'Duiker die terugkeert met voedsel'
Oerpinguïn van 25 miljoen jaar oud in elkaar gepuzzeld

Door: Chiel Versteeg

In 1977 is een bijzonder fossiel opgegraven in Nieuw-Zeeland. het was een pinguïnsoort die niet echt leek op andere moderne, of uitgestorven pinguïns. Nu is er eindelijk tijd vrijgemaakt om het fossiel in elkaar te puzzelen. Ontmoet de 'duiker die terugkeert met voedsel'.

Vijfendertig jaar na vondst is het fossiel van de reuzenpinguïn Kairuku (Maori voor ‘duiker die terugkeert met voedsel’) eindelijk gereconstrueerd. De duiker leefde ongeveer 25 miljoen jaar gleden in het Oligoceen. De fossiele botten zijn al in 1977 verzameld door Ewan Fordyce maar een reconstructie is nooit gedaan. Paleontologen Daniel Ksepka en Paul Brinkman trokken naar Nieuw-Zeeland om te helpen het fossiel in elkaar te zetten. Gezamenlijk beschrijven ze in Journal of Vertebrate Paleontology hoe de pinguïn er uit zag.

Ze gebruikten twee Kairuku-fossielen voor de reconstructie, met als voorbeeld de botstructuur van een moderne koningspinguïn. Kairaku was 1,25 meter lang, zo’n 30 centimeter meer dan de keizerspinguïn, die tegenwoordig de langste is. Voor een pinguïn is dit erg groot, maar de langste pinguïn ooit gevonden gaat nog een stapje verder met anderhalve meter. Deze pinguïn is in Peru gevonden en had niet de traditionele smoking, maar juist een roodachtig verendek.

Volgens de paleontologen had Kairuku een heel andere lichaamsvorm dan andere pinguïns, zowel levende als uitgestorven soorten. Vergeleken met de kortere, dikkere pinguïns van nu was Kairuku juist lang en elegant, met een slanke romp, lange flippers en een langere snavel dan moderne pinguïns. Daniel Ksepka: ‘Het lijkt wel alsof iemand een koningspinguïn heeft gepakt en uitgerekt’. Hoewel Kairuku misschien wat weg heeft van een uitgerekte koningspinguïn is dit geen afstammeling van hem. Kairuku is volledig uitgestorven en heeft geen nazaten.

Moderne pinguïns gebruiken in erg koude omstandigheden hun staart om stabiel op hun tenen te gaan staan. Ze verliezen op die manier zo min mogelijk warmte. Gebaseerd op de fossielen vermoeden de onderzoekers dat de staart van Kairuku niet op deze manier gebruikt werd. Waarschijnlijk hoefde Kairuku zich niet op die manier te isoleren door de temperatuur op Nieuw-Zeeland in die tijd (rond de 3 graden Celsius).

Nieuw-Zeeland is pinguïns niet vreemd; Kairuku moest zijn leefgebied delen met wel vier andere soorten. Dit komt volgens de onderzoekers omdat Nieuw-Zeeland een ideale thuisbasis voor pinguïns, omdat het grootste deel van de landmassa nog onder water lag in die tijd, waardoor alleen enkele rotsachtige eilanden boven water staken. Deze gaven genoeg bescherming tegen roofdieren, terwijl voedsel volop aanwezig was. Kairuku geeft wat meer inzicht in de reuzenpinguïns en kan helpen om te bepalen hoe groot hun leefgebied eigenlijk was in het Oligoceen.

Bron:
Ewan Fordyce e.a., New Fossil Penguins (Aves, Sphenisciformes) from the Oligocene of New Zealand Reveal the Skeletal Plan of Stem Penguins. In: Journal of Vertebrate Paleontology

Bron:
http://www.wetenschap24.nl/nieuws/a...t-voedsel-.html

Mening:
Dit artikel is zeer interessant voor de geschiedkundigen en biologen onder ons. Deze pinguïns zijn nog groter dan de keizerpinguïns. De keizerpinguïn is al een uitzonderlijk groot dier, maar was toch 30 cm kleiner dan de 1,25m grote Kairuku. Dit dier leefde aan de kusten van Nieuw-Zeeland, maar heeft geen nazaten. Deze pinguïn ziet er volledig anders uit dan de hedendaagse pinguïn. "De Kairuku is juist lang en elegant, met een slanke romp, lange flippers en een langere snavel dan moderne pinguïns."
Door dit andere uiterlijk is het zeer interessant voor de geschiedkundigen en biologen, want dit vertelt ons veel over de evolutie van de pinguïn en de verschillende groepen die er zijn geweest.
Ik vind dit zeer interessant, omdat dit weergeeft dat elk dier in zijn leven veel evoluties door maakt, maar dat iedere verandering vaak niet goed afloopt. "The survival of the fittest" geldt hier zeker door. Groot zijn is niet altijd beter.