Obama’s tweede mandaat blijft onzeker


Obama maakt nog een tweede kans op een tweede mandaat, tenminste zolang de Republikeinen er mee doorgaan zichzelf in de voet te schieten. Aan zijn eigen prestaties zal het echter niet liggen. De complete onwetendheid die de Republikeinse kandidaten voor de nominatie van hun partij tentoonspreiden blijft de wereldopinie verbazen.


Steenrijke pizzamagnaat Herman Cain wist in een recent tv-interview zowaar niet aan welke kant Obama stond in Libië. Hij had het waarschijnlijk te druk gehad met het ontkennen van de vele seksschandalen waar hij van wordt beschuldigd sinds zijn gezicht in de nationale media verschijnt . Volgens een recente opiniepeilingen zien 67% van Republikeinse kiezers echter geen bezwaar in dat verleden voor zijn kandidatuur. Goed, dat maakt dat er toch zo een 33 % niet meer eens zijn, toch niet echt goed om presidentsverkiezingen te winnen.

Rick Perry, gouverneur van de staat Texas, tracht grensverleggend te zijn in een poging voor de titel van meest reactionaire politicus van de VS ooit. Hij presteerde het om een aantal federale programma’s voor locale investering in werkgelegenheid (lokaal = op niveau van de deelstaten) aan te vallen, waar hij zelf als gouverneur jarenlang gretig van had gebruik gemaakt, en waarvan hij in één adem ook de jobcreatie op zijn palmares stak. Meer nog, hij presteerde het tijdens een debat een vraag over besparingen bij de overheid te antwoorden met een ferme verklaring dat hij minstens drie overheidsdiensten onmiddellijk zou afschaffen. Toen de moderator hem dan vroeg welke die diensten zijn, kon hij er slechts twee noemen, waarvan één dan nog met aarzeling in de stem …

Republikeinse kandidaat Mitt Romney zit ook met een religieus probleem. Sinds Democraat Jimmy Carter in 1975 voor het eerst zijn ‘vrome christelijke’ achtergrond uitspeelde als kandidaat uitspeelde en daarmee een zetelend president kon onttronen, is je religieuze ‘geloofsbrieven’ uitspelen vaste prik geworden voor elke kandidaat. Voor Romney ligt dat echter moeilijk. Hij is Mormoon en dat is nu net een godsdienst die bij de andere reactionaire christelijke godsdiensten zéér slecht ligt. Hij moet zijn religieuze achtergrond dus zoveel mogelijk afzwakken, maar daarmee gaat hij dus in tegen de campagne van de andere kandidaten die juist wél hun christelijke wortels uitspelen.

Bovendien zit hij met nog een aantal ideologische ‘lijken in de kast’. Hij slaagde er in een lange lijst van Democratische gouverneurs van de provincie Massachusetts te doorbreken in 2002, onder andere door daar toen een zeer religieus neutrale campagne te voeren. Bovendien, o schande, voerde hij in de staat een van de (naar Amerikaanse normen) meest vooruitstrevende systemen van openbare gezondheidszorg in van de VS … Daar pakken zijn Republikeinse tegenstrevers hem nu ook op aan. Dat belet echter niet dat ook hij in feite een uiterst conservatief politicus is.

Er is ook één kandidaat die redelijk veel aanhang blijkt te hebben bij de klassieke achterban van de Republikeinse partij maar die door de grote media wordt geboycot. Ron Paul is een lid van het Congres voor de staat Texas. Hij slaagde er in om tijdens een debat als voorbeeld van overdreven overheidsinmenging een aantal beslissingen van de staat Texas te bekritiseren … die door Republikeins gouverneur Perry – tevens deelnemer aan hetzelfde debat – werden ingevoerd. Oeps. De man is een heftig tegenstander van vakbonden en van sociale wetgeving en ook hij pleit net als zijn Republikeinse mededingers voor ‘small government’. Maar – en daar wijkt hij compleet van de norm af – hij pleit ook voor complete terugtrekking van alle Amerikaanse troepen uit de wereld en van een halvering van het budget voor defensie … dat is natuurlijk vloeken in de neoliberale kerk van Republikeinen én Democraten. Hij wordt in de Amerikaanse massamedia dus doodgezwegen of geridiculiseerd.

Dan is er Michelle Bachman van de staat Minnesota in de Midwest. Zij zit ook met een ‘christelijk’ probleem. Haar adviseurs hadden haar net op tijd aangeraden om de kerk waar zij en haar man lid van waren officieel te verlaten. De Salem Lutheraanse Kerk belijdt immers het geloof dat de Paus van Rome de Anti-Christ is. Katholieken mogen dan wel een minderheid zijn in de VS, ze zijn wel een grote minderheid, bovendien een relatief welvarende minderheid die zeer massaal gaat stemmen. Dus was die terugtrekking tactisch gezien wel verstandig. Het zegt natuurlijk wel iets over hoe diep de echte religieuze overtuiging van dit soort ‘gelovige’ politici is. Bovendien werkt haar man voor een openbaar hospitaal dat uiteraard met belastingsgeld wordt gesubsidieerd, niet goed bezig dus deze kandidaat … Haar man heeft echter ook een privé-praktijk waar hij ‘medisch advies’ geeft aan homoseksuelen om ‘terug heteroseksueel’ te worden. Dat is dan wél zeer goed. Bonuspunten gegarandeerd.

En dan heb je ook nog Sarah Palin, die sinds ze als kandidaat-vice-president voor McCain in 2008 blijkbaar het licht heeft gezien en zowat permanent campagne voert voor … nu ja, voor wat? Voor zichzelf, hoewel ze nog altijd geen officieel kandidaat is. Haar adviseurs hebben haar blijkbaar aangeraden eerder te speculeren op een nieuwe kandidatuur voor het vice-presidentschap. Om haar kansen daarvoor maximaal te vrijwaren spreekt zij zich niet uit over één van de huidige kandidaten. Haar toespraken mogen in Europese oren (en heel wat Amerikaanse – laat ons dat toch niet vergeten!) compleet van de pot gerukte nonsens lijken, haar achterban valt niet te onderschatten. Ook al zijn er dan heel wat Amerikanen die dat doorzien, er zijn er jammer genoeg meer die dat niet doen.

Wie iets van het onderwijs in de VS kent, vooral dan in de kleine ‘provinciesteden’ en op het platteland, weet dat de gemiddelde Amerikaan die daar naar school gaat, amper een idee heeft van de rest van de wereld, laat staan van de buurlanden van de VS (een verbijsterend hoog aantal Amerikanen antwoorden op vragen over de buurlanden van de VS met de namen van naburige staten in de VS; heel wat Amerikanen weten bijvoorbeeld niet dat ‘Spaans’ oorspronkelijk de taal van een Europees land is, laat staan dat ze enig idee zouden hebben over wat hun regering in hun naam in de wereld eigenlijk doet).

Goed, een normaal denkend mens met functionerende hersenen zou zeggen dat dergelijke idioten geen schijn van kans maken tegen een wereldwijs en welbespraakt man als Obama. Dat is een ernstige misvatting. Er zit bovendien een ernstig bijna racistisch vooroordeel verborgen in dergelijke opvatting. Eerst en vooral zijn er toch ook miljoenen Amerikanen die hier net hetzelfde over denken al wat ik hierboven beschrijf. Bovendien, men kan er niet naast kijken dat er in Europa eveneens heel wat politici zijn die niet gestoord door kennis van zaken carrière maken …

Bovendien, zoals tijdens alle vorige campagnes is het altijd al bon ton in de Europese media om een beetje lacherig te gaan doen over de Republikeinse partij in het algemeen en haar kandidaten in het bijzonder. Wanneer die dan verliezen, gaan de commentaren dan van ‘Maar goed ook’ tot ‘Niet meer dan normaal’ … Wanneer die het echter wel halen, is grote verbazing altijd de eerste reactie, zo van ‘Hoe kunnen die st…. Amerikanen nu voor zo een idioot stemmen’ met als geruststellende bijgedachte ‘Zo dom zijn wij hier tenminste niet’. Je moet dan wel even doen alsof reactionaire populistische partijen in Europa géén succes zouden hebben.

Dit soort om de vier jaar weerkerende teneur in de grote media is daarenboven vast verankerd in een andere misvatting over de Amerikaanse politiek, namelijk dat de Democraten zoveel ernstiger, socialer, onderlegder etc. zijn. De feiten zijn dat de tweedeling niet zo eenvoudig is.

Pas op, er zitten inderdaad een vijftigtal Democratische parlementairen in het Congres, waarvan sommigen zonder moeite in een Europese sociaal-democratische partij thuis horen. Maar dan blijven ze nog altijd een kleine minderheid binnen hun partij. Voor het overige zijn de Democratische Congresleden op sociaal en economisch vlak niet te onderscheiden van hun Republikeinse collega’s. Een redelijk groot aantal Republikeinse collega’s zijn zelfs minder rechts op sociaal vlak dan hun Democratische tegenstrevers … Vergeet niet dat er ook heel wat kiesdistricten zijn in de VS met een meerderheid van arme blanken. Die gaan ook stemmen.

Wie het ook haalt bij de Republikeinen, ook hij (het zal meer dan waarschijnlijk een ‘hij’ zijn) zal niet ontsnappen aan de politieke wetmatigheid dat hij het ‘centrum’ moet opzoeken eenmaal de preselectie beslist is. Presidentsverkiezingen worden nooit gewonnen door de kandidaat die alleen maar zijn eigen achterban massaal weet te mobiliseren. Zij worden gewonnen door de kandidaat die uiteraard dat doet, maar daarenboven ook een deeltje van de andere partij weet te overtuigen over te stappen en/of weet te overtuigen om maar thuis te blijven.

Doemdenkers in Europa maken zich ook telkens weer zorgen over het gebrek aan degelijke kennis van de Republikeinse kandidaten. Dat is inderdaad een reden voor bezorgdheid. Daaruit blijkt echter ook een enorme overschatting van de kennis van de Democratische kandidaten. Maar wie ook verkozen wordt moet zich in het Amerikaans systeem onverbiddelijk buigen naar de eisen van de echte machthebbers, de business-sector, de rijke toplaag die het land misschien niet letterlijk ‘bestuurt’ maar wel ‘bezit’.

Dat is natuurlijk géén reden om op onze lauweren te rusten of te denken dat een Republikeinse of Democratische president geen verschil maakt. Er is wel een verschil. Net niet een oorlog beginnen tegen Iran of net wel, kan bijvoorbeeld al een zeer groot verschil maken.

Ondertussen hebben we het hier nog niet gehad over Obama zelf. Zoals de voorbij jaren in Uitpers al uitvoerig was beschreven (ook in onverdachte tijden toen Obama slechts één van de kandidaten was en Hillary Clinton de polls aanvoerde), met deze man is er niets wezenlijks veranderd, Guantanamo Bay werd niet gesloten, de oorlog in Irak is niet beëindigd en de Amerikanen hebben nog altijd geen openbare gezondheidszorg die naam waardig.

Die analyse heb ik toen niet gemaakt vanuit een of andere mystieke capaciteit om in de toekomst te kijken of en glazen bol te bestuderen. Alleen deel ik niet de collectieve waanzin die elke vier jaar in onze massamedia de geesten verdwaast om weer eens te gaan geloven in de grote verandering die ditmaal dankzij deze ‘historische’ verkiezingen’ mogelijk zullen worden.

Ook nu weer mag je je hier verwachten aan verlichte commentaren die Obama de hemel zullen in prijzen.

Het politiek-economische systeem van de VS laat geen wezenlijke veranderingen toe. Dat zal uiteindelijk leiden tot de ondergang van het Amerikaans imperium. Wanneer en hoe dat zal gebeuren kan niemand voorspellen.

Ik maak me vooral ongerust wat dat Amerikaans imperium in verval zal doen met zijn militair apparaat dat nog altijd vijf maal groter is dan dat van de rest van de wereld samen … een stervende beer kan nog lelijk uithalen.

De presidentsverkiezingen in de VS belangen ons allen aan, niet omdat het een oefening in echte democratie zou zijn, dat is het niet, maar omdat het resultaat bepalend is voor onze toekomst.

Ik heb het hier niet gehad over fenomenen als Occupy Wall Street. Af te wachten valt wat daarvan de impact zal zijn. De Republikeinen zijn unaniem tegen, daar zijn zij tenminste ‘eerlijk’ in. De Democraten zitten naar eeuwige gewoonte te zwemmen …

Het gebrek aan een politiek alternatief – het Amerikaanse politieke tweepartijensysteem laat dat niet toe – zou wel eens kunnen leiden naar een resultaat zoals bij de recente Spaanse parlementsverkiezingen. Daar leed een partij een zware nederlaag voor haar antisociaal beleid van de voorbije jaren ten voordele van een andere partij die nog antisocialer belooft te zijn …

Obama’s tweede mandaat blijft onzeker …


Uitpers, nr. 137, 13de jg., december 2011 (Lode Vanoost)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB