Turkse en Marokkaanse Belgen gaan opvallend minder op zoek naar een partner in Turkije of Marokko. Dat blijkt uit een Gents onderzoek dat in De Standaard staat. In tien jaar tijd is het aantal migratiehuwelijken met een derde gedaald. Daarnaast lijken de concentratiewijken langzaam te verdwijnen.

Sociologen Pieter-Paul Verhaeghe, Koen Van der Bracht en Bart Van de Putte van de UGent namen het Rijksregister van de stad Gent van de afgelopen 10 jaar onder de loep en trokken enkele opvallende conclusies in verband met de Turkse en Marokkaanse Gentenaars.

In 2001 trok nog 1 op de 7 Turkse Gentenaars naar Turkije om een partner te vinden. In 2008 was dat nog 49 procent. Dezelfde evolutie vindt plaats bij de Marokkaanse Gentenaars. In 2001 ging nog 61 procent op zoek naar liefde in Marokko, tegen 2008 was dat nog maar 38 procent. Volgens de sociologen valt de evolutie in Gent nog mee, vooral in Limburg is de evolutie nog een pak groter.

De daling heeft volgens de onderzoekers te maken met een bewustwording van de Turkse en Marokkaanse Belgen dat zo’n huwelijk veel nadelen heeft. “We zien dat het aantal echtscheidingen bij migratiehuwelijken veel hoger is dan bij gewone huwelijken”, aldus Verhaeghe. Toch blijven veel Turkse en Marokkaanse Belgen nog binnen hun eigen gemeenschap trouwen.

Daarnaast valt het op dat de oude Gentse concentratiewijken aan de Brugse Poort en het Rabot aan belang inboeten. Er is een Turkse middenklasse ontstaan die zich langzaam maar zeker opwerkt uit de concentratiebuurten en verhuist naar de buitenwijken. Belgische Gentenaars ontdekken opnieuw de concentratiewijken, zodat die opgewaardeerd worden en langzaam dreigen te verdwijnen.

Er is wel een keerzijde aan de medaille, omdat de plaatsen die de Turkse Belgen achterlaten in de concentratiewijken al te vaak worden opgevuld door nieuwe migranten, voornamelijk uit Oost-Europa.

Commentaar:
Ik vind het een positief iets dat immigranten niet naar hun eigen land trekken om daar een partner te zoeken. Dit betekent (denk ik) dat ze sneller met een migrant trouwen en zo komt er een menging van verschillende culturen en dat is in mijn ogen een positief iets. Ook geeft het bij mij een teken dat de Turken, Marokkanen zich aanpassen aan onze cultuur. Ik ben ook blij dat de concentratiewijken beetje bij beetje verdwijnen, niet omdat deze mensen geen steun mogen vinden bij elkaar, maar omdat dit in mijn ogen bevestigt dat de immigranten zich meer en meer aanpassen aan onze cultuur.

Bron:
De Redactie, 17 oktober 2012, (http://www.deredactie.be/cm/vrtnieu...ratiehuwelijken)