Een verpleegster van het privéziekenhuis waar de Britse prinses Kate Middleton werd behandeld voor een zware vorm van ochtendmisselijkheid, heeft in Londen zelfmoord gepleegd.

Twee dagen voor haar dood gaf de verpleegster, die in het King Edward VII-ziekenhuis aan het werk was als receptioniste, vertrouwelijke informatie over de toestand van de zwangere Kate aan twee Australische radiopresentatoren die zich hadden uitgegeven als leden van het Britse Koningshuis. De vraag is nu of haar zelfmoord in verband kan worden gebracht met deze grap.

De vrouw verklaarde - zonder te beseffen dat het om een grap ging - dat de Britse prinses was opgenomen voor de behandeling van een zware vorm van ochtendmisselijkheid en dat de hertogin van Cambridge in een vroeg stadium van de zwangerschap is.

Naaktfoto's

De grap van de Australische radio haalde het wereldnieuws maar werd fel bekritiseerd. De Britse pers wil namelijk het privéleven van kroonprins William en zijn echtgenote Kate Middleton respecteren en gaan niet meer louter op zoek naar sensatie om sensatie. Toen er naaktfoto’s van Kate Middleton opdoken in het tijdschrift ‘Closer’, was de Britse pers ook erg fel tegen een dergelijke publicatie.

Vrijdagochtend is de verpleegster dood teruggevonden in haar eigen woning. Scotland Yard is een onderzoek gestart naar de exacte omstandigheden van haar dood. Hoewel er geen twijfel over bestaat dat de vrouw zelfmoord heeft gepleegd, komt er toch verder onderzoek. (LVR)

BRON: Knack 7/12
MENING:
De verpleegster was in fout toen ze de informatie, zonder na te denken, zomaar doorgaf via de telefoon. Een verpleegster moet rekening houden met haar beroepsgeheim, en de privacy van hun patiënten respecteren. Waarschijnlijk was de verpleegster met open ogen in de grap van de Australische radiozender gelopen. Ik kan me voorstellen dat dit zwaar doorweegt op het gemoed van de verpleegster. Het was een zeer flauwe grap, en bij mijn weten was er niets bezwarends verteld. Dus ik vond het totaal geen reden om zelfmoord te plegen. Als het al zelfmoord is, dit is nog niet zeker. De schuld ligt nu ook niet bij de radiopresentators, het is niet de eerste keer dat er op de radio zo een schunnige grap wordt gemaakt.

Verpleegster die slachtoffer werd van telefoongrap pleegt zelfmoord
• vrijdag 07 december 2012, 18u18
• Bart Van Belle

Een verpleegster van het ziekenhuis waar de Britse prinses Kate eerder deze week werd opgenomen heeft zelfmoord gepleegd nadat ze het slachtoffer werd van een telefoongrap.
Twee presentatoren van een radiostation in Sydney belden eerder deze week naar het King Edward VII ziekenhuis in Londen. De Britse hertogin werd daar enkele dagen geleden opgenomen met hevige ochtendmisselijkheid.
De radiomakers deden zich voor als Queen Elizabeth en Prince Charles en werden doorverbonden met de persoonlijke verpleegster van de zwangere prinses. Die was zich van geen kwaad bewust en gaf vertrouwelijke informatie vrij aan het duo.
De directie van het ziekenhuis betreurde gisteren dat het ziekenhuis vertrouwelijke info over hun patiënte vrijgaf terwijl privacy er zo hoog in het vaandel gedragen wordt.
Vanmorgen werd de verpleegster die het telefoontje doorschakelde dood teruggevonden in haar woning in Londen. Het ziekenhuis bevestigde in een mededeling het overlijden van de verpleegster die het slachtoffer werd van de telefoongrap. De vrouw stapte zelf uit het leven.
Volgens het ziekenhuis werkte de vrouw al vier jaar voor het ziekenhuis en was ze een goede verpleegster die goed kon opschieten met haar collega's.
Prins William en prinses Kate lieten in een reactie al weten diep bedroefd te zijn door het overlijden van de verpleegster.
Volgens de BBC heeft het Australische radiostation zich inmiddels voor het telefoontje geëxcuseerd.

Bron: www.standaard.be

Mijn mening

Als radiopresentatoren zich uitgeven voor koningin Elisabeth en prins Charles denk ik dat je als telefoniste argwaan hebt en hen gaat uithoren om zeker te zijn dat zij het wel zijn. Uit dit artikel blijkt dat de vrouw slechts het telefoontje doorgeschakeld heeft en eigenlijk geen informatie vrijgegeven heeft. (In het artikel van de Knack zeggen ze wel dat ze vertrouwelijke informatie heeft vrijgegeven.) Indien ze enkel een telefoontje doorschakelde heeft treft ze in mijn ogen geen schuld, ik denk dat er genoeg mensen zijn die het telefoontje zouden doorschakelen. Ik zou dit waarschijnlijk ook gedaan hebben.
Indien ze de informatie wel heeft vrijgegeven, denk ik dat ze wel een fout heeft gemaakt, maar denk ik niet dat zij schuld treft. Iedereen maakt wel eens fouten en het is niet dat ze dit expres deed, ze was er werkelijk van overtuigd dat koningin Elisabeth en prins Charles belden.
Wel denk ik dat de radiopresentatoren schuld treffen (aan het vrijgeven van de informatie), want uiteindelijk hebben zij het telefoontje gepleegd met als doel wat meer informatie vrij te krijgen en deze informatie bekend te maken in heel de wereld. Een grapje maken als radiopresentator moet zeker kunnen, maar mensen moeten beseffen waar de grens ligt. Zij moesten op voorhand toch beseffen dat ze de verpleegster(s) zo in een moeilijk parket brachten (weliswaar niet met deze gevolgen).
Het is alleen enorm jammer dat deze grap zo dramatisch is afgelopen.

Dat de verpleegster beter had moeten nadenken, daar twijfel ik niet aan. Toch vind ik niet dat alle schuld bij haar ligt. Die radiopresentatoren moeten, als goede journalisten want uiteindelijk zijn ze dat wel, ook weten hoe ver ze kunnen gaan. Dat noemen ze: Deontologie of werkethiek.

De verpleegster treft, vind ik, geen schuld. Ze had beter moeten nadenken, maar ik zou eerlijk ook 'flippen' als ik overtuigd was dat Queen Elisabeth II en Prins Charles aan mijn telefoon hangen. Tenslotte duidt haar zelfmoord er ook wel op dat ze wist dat ze zwaar in de fout was gegaan. Maar die radiopresentatoren die worden niet ontslagen en krijgen zelfs geen straf.

Het Britse koningshuis is nog doorweven van tradities, waaronder het behouden van de privacy. Journalisten en presentatoren moeten daar respect voor hebben. Ook dat hoort bij hun deontologie. Een verpleegster voor schut zetten om de privacy van de royals te schenden is stom, dom en kortzichtig.

Dat de verpleegster zelfmoord heeft gepleegd snap ik ook, hoe erg het ook mag zijn. De Britten houden van hun royals en als je hen te schande zet, dat raakt hen. Stel je je maar eens in haar plaats. Constant overal horen dat zij het koningshuis te schande gezet heeft. Alle berichten in de pers, alle verontwaardigde Britten. Alsof iedereen tegen jou is.

Wij kennen dat niet meer, die tradities en die verbondenheid. Wij staan met ons vlaggetje te zwaaien omdat we 'moeten', de Britten staan met vlaggetjes te zwaaien en te huilen omdat ze willen, omdat ze het koningshuis écht graag zien. Daarom dat iets als dit ook zo groot is, zo erg. Nee, de verpleegster had geen zelfmoord hoeven plegen en ja, de radiopresentatoren hadden beter moeten nadenken en meer respect moeten tonen. Toch vind ik dat we het meer vanuit de Britse cultuur en tradities moeten bekijken, dan snap je alles een beetje beter.

Wat mij betreft, mogen de Britse journalisten een flinke straf krijgen. Zoiets doe je gewoon niet. Zoals Lynn al zei, ging dit voorval een grote invloed hebben op het leven van de vrouw en hier hadden de journalisten aan moeten denken voor ze hun heel erg flauwe grap uithaalden.
Waar gaat het heen met de journalistiek als het schenden van iemands privacy steeds wordt vooropgeplaatst en dit zelfs boven de eer van mensen. Roddelboekjes lezen, iedereen vindt dit leuk, maar wat mij betreft mogen ze verdwijnen wanneer journalisten steeds met extreme en zelfs mensonwaardige acties afkomen om de beste roddel te kunnen publiceren. Op deze manier is het leuke er echt wel af!

Humor met airbags

Jan Hautekiet


Het is bijzonder jammer dat iemand het leven heeft gelaten wegens van een uit de hand gelopen radiograp, zegt Jan Hautekiet. Het effect van de razendsnelle digitale verspreiding van nieuws wordt nog vaak onderschat, en daar moeten we aan werken.


Het was een leuk idee aan de redactietafel: hoe dicht raken we bij Kate Middleton als we ons met een – niet eens zo geloofwaardig – Brits accent voor de Queen uitgeven? Het zou toch niet lukken, zo dachten de redacteurs ongetwijfeld. Maar tot eenieders verbazing raakten ze wél tot bij de persoonlijke verpleegster. Een op het eerste zicht onschuldig, studentikoos radiograpje.

En nu, een zelfdoding later, knaagt de wroeging en rijst onvermijdelijk de schuldvraag. En riskeren de grappenmakers aan de schandpaal genageld te worden door dezelfden die om de grap hard gelachen hebben.

Merkwaardig detail: volgens het radiostation werd het ziekenhuis tot vijf keer toe gecontacteerd om toestemming, en kwam er geen antwoord. Schril contrast met het gemak waarmee de grappenmakers tot dicht bij de koninklijke patiënt waren geraakt.

We kennen te weinig de achtergrond en het profiel van het slachtoffer om een uitspraak te doen over dit specifieke geval. En nog delicater is het om uitspraken te doen over practical jokes in het algemeen op basis van dit bijzonder jammerlijke voorval.


Zelfrelativering

Practical jokes zijn zo oud als de straat. In het beste geval wordt er door alle betrokkenen en de luisteraars eens smakelijk om gelachen. In het analoge tijdperk was het simpel: ofwel had je de uitzending gehoord, en de hele sfeer mee, ofwel had je het van horen zeggen. Maar in dit digitale tijdvak gaat media-content in no time ongecontextualiseerd de wereld rond. Een onschuldig Australisch radiograpje is wereldnieuws geworden.

Zijn er dan geen grenzen aan humor ?

Het gezond verstand leert me dat de persoonlijke belediging niet de fijnste uiting van geestigheid is. Je zou kunnen zeggen dat elke sociale, professionele, religieuze of andere gemeenschap sterk genoeg in de schoenen moet staan om mee te kunnen lachen als een cartoonist of stand-upper een loopje neemt met zijn symbolen of principes. Dat is namelijk de perfecte ‘stresstest' voor een systeem, geloof of maatschappijvisie.

Als ze humoristen aan het denken zet, moet het wel zijn dat ze prikkelend genoeg is, en als ze in staat is zichzelf te relativeren, dan is ze weerbaar.

Humor is pas écht geslaagd als de vonk overslaat van de zender naar de ontvanger. Dat weten we. Maar in de buik van een humorboodschap reizen een niet te overzien aantal sociologische, culturele, psychologische factoren mee, die dit weekend als een genster een kruitvat van begrijpelijke verontwaardiging hebben doen losbranden. En die hebben weinig te maken met de geestigheid van de grap.


Eelt

Wat is het referentiekader van alle directe en indirect betrokkenen? Je weet het nooit helemaal zeker.

Wie heeft dé sleutel tot wat grappig is en wat niet? Niemand.

Laat dat vooral ook zo blijven. Zoals er vrijheid van meningsuiting moet zijn, moet er ook de absolute vrijheid van de lach zijn.

Wat kan een op het eerste gezicht onschuldige grap emotioneel en sociaal aanrichten bij iemand die niet in het publieke leven staat, geen media-ervaring heeft, en dus geen eelt heeft gekweekt tegen onschuldig of iets stoutere humor? Dat is de vraag waar de Australische dj's nu mee worstelen, en het is een vraag die elke mediamaker zich moet durven stellen.

Een onschuldig radiograpje kan door een jammerlijke combinatie van factoren een dodelijk wapen worden. Ik geloof de makers oprecht als ze beweren dat ze deze afloop niet ingeschat hadden.


Spontane lach

De àllerbeste humor is voor mij de niet voorbedachte. De toevallige samenloop van omstandigheden, de uitspraak die in combinatie met een situatie op de lachspieren werkt, de momenten van kleinmenselijkheid waarop mensen zichzelf op een milde wijze in hun hemd zetten, de verspreking die tot verbeelding spreekt: dat zijn voor mij de momenten waarop échte humor ontstaat.

Mogen we daarom de grap niet opzoeken? Zeker wél.

Maar in tijden van alomtegenwoordige media is mediawijsheid een belangrijk goed geworden. Zowel bij de maker als bij de afnemer of indirect betrokkene. En dat is een proces van voortschrijdend inzicht. Het is bijzonder jammer dat iemand daar het leven voor gelaten heeft.

De handrem optrekken is niet de goede strategie, maar zowel aan bestuurderskant als bij de passagier de airbags nog eens goed nazien, kan zeker geen kwaad. Want een zachte landing is zoveel aangenamer.


DS, 11-12-2012 (Jan Hautekiet)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

De presentatoren van de Australische radiozender achter de telefoongrap die uitmondde in de zelfmoord van een verpleegster, hebben doodsbedreigingen ontvangen.

De politie opende een onderzoek nadat Michael Christian, één van de presentatoren, een brief ontving waarin hij werd gewaarschuwd dat er "kogels met zijn naam op" bestaan.

"De politie voert het onderzoek naar bedreigingen tegen twee presentatoren van de radiozender uit Sydney", zei de politie van de staat New South Wales. Ze "heeft een brief met verschillende dreigementen" en "probeert de oorsprong te achterhalen".

Lijfwacht

Volgens ABC hebben personeelsleden van Southern Cross Austereo, de eigenaar van 2Day FM, de voorbije week eveneens doodsbedreigingen ontvangen. De groep was vrijdagmorgen niet bereikbaar. Volgens de Daily Telegraph, een Australische krant, werd een tiental werknemers voorlopig in een hotel ondergebracht en verplaatsen verschillende directieleden zich met een lijfwacht.

Sinds de dood van de verpleegster bekendraakte, hebben Michael Christian en zijn collega Mel Greig niet opnieuw hun opwachting gemaakt achter de microfoon. Ze werden ook niet meer in het openbaar gespot, met zijn uitzondering van een tv-gesprek maandag, waarin ze met betraande ogen hun spijt betuigden. (Belga/TE)

BRON: Knack 14/12
MENING:
Eigenlijk verschiet ik niet van dit nieuws. Deze grap is bij veel mensen in het verkeerde keelgat geschoten, en enkelen daarvan reageren daar nu op met het principe van 'oog om oog, tand om tand'. Ik zal niet veel mensen moeten duidelijk maken dat dit niet de manier is hoe we in deze tijd moeten reageren. Zo kom op een eindeloos straatje uit van vergeldingsacties, je creëert dan een soort van pingpongeffect.

We zouden moeten verwachten dat mensen echt op een volwassen manier met elkaar om kunnen gaan, water bij de wijn kunnen doen, luisteren en begrip tonen voor elkaars situaties. Dan zouden de mensen pas begrijpen dat de radiopresentatoren helemaal niet aan een situatie als deze gedacht hadden.

Jammerlijk genoeg is een dergelijke aanpak van problemen voor sommige mensen nog steeds een utopie.