Seks met hiv mag geen misdaad zijn


Dat Nadja Benaissa, een Duitse zangeres, vervolgd wordt omdat ze iemand met hiv heeft besmet, heeft volgens ZOE WILLIAMS niets te maken met volksgezondheid en alles met de oprukkende zedenpolitie.


Nadja Benaissa van de Duitse popgroep No Angels werd voor de rechter gedaagd omdat ze een man met hiv besmette, hoewel ze wist dat ze drager van het virus was. Haar verdediging voert aan dat ze ‘onvoorzichtig' was geweest, maar dat haar was gezegd dat het risico om het virus over te dragen bijna onbestaande was. Op het ogenblik van de feiten was ze 17.

Volgens de aanklacht maakte de zangeres zich schuldig aan een poging tot ernstige mishandeling en het toebrengen van zwaar lichamelijk letsel. De uitspraak wordt dit weekend verwacht.

In de Verenigde Staten kreeg een bedelaar ooit 35 jaar omdat hij naar een politieman spuwde, al zijn er weinig aanwijzingen voor de overdracht van hiv via speeksel. Halfweg de jaren negentig, toen het virus nog als een echt doodvonnis werd beschouwd, daagde Janette Pink met succes Paul Georgiou voor de rechter in Cyprus. Hij kreeg 15 maanden en zij ging naar huis ‘om te sterven' (zoals de Britse pers berichtte). Tot bleek dat de antiretrovirale middelen ook al in 1997 verrassend efficiënt bleken te zijn.

Wie de bewuste overdracht van het virus wil criminaliseren, heeft tegenwoordig een praktisch probleem: het virus is niet langer dodelijk. De gemiddelde Europese patiënt is halfweg de dertig wanneer hij de diagnose te horen krijgt, bevindt zich dan in een vroege fase van besmetting en heeft een levensverwachting van meer dan 70 jaar. Terwijl patiënten vroeger om de zoveel uur handenvol pillen moesten slikken, is dit nu herleid tot één pil per dag. Hiv is een wonderlijk voorbeeld van hoe snel en radicaal de medische vooruitgang het leven van mensen kan veranderen als het allemaal een beetje mee zit.

Zelfs als we buiten beschouwing laten dat hiv niet dodelijk is, blijft criminalisering een voorbeeld van ongelooflijk slechte wetgeving. Het ontmoedigt mensen om zich te laten testen, waardoor de ziekte in de clandestiniteit wordt gedrongen en dus niet kan worden opgevolgd of behandeld (driemaal zoveel nieuwe besmettingen worden veroorzaakt door mensen die geen weet hebben van hun eigen positieve hiv-status). Bovendien is zeer moeilijk aan te tonen wie de ziekte aan wie doorgaf. Een fylogenetische analyse kan hooguit aantonen dat een virus een andere stam heeft en dus niet van persoon A op persoon B kan overgegaan zijn. Wanneer blijkt dat personen A en B dezelfde stam hebben, zegt dit niets over de richting van de overdracht en valt bovendien ook niet uit te sluiten dat ze het beiden van persoon C hebben gekregen.

Dit is één van de vele redenen waarom de opzettelijkheid zo moeilijk te bewijzen is. Een goed tegenargument is in ieder geval dat de verantwoordelijkheid voor veilige seks fifty-fifty is en dat al wie denkt hiv-negatief te zijn, tot onverantwoordelijk gedrag wordt aangezet indien we vanuit juridisch oogpunt alleen de hiv-dragers verantwoordelijk stellen voor de besmetting. Deze wetgeving zal de verspreiding van hiv niet tegenhouden, weerspiegelt niet hoe hiv in de realiteit werkt en levert geen zinnige vonnissen op, omdat er gewoon geen echte ‘aids-misdadigers' zijn: iedereen heeft het per slot van rekening van iemand gekregen.

Op het eerste gezicht lijkt dit allemaal onbedoeld te zijn, het resultaat van een abnormale situatie die is ontstaan door een ziekte die eerst algemene paniek veroorzaakte en dan vrij snel een beheersbare aandoening werd. Maar waar komt de angst voor net deze gezondheidsdreiging dan vandaan? Waarom werd niemand verantwoordelijk gesteld voor de verspreiding van het griepvirus, zelfs niet tijdens de hoogdagen van de Spaanse pandemie? Waarom is dit nu een overdraagbare ziekte waarvan de overdracht met criminaliteit wordt gelijkgesteld?

Omdat dit een seksueel overdraagbaar virus is natuurlijk. Opnieuw veld winnen op het terrein van de seksuele moraal waar overheidsbemoeienis systematisch werd teruggedrongen: daar draait het om. Het is niet langer toegestaan om promiscue lieden aan de schandpaal te nagelen gewoon om wat ze zijn. Maar als hun gedrag kan worden voorgesteld als een concrete bedreiging voor anderen — en niet langer als een onduidelijke dreiging voor de maatschappij — krijgt het autoritaire systeem plots weer praats. De agenda van het maatschappelijk conservatisme — promiscuïteit is verkeerd, homoseksualiteit is aberrant en vrouwen moeten de poortwachters van de seksuele activiteit zijn omdat mannen het niet op hun eentje mogen doen (tenzij ze natuurlijk homoseksueel zijn, in welk geval ze beter hun best moeten doen) — werd in het algemeen zo grondig van de hand gewezen, dat deze kans om er nieuw leven in te blazen uiteraard niet mocht worden verprutst.

Maar als de ziekte niet dodelijk is – en dat is ze niet — hebben we te maken met een ongeneeslijke maar beheersbare aandoening. Als we de wet dus willen handhaven, als we ze consistent willen houden en als we haar rol als bewaker van de volksgezondheid en niet van de seksuele moraal willen behouden, dan moeten we ze oneindig uitbreiden: het moet verboden worden om herpes of wratten door te geven, en mensen met klierkoorts krijgen een verbod om te vrijen. Het moet zelfs verboden worden om te gaan zwemmen als je een wrat hebt.

Een andere mogelijkheid is om al die wetten discreet naar de prullenmand te verwijzen, voor er weer iemand voor de rechtbank moet verschijnen. De verslaggeving over het proces van Benaissa ging vooral over de impact die deze hele affaire op haar reputatie zou hebben, maar eigenlijk is het de wetgeving die erachter zit die aan de schandpaal zou moeten worden genageld.


© Guardian News in DS, 21-08-2010 (Zoe Williams)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Ik denk dat we hier vooral te kampen hebben met de ethische verantwoordelijkheid van de drager van de ziekte. Ik kan moeilijk vatten dat iemand een ander zoiets zou kunnen aandoen.
Of zoals zo vaak gezegd;"doe een ander niet aan, wat je zelf niet wil aangedaan worden."

Voor mij gaat het een brug te ver dat mensen die drager zijn van het HIV virus andere mensen BEWUST besmetten. Ik begrijp ook helemaal niet dat zij, zijnde de dragers van de ziekte, hiermee kunnen leven. Zelfs al zou deze situatie kunnen plaats vinden omwillen van onvoorzichtigheid, dan is dit nog geen excuus. Je bent niet alleen andere mensen hun leven aan het beïnvloeden, je geeft er eveneens een stevige wending aan.
Ik vind niet dat we elkaar zoiets mogen aandoen.

__________________
Divide and Conquer

Hiv en Aids zijn al talloze jaren een groot taboe in de wereld en in de seksualiteit. Maar de vraag of iemand strafbaar is omdat hij/zij seks heeft terwijl je besmet bent, vind ik persoonlijk toch een beetje vergezocht, maar misschien wel noodzakelijk.

Uiteraard zijn er altijd van die mensen die slechte bedoelingen hebben. Zij proberen hun ziekte door te geven aan anderen omwille van verschillende redenen die we zelf nog niet eens kennen: wraak, woede, ... Noem maar op.
Daarnaast zijn er ook mensen die de ziekte doorgeven zonder besef dat ze het eigenlijk hebben, maar dit is minder relevant voor deze bespreking.
Als laatste heb je ook nog diegene die in overleg met hun partner 'onveilige seks' hebben terwijl beiden weten dat één van hen besmet is met het virus.

Persoonlijk vind ik in het laatste geval absoluut niet strafbaar dat er seks plaatsvindt. Als beide partners op de hoogte zijn van elkaars lichaam en welzijn, en ze besluiten er samen voor om zonder condoom te vrijen dan heb ik daar geen enkel probleem mee.
Maar vanaf één van beide partijen niet op de hoogte is van de ander, vind ik het niet kunnen dat er seks is. Om een stap verder te gaan en het als strafbaar aan te duiden is wel extreem ver! Al begrijp ik volledig die reacties van mensen die zich gebruikt en gekwetst voelen.
Daarom ben ik in het laatste geval wel mee eens dat het misschien noodzakelijk zou zijn om dit strafbaar te maken. Op die manier kunnen het aantal slachtoffers misschien grotendeels beperkt worden. Dus dan komt de vraag naar boven: wanneer is er bewijs van kennis van de ziekte en wanneer spreken we van dwang of vrije wil?

We kunnen dus besluiten dat dit een zeer moeilijke zaak is. Maar als beide partners akkoord gaan, is er geen enkel probleem. In andere gevallen zijn straffen misschien wel een goede oplossing om het aantal besmettingen terug te dringen, ook voor zij die niet eens weten dat ze besmet zijn.

Vanaf men de diagnose heeft gekregen hiv-positief te zijn moet men natuurlijk zijn gewoontes aanpassen en kan men niet meer doen en laten wat men wil. Er zijn nu eenmaal beperkingen en verplichtingen die de patiënt zal moeten naleven.

Maar om nu te zeggen dat iemand die hiv-positief is strafbaar moet worden gesteld omdat hij of zij seksueel actief is, gaat me toch een brug te ver.
Deze mensen hebben net zoals iedereen bepaalde seksuele gevoelens en verlangens.

Seks met hiv moet dus in mijn mening kunnen als beide personen zich ervan bewust zijn en er beiden mee akkoord gaan. Wanneer iemand opzettelijk andere mensen in gevaar brengt door ze niets te vertellen van hun diagnose, mag dit wel bestraft worden.

Dit is een moeilijke situatie.. Wanneer je weet dat je aids hebt, vind ik dat je wel altijd je partner moet inlichten. Al gaat het nu om een vaste relatie of een one-night-stand. De 'tegenpartij' heeft het recht te weten dat je een drager bent, want geen enkel voorbehoedsmiddel is 100% betrouwbaar.

Anderzijds, wanneer ze zeggen dat ze seropositief zijn, gaan veel 'geïnteresseerde partijen' terugkrabbelen.

Als je het dan toch doet zonder er iets van te zeggen, zorg dan dat je het maximaal aantal bescherming gebruikt. Wanneer je weet dat je drager bent van het virus en toch 'onveilig' vrijt, dan verdien je gestraft te worden in mijn ogen.

Seks moet mogelijk blijven, maar op de correcte manier.

Dit is volgens mij een persoonlijke kwestie tussen de persoon die hiv-positief is, en de persoon waarmee hij of zij seksuele contacten heeft. Het gaat om verantwoordelijkheid nemen. De persoon die besmet is met het virus moet de verantwoordelijkheid nemen om dit te vertellen tegen de partner. Langs de andere kant is het ook een keuze die je maakt om veilig te vrijen. Zelfs wanneer iemand niet besmet is, of je partner niet besmet is, moet je je nog altijd bewust zijn van de risico's van onveilig vrijen.

Ik zeg niet dat mensen die slachtoffer zijn geworden van bewuste besmetting dit aan zichzelf te danken hebben want voor mij staat bewuste besmetting toch min of meer gelijk aan poging tot moord.

Het is en blijft een moeilijke situatie, maar om besmetting strafbaar te maken, gaat voor mij te ver. Veilig vrijen is in onze maatschappij soms een taboe en wordt vaak gezien als een 'verplichting' terwijl het een kwestie is van jezelf en anderen te beschermen.

Seks met hiv kan niét als beide partijen niet op de hoogte zijn, zelfs niet als de persoon met hiv ervoor kiest om veilig te vrijen.
Je kunt er niet op rekenen dat een condoom je partner zal beschermen tegen de ziekte die hij of zij dan voor de rest van diens leven met zich mee moet dragen.
Men mag dan wel beweren dat hiv beter de behandelen is dan vroeger, het blijft een ongeneeslijk virus (dat zich bovendien omzet in AIDS) dat het leven er niet bepaald makkelijker op maakt. Men mag hiv niet afschrijven als een soort van verkoudheid, want dat is het zeker niet! De mantel van het hiv virus is veranderlijk, dus het is bijna onmogelijk om een vaccin tegen deze ziekte te ontwikkelen, aangezien vaccins de mantel van een virus aanvallen (dit op voorwaarde dat die mantel hetzelfde blijft, dus niet in het geval van hiv).

Als je seropositief bent, moet je je partner en eventuele vorige partners over je status inlichten. Je partner moet daarbij zelf beslissen of hij nog seksueel contact met je wil of niet. Het kan best zijn dat sommige mensen hierop afknappen, dat is eigenlijk ook hun goed recht.

Of seks met hiv strafbaar moet worden? Als beide partners instemmen zeker niet. Het is immers hun eigen keuze en die moet gerespecteerd worden. Maar als de partner van een seropositief iemand niet op de hoogte is gebracht, dan wel. Zeker als er bewust geen/niet genoeg bescherming is gebruikt. Mensen die hiv uit wraak, of om eender welke andere reden doorgeven, moeten gestraft kunnen worden. Je geeft de ander eigenlijk toch ook levenslang?

Seks moet kunnen, het is tenslotte iets waarnaar mensen verlangen omdat onze hormonen ons daarbij beïnvloeden. Seks is iets heel natuurlijks en ook mensen met hiv moeten de kans krijgen om seks te kunnen hebben. Het is geen misdaad. Maar het is WEL een misdaad wanneer je onveilige seks hebt als je op de hoogte bent dat je hiv hebt.
Mensen zouden preventief naar de dokter moeten gaan, een bloedtest ondergaan en pas nadat ze de uitslag kennen en weten dat ze geen seksueel overdraagbare aandoeningen hebben, onveilig mogen vrijen.
Als je toch een soa hebt, dan is dat heel spijtig maar dan moet je een condoom gebruiken.

De vraag is dan maar, WANNEER ze zich moeten laten testen. Ze kunnen toch maar moeilijk voor of na elke vrijpartij of bij elke nieuwe vriend(in) zich gaan laten testen?

Op zich, als geen van beide op de hoogte zijn van de soa vindt ik het geen misdaad. Het is zéér jammer dat dit gebeurd is ten gevolge van onveilige seks, maar het overdragen is niet bewust gebeurd.
Wanneer de drager van soa wél op de hoogte is, zie ik het volledig anders. Hij/zij zal het leven van de ander bewust op negatieve manier veranderen (en zelfs inkorten), wat imo wel een misdaad is.

Inderdaad, maar ga je dit dan als Moord bestempelen? Je neemt hem/haar immers het leven af dat hij had. Niet opzettelijk, maar wel "bewust" als je het al wist.
Ik hoop dat ik zelf hier nooit mee te maken zal hebben, het is immers zo'n delicate kwestie.
Maar het is wel een oprukkend probleem HIV. Ik ben al blij dat de kerk hier een ander standpunt begint over te krijgen.
Eindelijk vooruitgang!

__________________
Pain Is Only Temporary, Pride Is Forever.

Semper Fidelis