Vorig jaar hebben de parketten in ons land 20.652 inbreuken op het bezoekrecht moeten behandelen. Dat is 13 procent meer dan twee jaar geleden, toen er 18.040 inbreuken waren geteld.


Bij een inbreuk weigert één van de ouders het kind af te staan aan de ex-partner. De co-ouderschapsregel, die vijf jaar geleden werd ingevoerd en voor minder ruzies moest zorgen, mist zijn effect volledig, zeggen specialisten. Het is de eerste keer sinds de invoering dat de parketten weer meer dan 20.000 inbreuken op het niet naleven van het bezoekrecht behandelen.

"En dat zat er aan te komen want de co-ouderschapsregel is een maat voor niets", zegt Luc Arron van het steunpunt Blijvend Ouderschap (SBO).

Voorkeurmodel
Een rechter moet sinds 2006 bij een echtscheiding de voorkeur geven aan co-ouderschap. Het kind blijft dan meestal een week bij de moeder en een week bij de vader. Daarvoor mocht de rechter zelf beslissen en kreeg de moeder in drie op de vier gevallen het kind.

"We hebben er al voor gewaarschuwd dat het co-ouderschap niet heilig is", zegt ook de Vlaamse kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen (foto). "Rechters willen een voorkeurmodel doordrijven, maar dat werkt niet voor elk gezin. Daar is het kind meestal slachtoffer van."

Al één minderjarige op vier groeit op in een gescheiden gezin.

Bron: Gva online, 22 april 2011

Motivatie:

Ik heb dit artikel vooral gekozen voor de laatste regel van het artikel:" Al één minderjarige op vier groeit op in een gescheiden gezin". Eigenlijk schrik ik niet echt van dit cijfer, vroeger kende je amper iemand dat in een gescheiden gezin leefde, nu is het al normaal als je in zo'n gezin leeft. Als je kijkt naar onze maatschappij die gericht is op het schoonheidsideaal, jong blijven, technologie en consumptie, dan is dit volgens mij ook een logisch gevolg. In onze maatschappij moet je er zo lang mogelijk goed uit blijven zijn en jong blijven, maar je ook zo gedragen. Het is al lang geen uitzondering meer dat als je 3 kinderen hebt nog uitgaat. Daarnaast zit iedereen tegenwoordig op facebook en bestaat de mogelijkheid van datingsites waardoor het in contact komen met andere mannen of vrouwen helemaal niet moeilijk. Natuurlijk zijn er ook koppels die uit elkaar gaan omdat ze uiteindelijk merken dat ze toch niet bij elkaar passen. Maar ik denk dat de trend tegenwoordig is dat mensen steeds meer en beter willen en niet meer tevreden zijn met wat ze hebben en dat uit zich ook in de partnerkeuze.

Ik las dit artikel op De Standaard Online. Voor mij was het boeiend om hier een andere blik op het artikel te lezen. Lien bekijkt het aantal scheidingen. Ik moet toegeven dat dit voor mij iets is waar ik niet meer zo bij stilsta. Mijn ouders zijn gescheiden, net zoals zovele anderen. Zelf ben ik ook niet meer bij de vader van mijn kind.
Zowel bij mij als bij mijn moeder had dit niets met datingsites, facebook of het willen van meer en beter te maken. Ik begrijp de mening van Lien wel.
Volgens mij ligt "de waarheid" hier in het midden. Sommige mensen geven inderdaad te snel op of zijn te vatbaar voor deze verleidingen. Maar ik denk dat veel mensen nog wel die stabiliteit willen van een gezin , mensen die echt van hun partner houden en werken aan hun relatie. Ik ben voorstander van het vechten voor en werken aan een relatie. Dit is nodig bij iedere soort relatie: vriendschap, liefdesrelatie, ouder-kind relatie,...
Maar ik geloof ook dat dit soms niet voldoende is. Je moet dit beiden willen, vaak bevindt zich daar het probleem al.

Mijn eerste gedachten bij dit artikel richtten zich op het kind. Dit gaat om kinderen die al in die zich al in die situatie bevinden. (Die ouders terug onder één dak zetten zal zeker geen oplossing zijn. )
Tegenwoordig is het inderdaad zo dat co-ouderschap (week/week) de voorkeur krijgt. Ik vind het positief dat mannen als basis evenveel rechten hebben t.o.v. van hun kind als vrouwen. Maar uiteindelijk gaat het hier over het belang van het kind en ieder kind is anders. Ik vind dat je als ouder je keuzes moet maken met de vraag "Wat is het beste voor mijn kind?" op de voorgrond.
Is co-ouderschap het beste? Ik weet het niet... Ik ken mensen waarbij de kinderen in het huis blijven en de ouders verhuizen. Misschien het beste voor de kinderen. Maar is dit leefbaar voor de ouders?
Een kind toewijzen aan één ouder, lijkt mij ook niet het beste tenzij hier een zeer grondige reden voor is. Maar ik blijf van mening dat een kind contact met beide ouders verdient. Hoe je dat praktisch gezien regelt in het belang van het kind is in iedere situatie anders.
Je kind niet willen meegeven aan je partner wanneer er door de rechter gekozen is voor co-ouderschap, lijkt mij niet het beste voor je kind. Tenzij deze rechter een foute keuze gemaakt heeft. Want zoiets kan je enkel verantwoorden als je denkt dat je kind niet veilig is bij je ex-partner.

Scheidingen zijn geen gemakkelijke situaties. Opgroeien met gescheiden ouders, kan zeer moeilijk zijn. Maar als beide ouders hun best doen om dit op een goede manier te regelen, een manier die het belang van het kind centraal stelt, denk ik dat het best wel oké is.

Natuurlijk loopt dit in het honderd als de rechter de voorkeur moet geven aan co-ouderschap. Als je op voorhand al een voorkeur vastlegt zonder eerst naar de verhalen van beide ouders te luisteren, is de kans reëel dat het fout zal aflopen.
Daarom ben ik van mening dat alle opties evenwaardig zouden moeten zijn. Een rechter moet op basis van het verhaal van de ouders een beslissing nemen. Dit is volgens mij het meest eerlijke, en er zal ook een eerlijkere beslissing komen waarin alle partijen zich zullen kunnen vinden.