De man van een terminale patiënte in Ierland mag zijn echtgenote niet assisteren bij euthanasie. Dat heeft het Ierse hooggerechtshof bepaald, bericht de BBC. Op het helpen van iemand anders met het plegen van zelfmoord staat maximaal 14 jaar celstraf.
Maria Fleming (59) is in het laatste stadium van multiple sclerose en is niet in staat haar eigen leven te beëindigen. De voormalig hoogleraar wil dat haar man haar helpt te sterven, maar zonder dat hij daarvoor in de gevangenis komt. Ze spande een rechtszaak aan tegen de Staat, maar die heeft ze nu verloren.

Volgens haar advocaten discrimineert het verbod op assistentie bij zelfmoord zwaar gehandicapte personen, omdat het plegen van zelfmoord sinds 1993 niet meer in het strafrecht staat. Fleming zou volgens de advocaten dezelfde rechten moeten hebben als mensen die lichamelijk wel in staat zijn zelfmoord te plegen.

Het was de eerste keer dat er in Ierland zo'n zaak werd aangespannen. Fleming kan alleen haar hoofd nog bewegen, ze kan niet meer slikken en heeft voortdurend pijn. Haar man Tom Curran verzorgt haar. Het paar heeft twee volwassen kinderen.

Bron : http://www.hln.be/hln/nl/960/Buiten...uitvoeren.dhtml

Mening :
Ik begrijp enerzijds dat men dit niet zo maar kan toelaten, wegens de vele bijbedoelingen van mensen. Het is namelijk geen uitzondering dat mensen wegens financiële kwesties dit aanvragen voor iemand die zelf haar/zijn leven niet in handen kan nemen.
Anderzijds vind ik dat ze de man toestemming moeten geven en hem ondersteuning moeten bieden. Het is namelijk een man dat jaren voor zijn vrouw heeft gezorgd en al het mogelijke heeft gedaan voor haar. Meer kan hij toch niet meer doen?
Ik veronderstel dat haar man weet wat voor haar het beste is, ze heeft namelijk enorm veel pijn en kan enkel nog haar hoofd bewegen. Hiernaast hebben ze twee volwassen kinderen. Ik kan me voorstellen hoe pijnlijk het moet zijn voor het gezin om hun moeder/zijn vrouw telkens te zien lijden. Wat heeft het voor zin om hun lijden nog langer aan te houden?

Persoonlijk vind ik dat men in deze situatie toegang moet geven aan de vrouw tot wettelijke euthanasie. Hierbij kan de man niet in problemen komen, aangezien hij in principe niets doet, maar 'krijgt' de vrouw toch wat zij wil. Ik kan het zeer goed begrijpen dat als je niets anders kent dan pijn, je enkel je hoofd nog kan bewegen en je zelfs niet meer kan slikken, je niet echt meer wil leven. Op zulke momenten hebben deze mensen dan ook nog weinig levenskwaliteit, en meestal voelen zij zich dan ook nog eens erg schuldig omdat zij het gevoel hebben dat zij het leven van hun partner/kinderen/... ook nog eens 'verkwisten'. Zij zijn namelijk erg afhankelijk. Natuurlijk doet de familie alle zorgen met erg veel liefde (in de meeste gevallen toch), maar indien de persoon in kwestie gezond zou zijn zou het natuurlijk nog veel leuker zijn.

Ik vind dat ze in dit geval het ook moeten toelaten. Het is de wens van de vrouw, een vrouw die al zo lang heeft moeten lijden.
Haar man kent haar al zo lang en hij heeft al zo lang voor haar gezorgd, hij kent haar het allerbeste.
Ik snap niet dat ze deze arme vrouw niet uit haar lijden laten verlossen en dat ze dan haar laatste wens niet kunnen vervullen.

Ik sluit me aan bij de drie vorige meningen. De familie van de vrouw heeft jaren met de beste bedoelingen voor de vrouw gezorgd. De man moet elke dag opnieuw toekijken op hoe zijn vrouw lijdt onder de verschrikkelijke pijn. Het is voor hem enorm moeilijk geweest om te aanvaarden dat hij zijn vrouw binnenkort zal moeten afgeven, maar hij beseft dat dit het beste is voor haar. Ik vind dat men, in dergelijke gevallen, niet mag uitgaan van het feit dat het een kwestie van assisteren bij zelfmoord is. Natuurlijk zullen er hier en daar wel gevallen zijn waarbij men misbruik zou maken van het helpen bij euthanasie, maar men moet toch ook beseffen dat het bij dit geval écht met de beste bedoelingen zou gebeuren?