GAMEWETENSCHAP — BRUSSEL - Gaan de hersenen van een gamer na een tijd zijn virtuele zelf ook echt een beetje als ‘ik' zien?

Gamers die hele nachten en soms zelfs dagenlang in computerspellen in de huid kruipen van virtuele personages of avatars, gaan na een tijdje met groot gemak de bijhorende rol spelen, hoezeer de zelfverzekerde krijger of de gemene tovenaar uit het spel ook verschilt van hun échte ik. Komt dat doordat de hersenen van de gamer de avatar ook als een soort ‘ik' gaan zien?

Een klein beetje wél, zo lijkt het, als de resultaten van Amerikaanse neurowetenschappers serieus genomen mogen worden. Al betekent dat niet dat de spelers het verschil tussen echt en ingebeeld niet meer kennen.

De delen van de hersenen die actief zijn bij zelfreflectie en beoordelingsvermogen als het over het échte ik van een gamer gaat, zijn op precies dezelfde manier actief wanneer ze nadenken over hun avatar. Dat tekende het Britse wetenschapsmagazine New Scientist op een conferentie over neurowetenschap in Chicago op uit de mond van Kristina Caudle van de Dartmouth University in Hanover in New Hampshire in de VS.

Caudle slaagde erin vijftien geroutineerde gamers, veertien mannen en één vrouw, allemaal verstokte spelers van het populaire online rollenspel World of Warcraft, voor eventjes van bij hun computers weg te slepen om ze in de scanner te leggen en hun hersenactiviteit in kaart te brengen.

In de scanner moesten de proefpersonen zeggen in welke mate ze woorden als ‘onschuldig', ‘competent' of ‘jaloers' van toepassing vonden op zichzelf, op hun avatar, op hun beste vriend in de echte wereld en op hun ‘gildeleider' uit de virtuele wereld.

Caudle ging vervolgens na welke hersengebieden sterker actief waren wanneer de proefpersonen over zichzelf nadachten dan wanneer ze over iemand anders nadachten. En dat bleken precies dezelfde gebieden te zijn wanneer het over hun échte zelf ging en over hun avatar-zelf.

Maar dat betekent niet dat de hersenen helemaal geen verschil meer zien tussen realiteit en fantasiewereld. Als de gamers over het spel nadachten, was een hersengebied actief dat in verband wordt gebracht met de verbeelding.

Caudle denkt dat haar onderzoek kan helpen begrijpen waarom sommige gamers zo veel tijd besteden aan spellen als World of Warcraft. ‘Vanuit het standpunt van een buitenstaander kun je je maar moeilijk voorstellen waarom iemand zich dertig uur per week zou willen onderdompelen in een compleet ingebeelde wereld', zegt ze. World of Warcraft is een soort rollenspel in een fantasy-wereld, waarin de spelers rollen spelen als krijgers, tovenaars, dwergen, trollen en dergelijke. Het spel heeft wereldwijd vele miljoenen spelers.
Bron: De Standaard, 19 november 2009

Mening: Wanneer men veel bezig is met gamen, kan ik begrijpen dat men 'er in opgaat'. Ik denk vooral aan de gevaren die deze kunnen opleveren. In het artikel staat dat deze gamers realiteit kunnen scheiden van fictie. Maar stel dat je wel héél lang achter de pc zit éénhetzelfde spelletje zit te spelen, dan kan het toch niet anders dan dat je gaat leven in deze wereld. Ik denk maar aan de daders die in de afgelopen jaren tientallen mensen doodschoten in Duits en Amerika. Ze waren allemaal gamers. Zijn deze mensen dan psychologisch ziek, of ligt het aan té veel gamen? Ik denk dus wel dat gamen het 'ik-zijn' (gevaarlijk) kan beïnvloeden (aangezien het altijd om schietspelletjes gaat). Ik heb wel mijn twijfels over het onderzoek, aangezien de test op maar 14 mensen werd uitgetest.

Ik kan er dus niet tegen wanneer mensen echt geloven dat je aggressief ofzo zou worden van games.
De mensen die die massamoorden en dergelijke gedaan hebben waaren niet altijd gamers! Je moet je feiten kennen voor je dergelijke conclusies trekt.
Ik ben nog nooit in mijn leven agressief geweest of het is ook nog nooit in mijn hoofd opgekomen om met een machinegeweer heel mijn school neer te halen.
Geloof mij ik heb ook al dagen achter de pc gezeten en die omschakeling heb ik altijd heel gemakkelijk kunnen maken.
Je maakt hier ook een link van dit onderzoek met die incidenten maar hier gaat het over WoW (World of Warcraft) niet over schooters!!!!! dit zijn twee heel verschillende dingen!
In WoW is er ook heel groot sociaal aspect aan verbonden. Ik heb daar vrienden ontmoet die ik nu geregeld nog in het echt zie. (als ik in Engeland ben)
In WoW moet je bijvoorbeeld strategisch samenspelen met 40 man om een bepaalde dungeon te kunnen doorkruisen. Dit kan je niet als je niet samen werkt en niet goed communiceert.
Ik heb niets dan lof over games en het stoort me enorm dat het door bepaalde individuen in een negatief daglicht gesteld wordt!

Niet agressief worden Minke


De vraag die je hier kan stellen is: worden ze agressief van gamen, of gaan ze gamen omdat ze agressief van aard zijn? Dat laatste is een visie die veel onderzoekers wel eens lijken te vergeten...

__________________
"De jeugd van tegenwoordig houdt alleen maar van luxe, heeft slechte manieren en veracht de autoriteit.
Zij heeft geen respect voor oudere mensen. De jeugd verpraat de tijd terwijl er gewerkt moet worden, schrokt bij de maaltijden het voedsel naar binnen, legt de benen over elkaar en tiranniseert de ouders..."
- Socrates, 2400 jaar geleden... -

"Zijn deze mensen dan psychologisch ziek, of ligt het aan té veel gamen?" heb ik gezegd. Ik zeg toch niet dat ALLE moordenaars gamers zijn!!! Dit zijn twee optie die mensen kunnen hebben om over te gaan tot zulke praktijken. En ene kan het andere beïnvloeden! Bovendien moet er in WoW gedood/gewond worden.

Wat je in WoW moet doden kan je toch niet gaan vergelijken met de werkelijkheid. Wat je in WoW doodt zijn monsters en dergelijke. Die monsters zijn wel ergens gebaseerd op dieren die echt bestaan maar de vergelijking is ver te vinden.
Als je het dan naar PvP betrekt, vind ik ook niet dat je die vergelijking kan maken. Tenzij je mensen tegenkomt die op elven of dergelijke lijken.
The Horde is verre van vergelijkbaar met de realiteit en met The Alliance valt de vergelijking ook nog ver te zoeken. In WoW zit net het grote verschil met shooters dat het een echte fantasiewereld is. Zo is grens met de echte wereld veel duidelijker. Bij shooters ligt dit anders omdat deze net zo realistisch mogelijke beelden proberen te produceren.
Ik weet ook wel dat je niet zegt dat alle moordenaars gamers zijn, maar mijn punt is net dat er heel weinig van die beroemde gevallen gamers waren. Dat ze een oorzaak zochten en dat dan maar snel op games of films gestoken hebben.
Ik heb hier mijn eindwerk over geschreven in het middelbaar en dit dus grondig bestudeerd (games en agressie). Dus ik vind dat je echt wel meer gegronde antwoorden moet formuleren.

ps als er spellingsfouten in mijn post staan is dit omdat ik al de laatste 5uur aan het verbeteren ben.

World of warcraft kan natuurlijk ook een uitlaat klep zijn voor velen. Ik speel het spel al 3 jaar...Ik ken er dan ook veel mensen (oppervlakkig uiteraard). Al die mensen zijn volwassen mensen, de meeste met een gezin. Een beroep. Hun hobby : WOW e.a.
Als zij gestresseerd of gefrustreerd zijn komen ze even online, "wacken" een paar mobs of gaan zich even lekker uitleven in arena's (PVP dus)...en kijk...stressloos.

Die mensen/kinderen die besluiten om dit ook in werkelijkheid te doen, hmmm...die mankeren toch op voorhand al iets hoor. Het spel zal hen wel aangezet hebben, maar als oorzaak kan ik dit toch niet verklaren.

Happy gaming