Wanneer schuldeisers en deurwaarders niet meer te vermurwen zijn, is een uithuiszetting de genadeslag voor huurders. Het maatschappelijk probleem lijkt alleen maar toe te nemen. Vorig jaar werden 13.571 huurders met een uithuiszetting door de vrederechter bedreigd. Dat zijn er 800 meer dan in 2011, een stijging van goed 6 procent. Anders uitgedrukt: elke week gaat het om 261 gezinnen.

De cijfers komen van de OCMW’s, op vraag van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG). De OCMW’s hebben een duidelijk zicht op de problematiek omdat elke vrederechter verplicht is hen in te lichten als er een verzoekschrift tot uithuiszetting is ingediend tegen een huurder op hun grondgebied. De bedoeling is dat de OCMW’s nog een oplossing kunnen helpen zoeken.

Hoeveel mensen na een gerechtelijke procedure effectief hun huurhuis moeten verlaten, is moeilijker te zeggen. ‘Maar dat steeds meer gezinnen in de problemen komen, staat vast’, zegt Debast.

Enkele tegenvallers, zoals ziekenhuiskosten of een ontslag, zijn soms al genoeg voor iemand om zijn huur niet meer te kunnen betalen. ‘Maar het echte probleem is structureel en ligt bij de laagste (vervangings)inkomens die te laag zijn en moeten opgetrokken worden tot minstens het niveau van de Europese armoedegrens.’

‘Het zijn niet zozeer de huurprijzen die te hoog zijn, maar de hap van het inkomen die naar de huur moet gaan die te groot is.’

Bron: De Standaard
http://www.standaard.be/cnt/dmf20131020_015

datum: 21/10/2013

Mening: Het is zeer verontrustend dat er meer en meer mensen uit hun huizen worden gezet. Een stijging van maar liefst 6 procent is heel veel. Tegenwoordig is de huurprijs voor een woning ook vrij hoog vergeleken met het inkomen van sommige gezinnen. Dan hebben ze soms enkel een tegenslag nodig van ziekenhuiskosten of een ontslag om in financiële moeilijkheden te geraken.

Dit roept wel de vraag bij mij op of de mensen tegenwoordig genoeg sparen zodanig ze toch een beetje reserve hebben. Langst de andere kant hebben sommige mensen niet de mogelijkheid om te sparen omdat ze nu juist rond geraken met de kosten.

Wat ik goed vind is dat de inkomens zouden moeten opgetrokken worden naar het niveau van de Europese armoedegrens. Dit zou voor veel gezinnen al een groot verschil maken.

Ik vind dit artikel niet enkel verontrustend, maar ook confronterend. Een stijging van 6 procent is zeer veel, hoofdzakelijk als je het gaat berekenen per week. Het gaat hier om 261 gezinnen, waaronder ook kinderen. Ik denk niet dat dit enkel ligt aan enkele tegenvallers zoals een ontslag, maar ik denk persoonlijk dat dit ook te wijten is aan de crisis. Onze maatschappij is in een vicieuze cirkel terecht gekomen. Ouders worden ontslagen, vinden geen ander werk, kunnen hun huur niet meer betalen en worden vervolgens uit hun huis gezet. Meer en meer gezinnen zitten hierdoor in financiële problemen.
Bovendien vind ik het confronterend omdat ik in een welvarend gezin ben terecht gekomen. Des te beter uiteraard, maar als ik dit soort artikels lees, vind ik het best wel confronterend. Wetend dat die kinderen misschien heel wat minder kansen krijgen als ik (ons), dat ze misschien wel in dezelfde vicieuze cirkel terecht komen doordat ze minder kansen krijgen.
Wat ik zoals Marijke goed vind, is dat ze de inkomens zouden gaan optrekken naar het niveau van de Europese armoedegrens. Toch stel ik mij hierbij echter de vraag of dit zal lukken in deze crisisperiode. We moeten in ons achterhoofd houden dat dit jammer genoeg, nog steeds niet voorbij is.