Arts leest via hersenscan gedachten van comapatiënt


De Vlaamse neuroloog Steven Laureys, die wereldberoemd werd na zijn ontdekking dat de Limburgse comapatiënt Ron Houben 23 jaar bewust geleefd heeft, is er nu in geslaagd om met een patiënt in vegetatieve toestand te communiceren door diens hersenactiviteit te meten.

Het onderzoek gebeurde door de Brain Science Unit van de universiteit van Cambridge en de Coma Science Group van het universitair ziekenhuis Sart-Tilman in Luik, geleid door Laureys.


Laureys en zijn teams werkten de voorbije drie jaar zowel in Cambridge als in Luik met 23 patiënten in een vegetatieve toestand. Al die patiënten waren onmachtig om te reageren op prikkels. Hun hersenactiviteit werd gemeten in een scanner. Bij vier van de 23 patiënten kon Laureys tekenen van bewustzijn waarnemen. Bij één patiënt overtroffen de tests alle verwachtingen: hij slaagde erin om op gesloten vragen met 'ja' en 'neen' te antwoorden.

Volgens Laureys kun je zoiets optimaal doen met een gezonde patiënt. Met een patiënt met gehavende hersenen ligt zoiets minder voor de hand. De ontdekking van professor Laureys en zijn team is enorm belangrijk. 'Je geeft de patiënt op die manier als het ware zijn zelfbeschikkingsrecht terug - over de juridische gevolgen daarvan durf ik nog niet eens te denken. Deze ontdekking zal hulpverleners die met vegetatieve patiënten te maken hebben, ook twee keer doen nadenken over wat ze met die patiënt doen.'

Auteur: dim
donderdag 04 februari 2010
De Standaard

Mening:

Dit is volgens mij zeer speciaal nieuws. Ik ben vrij hard verschoten dat ze zomaar kunnen communiceren met een comapatiënt.
Als ze dit verder zouden kunnen evolueren wie weet waar we dan komen?
Het gaat hier inderdaad niet over een groot slaagpercentage maar het is toch al wel gelukt.
En het zou inderdaad speciale gevolgen kunnen hebben op vlak van wetenschap.

Dit is inderdaad een belangrijke stap in de wetenschap. Door te communiceren met patiënten in vegetatieve toestand kan men meer te weten komen over hun ervaringen van pijn en ongemak. Door deze test kan men een onderscheid maken tussen mensen die werkelijk in vegetatieve toestand verkeren en anderen die opgesloten zitten in hun eigen lichaam, maar wel allerlei prikkels waarnemen. Bij het lezen van dit artikel stelde ik mij de vraag of het wel goed is voor comapatiënten dat ze er steeds weer mee geconfronteerd worden dat ze opgesloten zitten in hun eigen lichaam. Het moet toch frustrerend zijn om zoveel gedachten en gevoelens te hebben, terwijl je alleen maar aan sport of bijvoorbeeld je huis (ja en nee) kan denken om te communiceren met de buitenwereld. Het is maar de vraag of personen in zulke toestand door ja of nee te antwoorden al dan niet kunnen beslissen over eigen euthanasie. Dit krijgt zeker nog een staartje…

Ook ik vind dit een zeer interessant artikel! Als het inderdaad zo is dat familieleden, vrienden, ... op deze manier toch nog kunnen 'communiceren' met de comapatiënt, is dit een grote stap in de goede richting! Ook voor hen wordt er dan misschien een antwoord gegeven op vragen waar zij al lang geen antwoord op kregen.

Zoals Dominique aanhaalt, is dit een zeer belangrijk item voor euthanasie. Maar voor we hiertoe komen, moet men eerst wel 100% zeker zijn dat de gegevens goed 'afgelezen' worden en de informatie correct geïnterpreteerd wordt.

Hopelijk kan hier nog verder onderzoek naar gedaan worden en is het een goede zaak voor de toekomst!

Deze ontdekking is voor de familie van het slachtoffer en het slachtoffer zelf een heel mooi geschenk. Dit zal vele vragen kunnen beantwoorden. Vooral voor het eventuele levenseinde van de patiënt is dit belangrijk. Wanneer je als een plant leeft, kan je beslissen of je wil sterven door euthanasie. Dit is voor de familie vele makkelijker, het slachtoffer zelf zal dit kunnen beslissen.