In 2009 zijn in België minstens 363 kinderen jonger dan tien jaar seksueel misbruikt. Dat is gemiddeld één kind per dag, schrijven de Concentrakranten op basis van cijfers van minister van Justitie Stefaan De Clerck (CD&V) en de federale gerechtelijke politie.
Dat cijfer steeg zelfs in de eerste helft van 2010, toen 209 gevallen van misbruik van jonge kinderen werden gerapporteerd. Het werkelijke aantal gevallen van misbruik ligt vermoedelijk nog hoger, want veel zaken van seksueel misbruik blijven ongerapporteerd.

Volgens politiebaas Paul Van Thielen worden in ons land jaarlijks zowat 6.000 feiten van seksueel misbruik geregistreerd. De helft daarvan heeft betrekking op aanrandingen van de eerbaarheid, terwijl het in de andere 3.000 gevallen gaat om effectieve verkrachtingen. (belga/sam)

Bron: De morgen http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Bi...misbruikt.dhtml

Mening: Het is zeer aangrijpend dat er zoveel kinderen misbruikt worden. Ik begrijp niet goed wat mensen, die dit doen, hieraan hebben. Hoe kan je er mee leven dit te doen, of deze gedachten nog maar hebben om een kind te misbruiken? Mensen die dit doen, zijn volgens mij ziek in hun hoofd. Als je nadenkt over deze cijfers, wil dit zeggen dat je als leerkracht minstens één kind in je klas kan hebben dat misbruikt wordt of ooit misbruikt is geweest. Is dit niet angstaanjagend? Daarom vind ik het belangrijk dat dit onderwerp bespreekbaar moet blijven. Je moet zeker aan kinderen en jongeren meegeven dat dit niet iets is om als excuus te gebruiken of aandacht mee te krijgen. Daarvoor is dit veel te ernstig.

Ik vind dit heel erg om te lezen.
In het artikel zegt men dat het aantal verkrachtingen tegenover 2010 gestegen is. Ik denk dat het aantal verkrachting niet stijgt maar het aantal melding van verkrachting! Vroeger durfde men niet aan te geven dat men verkracht was. Denk maar aan wat je geleerd hebt tijdens RZL, in de moderniteit hadden de totaal verhalen de bovenhand. Als er toen een kind vertelde tegen zijn ouders dat hij verkracht was door een priester zou hij nog harder gestraft worden want je mag zo iets niet zeggen, dat is tegen jou geloof. Nu in de moderniteit de deconstructie van de totaal verhalen heeft plaats gevonden is er meer vrijheid gekomen. De ouders zullen hun kind nu eerder geloven en wat nog belangrijker is, ze zullen hun kind steunen.
Sinds dat er veel gevallen van verkrachting in de kerk zijn uitgekomen durven meer en meer mensen zeggen dat ze verkracht zijn. Nu is het nog te hopen dat al de schuldige gestraft worden!

Volgens mij heeft Sien wel degelijk een punt; dat niet zozeer de verkrachtingen gestegen zijn, maar wel de meldingen ervan. De aanranding of verkrachting van een kind is in onze huidige maatschappij volgens mij een van de grootste taboes die nog van kracht zijn. Vele taboes zijn doorbroken, maar wanneer het gaat over de aanranding van een kind, deinzen nog vele mensen terug. Er wordt veel te weinig gepraat met kinderen over deze situaties, wat natuurlijk niet altijd slecht is want we willen kinderen ook geen angst aanjagen. Seksueel misbruik bij kinderen, en zeker bij kinderen onder 10 jaar, zou niet mogen kunnen. De realiteit wijst ons er echter op dat dit nog enorm veel gebeurd, communicatie kan niet alles oplossen, maar kan misschien wel een hele hoop pijn verlichten.

De cijfers die we te horen krijgen zijn onrustwekkend, maar we blijven achter de cijfers aanhollen. In plaats van de misbruiken vast te stellen, kan de samenleving beter preventief te werk gaan. Dit misbruik voorkomen is bijna onmogelijk. We kunnen echter wel proberen om de kinderen zelf alerter te maken voor bepaalde situaties. Ook volwassen zouden er tenminste over moeten kunnen praten met de kinderen. Het onderwijs kan hier een belangrijke rol spelen, hoe klein de kinderen ook zijn.