jaren over zal praten. Angst om er niet bij te horen.

‘Wij willen te veel’, erkent Nick (27). ‘Een interessante studie of baan, bij de juiste feestjes zijn, verre reizen maken: noem maar op. Het kan allemaal. Maar we hebben de energie en de tijd niet om alles te doen. Dat frustreert ons.’

Veel kansen staan niet noodzakelijk gelijk aan vrijheid, merkt Andrea (24) op. ‘Al van jongs af worden wij door onze ouders overladen met hobby’s. Wie er geen heeft, is vreemd. We “moeten” van het leven genieten. We “moeten” de wereld zien. Als je druk voelt om verantwoording af te leggen omdat je een “kans” niet met beide handen grijpt, hoe vrij ben je dan werkelijk?’


Schone schijn

‘Wij worden overspoeld door de populaire cultuur van een consumptiemaatschappij waarin alles altijd mooi of fantastisch moet zijn én goed hoort af te lopen’, zegt Katrien (29). ‘Alles wat daar ook maar enigszins van afwijkt, verstoort ons beeld van hoe het leven hoort te zijn.’

‘Opvallend is hoeveel mensen van mijn leeftijd tegenslagen verdoezelen in plaats van ze bespreekbaar te maken’, zegt Dieter (24). ‘Wij hebben het gevoel dat we belangrijk en leuk gevonden moeten worden. Voor negatieve gevoelens is geen ruimte. Je moet verdomd sterk in je schoenen staan om vandaag jezelf te kunnen zijn en blijven.’

Waar komen ze vandaan, die afhankelijkheid van erkenning en die angst om niet leuk gevonden te worden? Eensgezind luidt het antwoord: internet en sociale media. ‘Zij staan gelijk aan het ophouden van schone schijn en hebben weinig te maken met de realiteit’, zegt Katrien (29). ‘Iedereen zet er zijn beste beentje voor en laat zien wat hij/zij wil dat anderen zien.’

Maar ook al beseffen ze dat wel, ‘de voortdurende confrontatie met perfecte lichamen, mensen met de perfecte jobs, mensen die de wereld afreizen: het is onmogelijk om je dat niet aan te trekken’, zegt Liesbet (25).


Miljardenpubliek

Collectief hebben twintigers misschien veel kansen, als individu voelen ze net daardoor de beklemmende angst dat het eigen leven niet boeiend genoeg is. ‘De wereld is een dorp, waarin je in niets meer écht goed kan zijn’, zegt Raissa (22). ‘In het digitale universum is altijd wel een betere versie van jezelf te vinden. Uniciteit staat onder druk. Niemand is nog bijzonder. Er is altijd wel iemand die wat jij doet, nóg beter doet.’

‘De dagelijkse confrontatie met successen en ervaringen van anderen brengt meer dan ooit het besef dat stilstand achteruitgang is’, vat Sarah (29) samen. ‘Dus moeten we bewegen, elke dag opnieuw, van ’s ochtends tot ’s avonds en niet van negen tot vijf. Als we snel down zijn door tegenslagen, is dat omdat we falen in een wereld die vooruitgang verwacht. In een context van voortdurende druk om ons te onderscheiden in een steeds groter wordende massa. Wij falen niet alleen in de ogen van onszelf en onze naasten. Wij falen in de ogen van miljarden. Probeer dat maar eens te verwerken.’

Twintigers laten zich in hun leven dus leiden door een brandende dwang om elke kans te grijpen die zich aanbiedt. Die gretigheid siert hen, maar is ook hun meest kwetsbare flank.


DS, 15-07-2016 (Jef Poppelmonde)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB