Bijna de helft van alle vrijgelaten veroordeelden in België, belandt later opnieuw in de gevangenis. Dat blijkt uit een onderzoek van het Nationaal Instituut voor Criminalistiek en Criminologie. Vooral wie veroordeeld werd voor geweld, drugs of diefstal, maakt later meer kans om opnieuw achter de tralies te vliegen.
Het is van 1983 geleden dat er in België nog een grootschalig onderzoek is gevoerd naar de recidive van vrijgelaten gedetineerden. Bovendien is België één van de enige West-Europese landen zonder nationale recidivecijfers. Reden te meer voor het Nationaal Instituut voor Criminalistiek en Criminologie (NICC) om een nieuw onderzoek in te stellen.

De onderzoekers van het NICC volgden alle gedetineerden die vrijgelaten werden tussen 1 januari 2003 en 31 december 2005. In totaal ging het om 46.789 vrijlatingen. Uit het onderzoek, dat liep tot midden 2011, bleek dat van de veroordeelden die in de periode 2003-2005 vrijkwamen, 44.1% later opnieuw in de gevangenis belandde. Voor meer dan de helft van die groep gebeurde dat ook binnen de twee jaar.

Het is bovendien opmerkelijk dat voor wie opnieuw achter tralies belandt, dat meestal geen eenmalige uitschuiver is. De helft van alle opnieuw opgesloten veroordeelden belandt nadien minstens twee keer in de gevangenis, weliswaar meestal voor een relatief korte periode.

De onderzoekers concluderen dus dat de kans op recidive voor vrijgelaten veroordeelden bijzonder groot is. Daarbij spelen vooral enkele voor de hand liggende factoren als leeftijd, geslacht en de aard van de feiten een grote rol.

Eens een dief, altijd een dief

Mannen recidiveren vaker dan vrouwen. Jongeren tussen 16 en 20 jaar hebben vier maal meer kans om opnieuw tegen de lamp te lopen dan 60-plussers en bovendien hervallen veroordeelden die een relatief lichte gevangenisstraf hadden vaker dan personen met een initiële gevangenisstraf van meer dan 10 jaar. Verder speelt het type van de gepleegde feiten ook een grote rol. Vooral wie veroordeeld werd voor een drugsdelict, geweld of diefstal heeft later meer kans op een wederopsluiting. Personen die een seksueel delict pleegden, lopen minder risico om opnieuw in de gevangenis te belanden, aldus de onderzoekers.



Verder krijgt vooral het elektronisch toezichtssysteem een compliment in het onderzoek: veroordeelden die (een deel van) hun straf uitzaten met een enkelband, maakten daarna tot de helft minder kans om opnieuw in de gevangenis te belanden.

Bron: DS 15/02: Link

Opinie:
Duidelijk een falen van justitie. Te wijten, niet alleen aan het beleid, maar ook en vooral aan de kiezer/burger. De politiek kan het niet maken om criminelen voor te bereiden op een herintegratie. Als ze technieken toepassen die echt effectief zijn dan worden ze verweten soft te zijn. De publieke opinie wil helemaal geen herintegratie. De gewone burger wil simpelweg wraak. Gerechtigheid verbinden wij vaak met straffen en laten afzien. Oog om oog, tand om tand.

Elke rationeel denkende persoon beseft dan dat je criminelen zo alleen maar crimineler maakt. Criminelen worden tikkende tijdbommen en zo mogelijk nog gevaarlijker. Daarna hervallen ze en dan hoor je dat criminelen altijd crimineel zullen blijven. Dat is het Pygmalioneffect.

Beter zou zijn om er voor te zorgen dat gedetineerden kansen krijgen om zich aan te passen aan de samenleving. Beroepen aanleren, zorgen voor structuur, zorgen voor een veilige leeromgeving zodat ze weten dat er meer bestaat dan wat ze kennen. Natuurlijk moet er daarna gevolg komen. Gedetineerden mogen niet zomaar vrij gelaten worden. Laat ze opvolgen, zorg ervoor dat ze een job vinden, zorg ervoor dat ze op een legitieme manier uit het milieu geraken, waar ze altijd voor een reden ingekomen zijn. Mensen die een goede job hebben en in een goede omgeving wonen, kortom mensen die iets te verliezen hebben, worden zelden zomaar een crimineel.

Wat nog beter zou zijn is preventie. Jobs zijn uitermate belangerijk. Ze zorgen voor economische zekerheid en de kans op sociale marginalisatie is kleiner. 99% van de mensen die in de cel zitten, komen daar door economische redenen. Uitzonderingen zoals moordenaars, psychopaten en pedofielen maken een klein gedeelte uit van de gedetineerden en mogen hier dan ook niet als voorbeeld gebruikt worden tegen mijn geponeerde stellingen.

Ik denk ook niet dat het hier zal gebeuren, maar kom ook niet af met het zijn de allochtonen. Racisme zorgt er net voor dat die mensen gemarginaliseerd worden en in de criminaliteit terecht komen.

Mensen zouden moeten inzien dat justitie beter zal werken als men niet uit is op wraak en straffen. Je moet werken naar "heropvoeden" en demarginaliseren. Kijk naar het Scandinavische voorbeeld. Dat werkt, omdat het zich concentreert op verbetering en niet op wraak. Als je dat soft noemt en onrechtvaardig dan heb je een primitieve notie van rechtvaardigheid. Als voorbeeld van het andere uiterste presenteer ik u de Verenigde Staten van Amerika. Daar worden gedetineerden behandelt als beesten en daar komen zelfs relatief kleine criminelen buiten als tikkende tijdbommen die onnoemelijk veel gevaarlijker zijn. Als je denkt dat zo'n systeem de maatschappij helpt, dan denk ik niet dat ik je redenering kan volgen.

Ik kan mij volledig vinden in de mening van Jens. Hoe de samenleving zijn criminelen behandelt zegt veel over de beschavingsgraad van die samenleving.

Het probleem is dat weinig politici werk willen maken van een aanpak die in de eerste plaats niet als “hard” bestempeld wordt. Waarom? Ze kunnen er geen moed voor opbrengen om twee redenen: Het kostenplaatje en de publieke opinie( Zoals Jens al terecht aanhaalde). Deze gaan hand in hand samen.

De bevolking is al gedegouteerd wanneer een gevangene een aangepast dieetschema in de gevangenis krijgt. Laat staan dat gevangenen plotseling een “beter leven in’t gevang hebben dan daarbuiten”.

Hoewel “beter leven” te relativeren valt wanneer je van je vrijheid berooft bent. Materiële “luxe” vult dat gat heus niet.

Het is dus lastig om een democratisch draagvlak te vinden voor alternatieve aanpakken dus krijgen we van onze politici enkel de voorbijgestreefde cliché’s voorgeschoteld: meer gevangenissenplaatsen, meer blauw op straat en kort op de bal spelen. Repressie troef, preventie zero.

Hoe lang blijven we ons nog blindstaren op achterhaalde methodes? Hoewel alternatieven hier en daar al worden toegepast heb ik de indruk dat deze nog niet ten volle benut/toegepast worden.

__________________
Everybody is a genius.
But if you judge a fish by its ability to climb a tree,
it will live its whole life believing that it is stupid. A. Einstein