Delibereren of procederen?
"We brengen onze advocaat mee!" Bij veel directeurs en leraren loopt er een koude rilling over hun rug als ze die zin horen. Meer en meer leerlingen en ouders roepen de hulp in van een advocaat om een beslissing van de school te betwisten via een proces voor de rechtbank. Of ze dreigen ermee dat te doen. Sommige scholen keren al snel op hun stappen terug, andere vechten een loopgravenoorlog uit. Staat binnenkort achter elke leerling een advocaat?

Ontgoochelde directeur: "Ouders halen ons werk onderuit"
Sinds dit schooljaar hebben we erg veel problemen met een leerling van het vijfde jaar. Ze is veel onwettig afwezig, respecteert gemaakte afspraken niet, dient taken niet in … De klastitularis, de leraren, de medewerkers van het leerlingensecretariaat hebben zich enorm ingespannen om haar schoolloopbaan toch op het juiste spoor te houden. Ze kreeg een aangepast lessenrooster, ze mocht haar opdrachten thuis verder afwerken ... Toch kreeg de klassenraad onvoldoende materiaal bij elkaar om haar te evalueren. Toen de school nieuwe afspraken wou maken, zodat ze toch de lessen zou volgen, bleek dat ze op geen enkele manier wou samenwerken. Toen is de school gestart met een tuchtprocedure. Ik heb de leerling - op unaniem advies van de klassenraad - geschorst. De ouders hebben met behulp van hun advocaat meteen bezwaar ingediend én gedreigd met een procedure voor een burgerlijke rechtbank. De interne beroepscommissie besloot dat het dossier op pedagogisch vlak wel duidelijk en correct was, maar dat het op juridisch vlak niet sterk genoeg zou zijn om een proces te winnen. De commissie meende bovendien dat een proces de school te veel schade zou toebrengen. Daarom maakte ze de schorsing ongedaan. Ik kreeg de opdracht om met de leerling en de ouders afspraken te maken over de aanpak tijdens het tweede trimester. Ik ben voorstander van juridische procedures om fouten en misbruiken in het onderwijs te voorkomen. Tenslotte vergissen we ons ook wel eens. Maar dat het 'dreigement' met een proces voldoende is om al het geleverde werk van mijn team onderuit te halen, vind ik nefast. We zouden juridisch toch niet in de problemen mogen komen, als we pedagogisch correct gehandeld hebben?"

Bron; Klasse

MENING:
Ik vind het erg dat leerkrachten zo machteloos staan wanneer ze leerlingen willen schorsen of delibereren. Vaak komt dan het dreigement van ouders dat ze naar de rechtbank stappen. Ik geloof zeker dat er op school ook af en toe ongegronde en subjectieve beslissingen worden genomen. Vaak is het ook zo dat leerlingen terecht worden geschorst en dat de ouders een proces aanspannen tegen de leerkrachten. Ik las een tijdje geleden in het tijdschrift Klasse dat ouders zelfs de nota's die een leerling had gekregen uit de agenda hadden gescheurd met als gevolg dat de leerkracht geen bewijsmateriaal meer had van het ongepast gedrag van de leerling. Is het nu al zo ver gekomen dat leerkrachten al de nota's een koppie moeten maken? Ik hoop dat ik later niet met dergelijke praktijken te maken krijg. Ik zal zeker en vast de procedures nauwgezet opvolgen.

Als er echt beslissingen op school genomen worden of er worden dingen gedaan die niet correct zijn én er is na onderling overleg tussen de ouders en de directie echt geen compromis te sluiten dan zou ik begrijpen dat de ouders een proces aanspannen. Maar als er voor een ongegronde reden al direct naar een advocaat wordt gestapt vind ik niet kunnen. Dat de school de schorsing ongedaan heeft gemaakt omwille van de slechte publiciteit met dat proces, begrijp ik langs de ene kant van de school wel, maar ik vind het niet kunnen dat een school op zijn beslissingen moet terugkomen, terwijl ze wel gegrond zijn, omdat ouders dreigen met een proces.

Het is jammer dat het zover moet komen.
Ik begrijp ( uit ervaring van een medestudent ) dat wanneer je weet dat een leerkracht expres er alles aan doet om jou te buizen, en jou leven zuur te maken dat er stappen ondernomen worden.
Maar gewoon leerlingen die niet geschikt zijn voor die richting en op een juiste manier er niet door gelaten worden, kom op. Leerlingen en ouders proberen zo het gezag van de leerkrachten te ondermijnen. Ook zij hebben een opvoedende functie.
En wat als ouders en leerkrachten totaal niet meer kunnen samenwerken? Wat geven ouders hun kinderen mee als opvoeding? ' Vind je het niet goed , procedeer dan maar' Mooie opvoeding ... Als ze later zo tegen hun baas gaan doen...

__________________
Vero

Ik ben het er volledig mee eens, dat je als leerling een advocaat onder de arm neemt wanneer een beslissing op school onterecht is. Cfr. je hoort ook vaker dat studenten in het hoger onderwijs hun examenresultaten gaan aanklagen.
Langs de andere kant zijn leerlingen ook mondiger geworden. Vroeger was het dat de ouders achter de leerkracht stonden. Maar de tijden veranderen, en nu staan ouders achter hun kinderen.
Zoals ik in dit artikel kan lezen had de school wel recht om een tuchtprocedure te beginnen. Ze hadden voor de leerling in kwestie al een aangepast traject voorgesteld (differentiatie!). In mijn ogen was dit een zeer mild traject. En als de leerling dan nog niet wil luisteren, is het volgens mij gepast om stappen te ondernemen.

Wat al aangehaald is in de reactie van Femke is de volledige waarheid. Vroeger stonden ouders achter de leraren omdat zij wel wisten waarover ze spraken. Op die manier werd een oplossing gezocht voor het kind om enige problemen te verhelpen. Vandaag de dag is het net het tegenovergestelde: ouders volgen hun kinderen. Nogal logisch zou je veronderstellen, toch niet! Leraren zien de leerlingen op een volledig andere manier dan ouders en in een volledig andere context. Dus persoonlijk vind ik dat je al leraar wel grotendeels weet waarover je spreekt. Geen enkele docent vindt het fijn om een kind 'zwart' te maken bij één van zijn of haar ouders. Maar soms is dat net omdat we zien dat er verandering en verbetering mogelijk is. Door ouders hierop attent te maken, kan dit enkel in het voordeel van de kinderen spelen. Natuurlijk moeten de kinderen wel meewillen en niet de ouders voor hun kar spannen. Want zo zijn die ouders bevooroordeeld en luisteren ze amper naar de docent. In plaats van samen een oplossing te zoeken voor het probleem, maken ze alles nog erger door er een advocaat op af te sturen. Als docent weet je op de duur niet meer wat je nog kan zeggen en vooral op welke manier je dit moet aanpakken. Dit vind ik zelf ook net te ver gaan. Docenten hebben een voorbeeldfunctie en zij helpen de studenten grotendeels te vormen, hun visie en mening zou ik als ouder ook belangrijk achten. Natuurlijk zijn er ook docenten die niet altijd volgens het boekje handelen en waarbij het best is dat de ouders ingrijpen. Dat weet ik uit eigen ervaring. Maar ouders moeten eigenlijk objectief de bel langs twee kanten horen luiden vooraleer zij stappen ondernemen die misschien helemaal niet gegrond zijn. Misschien een goede les voor een toekomstig docent en tevens ouder.

Leerkrachten moeten zich héél goed indekken want ik heb ervaren dat advocaten altijd wel een achterpoortje vinden. Ook al heb jij je best gedaan en ligt de fout bij de leerling dan moet de school zich nog kunnen verantwoorden. Daarom enkele tips:
•De klastitularis moet inderdaad kopies nemen van elke nota als hij agenda's controleert.
•Als een leerling een onvoldoende haalt op jouw vak MOET jij remediëring aanbieden en dit zeker noteren in zijn/haar agenda. Van elke vorm van remediëring een bewijs bijhouden: bv laten handtekenen op een lijst, zo heb jij ook bewijs indien de leerling niet is komen opdagen of de remediëring geweigerd heeft.
•De ouders altijd schriftelijk op de hoogte brengen indien het fout dreigt te lopen, want anders ‘wisten ze van niks’. De ouders persoonlijk uitnodigen voor een gesprek, niet via de standaardbrief die alle leerlingen meekrijgen maar met de vermelding van de tekortkomingen.
•Tijdens een oudercontact een verslag maken van welke ouders je gezien hebt.
•Zoveel mogelijk verschillende informatie verzamelen van zoveel mogelijk verschillende mensen.
•Dit alles goed bewaren in één dossier.

Het lijkt misschien allemaal overbodig en overdreven maar niets is zo frustrerend als op een beslissing te moeten terugkomen!