De man van een vrouw die in het kraambed overleed aan een vruchtwaterembolie, wil klacht indienen tegen het ziekenhuis wegens schuldig verzuim. ‘Man toch’, verzucht gynaecoloog Hendrik Cammu. ‘We moeten dringend af van het idee dat artsen goddelijk zijn.’

Elke Lenaerts (35) stierf vrijdag in het kraambed, kort nadat ze bevallen was van haar tweede dochter, Kato. Haar man Kurt Bongaerts zegt vandaag in diverse kranten dat hij klacht indient tegen het Virga Jesse-ziekenhuis in Hasselt wegens schuldig verzuim.

De bevalling werd ingeleid omdat de vrouw al twee dagen overtijd was en te weinig bloedplaatjes bleek te hebben. Een gynaecoloog brak na enkele uren arbeid de vliezen en vertrok daarna. Toen er zes uur later een tweede gynaecoloog opdook, kon die nog net het kind laten geboren worden. Kort daarna overleed de moeder. De gynaecoloog had aan de echtgenoot nog toestemming gevraagd om de baarmoeder weg te nemen, maar die ingreep kwam te laat.

‘Ik ging ervan uit dat mijn vrouw in goede handen was’, zegt Bongaerts. ‘Dat dokters vandaag álles kunnen.’

Misvatting

Een grove misvatting, zegt gynaecoloog Hendrik Cammu (UZ Brussel). Hij erkent het persoonlijke drama maar kent de zaak uit Hasselt niet. Als voorzitter van het Studiecentrum voor Perinatale Epidemiologie (SPE) is hij wel goed op de hoogte van moedersterfte. Twintig jaar al registreert dat centrum de bevallingen in Vlaanderen.

Gemiddeld sterven er in Vlaanderen 1 à 2 vrouwen per jaar in het kraambed. In sommige jaren overkomt het niemand. In andere jaren zijn er dan weer 5 overlijdens. ‘Over het algemeen heeft de verloskunde de statistiek aan haar kant’, zegt Cammu. Vandaar dat het gebruikelijk is om de arbeid tijdens de bevalling aan de vroedvrouwen over te laten. ‘Artsen komen er alleen bij als er iets niet goed lijkt te gaan, of op het eind, om het kind op te vangen.’

Tegen een vruchtwaterembolie is echter vaak niet zoveel te beginnen, zegt hij ook. De afgelopen twintig jaar stierven 12 à 13 vrouwen eraan in het kraambed. ‘Het is de horreur van elke gynaecoloog. Het is iets wat heel plotseling opkomt, en waar je meteen moet opvliegen. Want in 80 procent van de gevallen is het dodelijk. Gelukkig is het ook erg zeldzaam. Ikzelf heb het in mijn praktijk van meer dan 20 jaar nog nooit gezien. Ik weet natuurlijk wel wat het is.’

‘Er komt op een of andere manier een beetje vruchtwater in de bloedbaan van de moeder. Dat kan bijvoorbeeld bij het breken van de vliezen, als er dan ook een bloedvaatje scheurt. Het kan evengoed gebeuren bij het loskomen van de placenta. Je kan een perfecte geboorte hebben gehad, en plotseling toch in shock gaan hierdoor.’

Als terreur

‘Want dat is wat er gebeurt bij een vruchtwaterembolie: de vreemde cellen in het bloed doen het bloed stollen, maar de stollingsfactoren raken heel snel op. Vanaf dan ga je overal bloeden. In een minuut kan de hele situatie omslaan. De vrouw die daarnet nog een goede bevalling heeft gehad, voelt zich plotseling niet goed en hopla! De bloeddruk valt weg, de pols ook. Het enige antwoord hierop is acute intensieve zorg: op volle kracht reanimeren. Maar dat lukt dus in veel gevallen niet.’

Cammu meent daarom dat de arts die een vrouw verliest vanwege een vruchtwaterembolie geen medische fout kan worden aangewreven. ‘Ik wil het niet vergelijken met terreur, maar toch: het is iets wat extreem zeldzaam is en erg dodelijk en waar je ook binnen het ziekenhuis nooit honderd procent op voorbereid kan zijn. We moeten af van het idee dat artsen een antwoord hebben op alle medische problemen. Wij zijn niet onfeilbaar en zeker niet goddelijk.’

Bron: De Standaard plus: http://www.standaard.be/cnt/dmf20160519_02296405
Datum: 19 mei 2016

Mijn mening:
Het is altijd verschrikkelijk om te horen dat iemand sterft. Ik begrijp dan ook dat de man, waarvan de vrouw in het kraambed stierf, hier kapot van is en wil weten hoe dit kon gebeuren. Toch is het misschien te kort door de bocht om meteen de dokters met de vinger te wijzen. Dokters zijn ook maar mensen die hun beroep zo goed mogelijk proberen uit te oefenen. Ze doen er alles aan om mensen te helpen en redden zo heel wat levens, maar soms zijn ook zij niet in de mogelijkheid om iemand te helpen. Ik vind dat we ze dus niet meteen de schuld moeten geven, maar moeten afwachten wat het onderzoek uitwijst.

Net zoals Annelies vind ik het nog iets te snel om meteen de dokters als schuldigen aan te wijzen. De man is natuurlijk geshockeerd omdat hij zijn vrouw zo plots kwijt is geraakt, wat zeer normaal is, maar we moeten objectief naar deze situatie kunnen kijken. Ik betrap mijzelf er ook vaak op dat ik denk dat je in het ziekenhuis veilig bent en dat de dokters je gewoonweg meteen zullen helpen en dat je beter zal worden. Dokters zijn inderdaad ook maar mensen die hun best doen om iedereen zo veel mogelijk te helpen. Zij willen natuurlijk ook niet dat er iemand sterft, maar soms kunnen ze als dokter gewoon niets meer doen aan de situatie. Net zoals Annelies vind ik dat we ze dus niet meteen de schuld moeten geven, maar wel moeten afwachten wat het onderzoek uitwijst. Hierna zal er pas meer geweten zijn.