Om een alternatief te bieden voor "snel beter" en gelijkaardige onpersoonlijke boodschappen, ontwerpt ex-kankerpatiënte Emily McDowell pakkende postkaarten die perfect verwoorden wat mensen die ernstig ziek zijn echt willen horen van hun vrienden en familie. De eerlijke boodschappen raken ongetwijfeld ook bij u een gevoelige snaar.

Emily McDowell overwon zelf de Ziekte van Hodgkin en verbeeldt met haar postkaarten een waarheid die ernstig zieken wellicht maar al te goed herkennen.

"Het moeilijkste aan kanker was niet het verliezen van mijn haren of de misselijkheid na chemo, het was de eenzaamheid en de isolatie die ik moest voelen nadat vrienden en familie verdwenen omdat ze niet wisten wat ze moesten zeggen, of totaal verkeerde dingen zeiden", getuigt ze.

Postkaarten


Omdat we volgens Emily dringend nood hebben aan een authentiekere manier om over ziekte en lijden te communiceren, ontwierp ze de 'Empathy Cards'. Met deze bloedeerlijke, pakkende postkaarten hoopt ze mensen de kans te geven om meer open om te gaan met kanker of andere zware ziekten.

Bron: www.demorgen.be (06/05/2015)
Mening: Dit initiatief tovert een lach op je gezicht, is hartverwarmend en ontzettend nodig. Je merkt heel sterk dat mensen (vooral in België) zeer slecht zijn in het kiezen van de juiste woorden en het in woorden omzetten van gevoelens. Mijn grootvader is 2 dagen geleden overleden en ik weet dat elk lief berichtje goed bedoelt is en ze helpen me stuk voor stuk met het rouwproces maar waar ik nu echt van geniet, zijn de momenten waarop we met de familie leuke en grappige herinneringen ophalen. De postkaartjes van Emily bevatten ook (bijna) allemaal een grappige kwinkslag en dat is wat je even hard kan gebruiken in tijden van verdriet: een lach op je gezicht.

De werkelijkheid onder ogen zien dat is niet altijd even gemakkelijk. Vaak verdoezelen we de werkelijkheid met woorden. ‘Het komt wel goed!’, ‘Jij gaat erdoor komen!’, ‘Tegenwoordig kan de wetenschap ongelofelijk veel, je moet niet bang zijn’, ‘Je gaat nog niet dood’… Deze woorden zeggen we vaak omdat we de waarheid niet willen horen. Drie jaar geleden moest ik een paper schrijven over bejaarden. Ik mocht toen een dagje meelopen met mijn moeder op de geriatrie. Deze dag was zeer emotioneel en aangrijpend. Er lach namelijk een man op sterven. Iedereen zag dat de man niet meer lang ging leven. Toen mijn moeder hem ging verzorgen, vroeg ze aan de man: ‘Ben je bang om te sterven?’. Ik had het zeer moeilijk met deze vraag. Deze vraag verdoezelde de werkelijkheid niet, maar bevestigde het. De man ging sterven en mijn moeder durfde dat hard op zeggen tegen de man. Ik ben de kamer buiten gewandeld en later besefte ik dat de man nood had aan die vraag. De man was opgelucht door deze vraag en kon zijn angsten eindelijk op tafel leggen.

Door deze ervaring heb ik geleerd dat we moeten leren dat de werkelijkheid hard op zeggen niet altijd slecht is, maar ook bevrijdend kan zijn. We moeten ons los maken van deze gewoonte. De postkaartjes zijn al een stap in de goede richting.