ZAVENTEM - 'Niemand weet wat die twee verloren jaren met Samuel zullen doen, maar blijdschap overheerst. Onze zoon is bij ons.' Zaterdag verwelkomde het homopaar Peter en Laurent zijn zoontje Samuel (2,5), dat meer dan twee jaar vastzat in de Oekraïne.

Van onze redactrice

De 2,5 jaar oude Samuel Ghilain kwam zaterdagavond kort na 22 uur aan op de luchthaven van Zaventem, samen met zijn vaders Peter Meurrens en Laurent Ghilain. Het gezelschap werd in de aankomsthal opgewacht door een persmeute en een schare familieleden, vrienden en kennissen, die hen op een applaus onthaalden.

Zowel de papa's als hun welkomstcomité waren overweldigd door emoties.

'Het was een intense dag', vertelt Peter Meurrens een dag later. 'Zaterdagvoormiddag was één van de meest stressvolle van ons leven. Tot we het bericht kregen dat Samuel met onze advocaat door de Oekraïense douanecontrole was geraakt en op weg was naar Polen. Toen viel een ongelofelijke last van onze schouders.'

Peter en Laurent waren ongerust over de hereniging. 'Hij had ons bijna een jaar niet gezien. We hadden gedacht dat hij bang zou zijn van ons, ons niet zou herkennen. We hadden ons voorbereid op het ergste.'

Ze besloten om hem ver van nieuwsgierige ogen, op de luchthaven van het Poolse Warschau, te gaan ophalen. Maar het weerzien in de luchthaven verliep beter dan verwacht. 'Hij was heel stil in het begin, terwijl wij onze emoties amper de baas konden. Maar Samuel bleef maar glimlachen en was heel snel op zijn gemak bij ons, zo leek het. Rationeel weet je dat hij je niet meer kan kennen, maar emotioneel… Het voelde meteen natuurlijk aan. We hebben de hele middag gespeeld met onze zoon.'

Ook de taalbarrière blijkt geen probleem? 'Hij brabbelt een beetje van alles, en zegt de hele tijd tata. We weten het niet zeker, maar we hopen dat het Oekraïens is voor papa. (lacht) Wij kennen wat basiswoorden Oekraïens, en hij luistert heel geïnteresseerd als hij een andere taal hoort. Het is een pienter baasje: we denken niet dat de taal een probleem wordt.'

Chaotisch

Samuels eerste nacht op Belgische bodem viel mee . 'Voor hem toch', lachen Peter en Laurent. 'Hij heeft als een roos geslapen, wij iets minder. De stress van de dag bleef maar door ons hoofd spoken, maar hij lijkt er niet erg van onder de indruk.'

De papa's wel. 'Al die pers, al die mensen op de luchthaven, wij hadden dat niet verwacht. Het was chaotisch. Op dat moment wil je gewoon rustig van elkaar genieten, maar dat kan niet. We weten nu even hoe het voelt om Angelina Jolie te zijn', zegt Peter.

Gelukkig konden ze zondagochtend rustig als familie samenzijn. 'Iedereen is superblij en fier. En al plannen aan het maken om ons te bezoeken', zegt Peter.

'Het is voor ons ook een emotionele reis geweest', vult Peters mama, Dina, aan. 'Maar Samuel nu zien, maakt veel goed. Hij is heel leergierig, en het is ongelofelijk om te zien hoe hij toch steeds weer in de armen van zijn papa Laurent kruipt. Ergens zijn die paar weken samen toch blijven hangen. We staan te trappelen om onze kleinzoon beter te leren kennen, maar we gaan Laurent, Peter en Samuel wat tijd geven om aan elkaar te wennen'

Woede blijft

'Ons leven heeft stilgestaan de laatste jaren', zegt Peter. 'Dagelijks ben je daar mee bezig, de situatie gijzelt je. Nu zal het wennen worden: elkaar leren kennen, een routine vinden... Maar we zijn er klaar voor. We voelen ons al zijn papa's sinds de dag van zijn geboorte. Ons leven, ons huis, wij: het staat allemaal al twee jaar op hem te wachten.'

Spijt van hun actie nu bijna drie jaar geleden, hebben de twee vaders niet. 'Hoe kun je dat zeggen als je kijkt naar dit jongetje? Daar kun je toch geen spijt van hebben? Maar het heeft wel een vreselijke tol van ons geëist. Ik zou het niemand aanraden', zegt Peter.

'Boos zijn we nog wel. Woedend op iedereen en alles die zo lang heeft dwarsgelegen. Er is geen wet rond draagmoederschap? Wel, dan waren we toch niet strafbaar? Dus waarom vonden ze het dan zo nodig om Samuel zo hard te straffen? Ik nodig iedere ouder uit om zich voor te stellen hoe het voelt om twee jaar zonder je kind te moeten leven, terwijl hij verkommert in een weeshuis. Die kwaadheid, die blijft.'

'Maar goed, het zijn emotioneel moeilijke jaren geweest, en we hebben nog veel vragen over de toekomst. Ook weten we niet welke impact die twee verloren jaren op Samuel zullen hebben. Maar we zijn voorzichtig optimistisch, want één ding weten we wel zeker: Samuel hoort bij ons.'


Bron: www.destandaard.be

Eigen mening: Ik denk dat alles in een stroomversnelling gekomen is na de uitzending van Koppen waarin het koppel de problemen aanhaalde, hiermee is de rol van de media weer maar eens bewezen. Ik kan er, net zoals de ouders, niet bij dat men de baby liever in een weeshuis laat opgroeien dan bij zijn natuurlijke vader. Er gaat niks boven nestwarmte, of dit nu bij hetero- of homokoppel is! Ik denk dat 2 mensen van hetzelfde geslacht evengoed (of beter) voor de opvoeding van een kind kunnen instaan dan sommige heterokoppels! Ik begreep alleen niet dat 2 hoogopgeleide mannen zich niet beter op voorhand geïnformeerd hebben over de eventuele problemen die draagmoederschap met zich kunnen meebrengen en hier op te anticiperen. Ik vind ook dat er dringend een regeling moet komen rond draagmoederschap.

Ik ga helemaal akkoord. Draagmoederschap is een goed initiatief en het helpt vele koppels verder maar hoe dikkels veroorzaakt dit ook geen problemen? Dikwijls is er een reportage op tv waar het over draagmoeders gaat die akkoord gaan maar dan het kind toch niet willen afstaan. Hoe vaak horen we wel nie van oplichting? Wanner je zoiets doet zou ik me inderdaad goed informeren voor hier aan te beginnen en duidelijke afspraken maken. Maar het kind had zeker niet in een weeshuis mogen zitten maar wel bij zijn vaders waar het thuis hoort. Ik heb deze reportage op koppen ook gezien en deze ouders verdienen het kind echt wel bij hun!