Tientallen organisaties stellen de rol van België in de belegering van de Gazastrook aan de kaak. 'De aanvoer van munitie voor het Israëlische leger gebeurt vanuit de Verenigde Staten via de Luikse luchthaven Bierset. België speelt een rol in de logistieke levenslijn van de Israëlische oorlogsmachine.'

Het regent bommen in Gaza. De Europese regeringen tonen zich sterk in het betreuren van de burgerdoden en etaleren vervolgens hun onmacht. Maar de Israëlische belegering van de Gazastrook is enkel mogelijk omdat de internationale gemeenschap het toelaat. Om de oorlogsmachine draaiende te houden moet quasi ieder land na enkele dagen beroep doen op logistieke middelen uit het buitenland. Voor Israël is dat niet anders. In de huidige belegering van de Gazastrook kunnen we dat ook observeren. Logistieke ondersteuning aan Hamas is onbestaande en haar militaire capaciteit is relatief onbeduidend in vergelijking met die van het Israëlisch leger. Israël daarentegen kan rekenen op een voortdurende aanvoer van munitie en brandstof en beschikt daardoor over een militaire macht, waarmee de Palestijnse gewapende facties zich niet kunnen meten. Zonder de buitenlandse aanvoer zouden de gevechtsvliegtuigen al geruime tijd werkloos in de Israëlische militaire basissen gestationeerd zijn.

België speelt een rol in de logistieke levenslijn van de Israëlische oorlogsmachine
Ook België speelt een rol in die logistieke levenslijn van de Israëlische oorlogsmachine. De aanvoer van munitie voor het Israëlische leger gebeurt in grote mate via vrachtvliegtuigen van Israëlische luchtvaartmaatschappijen. Die aanvoer gebeurt vanuit de VS maar de vliegtuigen stoppen regelmatig in de Luikse luchthaven Bierset om bij te tanken. El Al, de Israëlische luchtvaartmaatschappij, speelt hierin een hoofdrol, waarschijnlijk steekt ook CAL, Cargo Airlines, die de Luikse luchthaven als internationaal knooppunt gebruikt, een handje toe.

Voor het naar Bierset verhuisde, maakte El Al tussenstops in het Nederlandse Schiphol. In 2005 en 2006 werden ruim 160 miljoen explosieve slaghoedjes, 17 miljoen stuks munitie, meer dan een miljoen patronen, rookgranaten en ontstekers uit de Verenigde Staten via Schiphol aan het Israëlische leger geleverd. Dat militair materiaal werd toen door Israël ingezet in Libanon, waarmee meer dan duizend mensen gedood werden. De Israëlische luchtvaartmaatschappij El Al kon de transparantie van de Nederlandse overheid over dit soort doorvoer weinig smaken en verhuisde daarom naar Bierset. Sindsdien hebben we geen duidelijke gegevens over de aanvoer van militair materiaal, maar vermoedelijk passeert een deel langs de luchthaven bij Luik. In tegenstelling tot de Nederlandse regelgeving op wapenhandel, sluit België de ogen voor doorvoer van militair materiaal, zolang het niet overgeladen wordt op een ander transportmiddel.

België kiest voor onmacht door onwetendheid te pretenderen. Nochtans is de Waalse gewestregering bevoegd, en kan zij optreden door de doorvoer te verbieden. De benodigde informatie is beschikbaar bij de luchtvaartadministratie die voor elke vlucht met militaire munitie een ladinglijst ontvangen, zoals de regelgeving rond transport van gevaarlijke goederen gebiedt.

bron: http://www.knack.be/nieuws/belgie/s...ion-269541.html

mening: De Europese regeringen schreeuwen allemaal dat het geweld moet stoppen in Israël, langs beide kampen. Elkaar bombarderen en afschieten werkt alleen maar tegen om naar een oplossing te komen en maakt talloze onschuldige slachtoffers. Het is mooi dat elke buitenstaander het daar over eens is, maar achter de schermen verdienen ze er toch ook geld aan. Zelfs België verdient hier (bloed) geld mee. Ja de wereld kan stop zeggen tegen het verkopen van wapens aan landen die oorlogsmisdaden begaan. Maar dit is niet de oplossing die naar vrede zal leiden. De internationale gemeenschap zou moeten tussenkomen en met vertegenwoordigers vanuit beide kampen aan tafel gaan zitten. Niet om met de vinger te wijzen over wie nu het meest schuldig is, want beide kampen hebben onschuldig bloed verspilt. De kampen moeten tot een oplossing komen hoe het wel moet. Beide zullen opofferingen moeten doen en inzien dat het zo echt niet verder kan. Dat zijzelf en hun land alleen maar kan groeien als ze leren samenwerken. Dit is simpel gezegd en gedaan, maar de geschiedenis bewijst dat dit mogelijk is. De Verenigde Staten heeft na de burgeroorlog ook leren samenwerken. Een ander mogelijkheid is, om een definitieve scheiding tussen beide landen met eerlijke verdeling. Noord- en Zuid-Korea is hier nu niet het mooiste voorbeeld van, maar u begrijpt wel wat ik bedoel. In mijn ogen is de situatie nu zinloos. Beide kampen wijzen met de schuldige vinger naar elkaar. Het word echt tijd dat de internationale regeringen tussenin komen. Beter vandaag als morgen.