Gezondheids-mens-erger-je-niet in India

Je kent het gevoel vast nog wel van een spelletje mens-erger-je-niet, ook al is dat misschien al even geleden. Je had je een weg gebaand richting de thuishaven en net toen je dacht dat je gekleurde poppetje veilig was, werd die plots van het bord geveegd. Als je ziek wordt in India bevind je je plots midden op dit speelbord en is de uitkomst ongewis.

Dit heeft alles te maken met de ingewikkelde en grotendeels ongereguleerde gezondheidszorg, waar publiek (gratis) en privé (betalend) door elkaar heen lopen en niet op elkaar afgestemd zijn. Zeven op de tien Indiërs maken gebruik van betaalde privézorg, maar slechts 10 procent heeft enige vorm van ziekteverzekering.

Dat is meteen het grote verschil met de zorg zoals wij die kennen: in India moet je naast je ziekte ook de financiële strop overwinnen. Voor de armen en de groeiende middenklasse in India staat ziek worden gelijk aan je leven op het spel zetten: je gooit de dobbelsteen en hoopt op een goede uitkomst.

Marmer

Rijdend door Bangalore, de Silicon Valley van India, voltrekt de gezondheidsparadox zich voor mijn ogen. Prachtige privéklinieken vol glanzend marmer en vervallen publieke ziekenhuizen wisselen elkaar af. Er tussenin wemelt het van de kleine, vaak louche, dokterspraktijken en apotheken. Dit is het walhalla van de kwakzalvers en de charlatans; de cv’s van vele geneesheren en apothekers zijn vaak net zo nep als de medicijnen die ze verstrekken. Meerdere malen wordt mij toevertrouwd dat het hier eenvoudiger is om een kliniek te openen dan een groentezaak.

Niet alleen de carrièremakers van de IT-industrie kiezen voor betaalde zorg, ook de armen wenden zich tot de privésector. Zij geloven (vaak onterecht) dat zij er sneller en beter geholpen zullen worden. Onderzoekers van het Institute of Public Health (IPH) in Bangalore zien dat mensen niet weten waar ze terecht kunnen en tot overmaat van ramp dan door de dokter ook nog eens verkeerd doorverwezen worden.

Tijdens een conferentie over gezondheidsstelsels en verwaarloosde ziekten, die het IPH en het Instituut voor Tropische Geneeskunde samen organiseren, hoor ik welke gevolgen dit kan hebben. Een jonge onderzoekster vertelt over een vriend die door een slang gebeten werd. Hij klopte bij een privékliniek aan voor antigif. Dat hadden ze niet en dus ging hij naar de volgende privéinstelling en daarna nog een. Helaas overleed hij voordat hij het verlossende spuitje vond. Wat hij niet wist is dat hij in een publieke gezondheidspost meteen geholpen had kunnen worden. Een dag later zie ik met eigen ogen dat zelfs een klein openbaar hospitaal, in een bucolisch dorpje met meer palmbomen dan mensen, antigif op de lijst van beschikbare medicijnen heeft staan.

Tamarinde

Maar ook de tekortkomingen in de publieke sector zijn schrijnend. In Tumkur ontmoet ik Vijay, die tamarinde verkoopt, een belangrijk ingrediënt in de Indische keuken. Hij vertelt me dat de overheid alle 35 wijken van de stad ten grootte van Gent een gezondheidsvertegenwoordiger toewijst. Helaas heeft die vertegenwoordiger zijn wijk nog nooit bezocht. Vijay woont in een arme buurt waar vooral Dalits, of Onaanraakbaren, wonen. Mensen die buiten het kastenstelsel vallen. Hij heeft net als zijn vrouw en twee kinderen tbc gehad. Dat ziekte welig tiert wijt hij aan het overduidelijke tekort aan hygiëne en het gebrek aan interesse van de overheid om hier iets aan te doen.

Inderdaad, hoe kun je je hier als mens niet aan ergeren. Het IPH vertaalt ergernis naar actie en brengt de ongerijmdheden van het gezondheidsstelsel in kaart. Het instituut adviseert de regering hoe het beter kan en legt daarbij de nadruk op de armsten van de samenleving, omdat zij het zich niet kunnen veroorloven om te spelen met hun gezondheid.

Wist u trouwens dat mens-erger-je-niet een vereenvoudigde versie is van het spel Pachisi…uit, u raadt het al, India?!

Bron:
De Standaard - 10 december 2013
http://www.standaard.be/cnt/dmf20131210_035

Eigen mening:
Dit bericht komt uit een reportage, maar ik vond het wel waardig genoeg om het hier te posten.
Het kan toch niet dat eender wie zomaar een ziekenhuis kan oprichten? De meeste van deze mensen hebben nog niet eens een diploma, laat staan dat ze iets afweten van ziektes. De dokters, die in zo'n soort ziekenhuis werken, weten meestal even weinig af van ziektes als de oprichter van het ziekenhuis. Het schandalige vind ik nog dat ze hier geld durven te vragen voor 'professionele' hulp. De mensen rekenen erop dat ze verder geholpen kunnen worden, maar worden als het ware nog dieper de put ingeduwd.