Edward 'Ted' Kennedy - Einde van een tijdperk


De roddelblaadjes, de fotomagazines, allemaal hadden ze een vette kluif aan de Kennedy's, een van Amerika's meest glamoureuze en tragische dynastieën. Edward Kennedy, die dinsdagavond overleed aan kanker, leverde zelf ook voer voor de paparazzi: drank, vrouwen en een vermoeden van vluchtmisdrijf bij de dood van een jonge medewerkster.


Kennedy was geen heilige. Hij moet niet worden geïdealiseerd, zoals hijzelf over zijn broer Robert zei bij diens dood in 1968. Wel als iemand die 'onrecht zag en het wilde herstellen, die lijden zag en het wilde helen'.

Ook de jongste Kennedy droomde van het Witte Huis. Maar na zijn mislukte poging in 1980 legde hij zich volledig toe op zijn werk in de Senaat. Hij groeide er uit tot een van de beste wetgevers en meest invloedrijke politici. Kennedy's vingerafdruk was terug te vinden op alle grote sociale wetsvoorstellen van de afgelopen decennia.

En daar zat één leidraad in: de zorg voor de zwakken en de rechtelozen. Zo werd Kennedy het boegbeeld van een sociaal-progressief Amerika, een Amerika dat solidariteit niet anti-Amerikaans vindt.

Zijn grote invloed putte hij uit zijn talent om resultaten te boeken en niet alleen maar te staan schreeuwen op de barricaden. Kennedy heeft zijn werk niet kunnen afmaken. Zoals hij zelf zei in antwoord op de vraag wat hem dreef: 'Er is zoveel te doen. Het is vooral de onrechtvaardigheid die ik voortdurend zie, en de mogelijkheid om enige impact te hebben'.

Midden vorig jaar heeft hij die opdracht en de fakkel doorgegeven aan Barack Obama. De senator zei toen een grote gelijkenis te zien tussen Obama en zijn broer John, de president: 'Een jonge kandidaat die zijn land uitdaagt om een nieuwe grens te overschrijden'.

Met Kennedy verdwijnt een van de laatste grote bruggenbouwers in Washington, politici die bereid zijn in het politieke centrum naar een consensus te zoeken. Die bereidheid wordt zeldzaam in de VS. De scherpe polarisering verlamt de Amerikaanse besluitvorming. Inhoudelijke discussies zijn verworden tot scheldpartijen. Hervormingen die noodzakelijk zijn voor het welzijn van miljoenen, lopen te pletter op het njet van ideologen.

Dat dreigt vandaag het lot te zijn van de hervorming van de ziektekostenverzekering, Kennedy's levenswerk, waaraan hij decennialang stapje voor stapje timmerde, en waarvan hij hoopte dat een nieuwe Democratische president ze eindelijk zou kunnen afronden.

De goedkeuring van een wet die alle Amerikanen toegang biedt tot betaalbare en degelijke gezondheidszorg, zou het mooist denkbare eerbetoon aan de overleden senator zijn. En de VS zouden stijgen in de achting van de wereld.


DS, 27-08-2009 (Evita Neefs)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Teddy, de broer die overbleef


In de recente Ted Kennedy-biografie 'The Last Lion' zoomt Boston Globe-journalist NEIL SWIDEY in op de dramatische gebeurtenissen aan het begin van zijn rijkgevulde en turbulente loopbaan als senator. Twee broers, twee slachtoffers: de moorden zouden hem voor de rest van zijn carrière tekenen. Een fragment.


JFK

Toen een woordvoerder in november 1963 binnenstormde, zat Ted Kennedy de Senaat voor. Het was ondankbaar klerkenwerk, dat uitbesteed werd aan jonge leden.

'Er is iets verschrikkelijks gebeurd!', zei hij. 'Het is gruwelijk!'

'Wat?', vroeg Kennedy.

'Uw broer. Uw broer de president. Hij is neergeschoten.'

Ted zat nog geen jaar in de Senaat (na de verkiezingen in 1962), maar zijn entree was beter dan verwacht. De bekrompen leiders van de ultieme oudemannenclub hadden gedacht dat het jonge broertje van de president met veel poeha rond zou paraderen, maar Ted bleek een voorbeeld van bescheidenheid, die zijn oudere collega's charmeerde met humor en warmte. Als jongste van negen kinderen was hij goed voorbereid op een instituut dat draait op anciënniteit.

En hoewel hij nooit met zijn status als broer van de president te koop liep, kon hij zich wel in die positie vinden. Jack genoot zeer van zijn gezelschap en inviteerde hem dikwijls op het Witte Huis, voor wat vertier na gedane arbeid.

Eén afgrijselijk moment was genoeg om alles op zijn grondvesten te doen daveren. De verwarde uren daarna duurden een eeuwigheid: Ted racete van het Capitool naar zijn huis in Georgetown, om te zien of zijn gezin veilig was. Na veel moeite vond hij in Washington, waar de meeste telefoonlijnen overbezet waren, ook een telefoon die werkte. Hij belde Bobby.

Bobby zou wel weten wat er moest gebeuren. Eindelijk kreeg hij zijn broer aan de lijn. 'Hij is dood,' zei Bobby simpelweg, 'je kan maar beter naar moeder en de zussen bellen.'

Ted vloog naar Hyannis Port om het verpletterende nieuws aan zijn zieke vader te vertellen.

De volgende dagen verliepen in een waas van gebeurtenissen en verplichtingen, waarbij hij zich voor anderen sterk hield - voor zijn ouders, voor de rest van de familie, voor het land. Terwijl hij rouwde op het spreekgestoelte, sublimeerde hij zijn eigen pijn . Zoals te verwachten gebruikte hij humor om de pijn van anderen, en misschien ook zijn eigen pijn, te verzachten.

Op de ochtend van de begrafenis probeerden hij en Bobby Jackie Kennedy te verstrooien met een verhaal over Teds pak. De broek van het pak was onderweg verloren gegaan en de broers hadden er niets beters op gevonden dan dat Ted de broek zou aandoen die Jack op zijn inauguratie had gedragen. Teddy's iets omvangrijkere buikomtrek had hen tot last-minute-aanpassingen verplicht.

Maar de man die tot op dat moment in zijn rol van babybroer altijd de lachers op zijn hand kreeg, moet geweten hebben dat het in zekere zin gedaan was met lachen.


RFK

In 1968 leek het alsof iedereen in de entourage van Bobby wou dat hij een gooi zou doen naar het presidentschap. Iedereen behalve zijn broer.

Ted nam zijn toevlucht tot koude politieke logica om zijn verzet tegen dat plan te kaderen: een zittende president verslaan zou bijna onmogelijk zijn, zelfs al was L.B. Johnson zeer verzwakt door Vietnam.

Bovendien zou Bobby's kandidatuur in de partij verdeeldheid zaaien, zou er een Republikein verkozen worden, en zou hij de kans op het presidentschap in 1972 vergooien. Bobby ging akkoord, met tegenzin.

Maar op 12 maart sloeg de anti-oorlogskandidaat Eugene McCarthy LBJ en de politieke wereld met verstomming, door 42 procent te halen in de New Hampshire primary. Vier dagen later liet Bobby weten dat hij presidentskandidaat was. Ted gooide alles in de strijd om zijn broer te helpen.

In de nacht van vier juni gaf Ted een speech in San Francisco, waarin hij Bobby's team in Noord-Californië bedankte. Op de terugweg naar zijn suite in het Fairmont Hotel, deden hij en zijn assistent Dave Burke de tv aan, om naar Bobby's overwinningsspeech in Los Angeles te kijken.

'Stil, stil!', probeerde iemand op tv het pandemonium te overstemmen.

'Wat gebeurt er in godsnaam?', vroeg Ted aan Burke.

'Geen idee,' antwoordde Burke, die zijn paniek trachtte te beheersen.

'We moeten ernaar toe.'

Toen hij hoorde dat Bobby neergeschoten was, rende Burke uit de hotelkamer en sprintte hij de trappen af naar de lobby, waar hij een vlucht naar Los Angeles regelde. Tijdens de hele vlucht zei de hartelijke, joviale Teddy geen woord.

De dag erna bleek dat Bobby niet meer gered kon worden. Bobby's woordvoerder, Frank Mankiewicz, kwam uit de ziekenhuiskamer, toen hij een figuur in het slecht verlichte toilet daarnaast ontwaarde. Het was Ted.

'Ik heb nooit, nimmer, meer pijn op een gezicht gezien, en ik denk niet dat ik ooit nog zoveel pijn zal zien.'

De avond voor de begrafenis bracht Ted voor het grootste deel in de auto door: samen met zijn vriend en voormalig assistent John Culver reed hij rond in New York. Culver wist ondertussen dat Teddy, die op goede momenten zo graag babbelde, zich afsloot en stil werd wanneer hij verdriet had.

Ted bleef sterk toen hij de lofrede aan zijn broer voordroeg, met een stem die pas op het einde kraakte. 'Zij die hem liefhadden en hem vandaag naar zijn laatste rustplaats brengen,' zei hij, 'bidden dat wat hij voor ons was, en wat hij voor anderen verlangde, ooit voor heel de wereld werkelijkheid zal worden.'

De hele wereld keek toe, maar Ted was alleen. De moord op Jack liet hem gebroken achter, maar toen was Bobby er altijd nog geweest, als een rots. De tweede moord nam zijn laatste buffer weg. Ted voelde zich verantwoordelijk voor de rest van de uitgebreide familie, en zeker voor het gezin van Bobby, want Ethel was zwanger van hun elfde kind.

Het zou niet zijn laatste beproeving zijn.

Neil Swidey is journalist van The Boston Globe

© 2009 The Boston Globe, DS, 27-08-2009

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

De rehabilitatie van Ted Kennedy


JOYCE CAROL OATES blikt terug op een donkere periode uit het leven van Ted Kennedy: de zaak-Chappaquiddick waarbij de senator na een auto-ongeval een jonge vrouw liet verdrinken. De zaak brak de politieke carrière van Ted Kennedy niet. En misschien was dat wel een goede zaak want Kennedy groeide uit tot 'de grootste Democratische senator in de geschiedenis'.


'Het leven van Amerikanen kent geen tweede bedrijf.' Deze wrange uitspraak van F. Scott Fitzgerald is al vaak gelogenstraft, maar nooit overtuigender dan in het geval van wijlen senator Ted Kennedy, wiens overlijden afgelopen woensdag werd bekendgemaakt. Je zou zelfs kunnen stellen dat Kennedy's carrière als een van de invloedrijkste Democratische politici van de 20ste eeuw, een iconische figuur, even machtig en even moreel raadselachtig als president Clinton, op wie Kennedy in veel opzichten leek, het gevolg was van zijn beruchte gedrag op de brug van Chappaquiddick in juli 1969.

Ironisch genoeg lijkt Ted Kennedy zich na dat dieptepunt in zijn leven en zijn loopbaan echt omgetoverd te hebben tot een ernstige, idealistische, onvermoeibare progressieve Democraat, naar het model van de vooruitstrevende Democratische partij van de jaren zestig en zeventig. Misschien was hij zelfs de grootste Democratische senator van de 20ste eeuw. Zijn onvermoeibare inspanningen voor de burgerrechten, de rechten voor gehandicapte Amerikanen, de gezondheidszorg, de hervorming van het kiesstelsel, zijn dappere stem tegen de oorlog in Irak (terwijl veel Democraten, onder wie Hillary Clinton, voor stemden) wijzen er niet alleen op dat het leven van Amerikanen wel degelijk een 'tweede bedrijf' kent, maar ook dat het Renaissanceconcept van de 'gelukkige val' hier van toepassing zou kunnen zijn: iemand 'valt' zoals Adam en Eva 'vielen'; iemand zondigt en heeft berouw en krijgt vergiffenis, op voorwaarde dat hij zijn leven betert.

Kennedy was 36, een senator uit Massachusetts wiens politieke loopbaan beredderd was door zijn vader, Joseph Kennedy, en geholpen door het familiefortuin. Als student had de universiteit van Harvard hem wegens examenfraude weggestuurd, maar mocht hij na druk van de familie terugkomen. Net als George Bush, ook een verwende jonge broer in een gefortuneerde, invloedrijke familie, wiens latere succes in de politiek weinig te maken had met zijn eigen klaarblijkelijke talent, verstand of ambitie, was Ted Kennedy ondanks twijfelachtige kwalificaties klaargestoomd voor de politiek.

Senator Kennedy, getrouwd en vader, had in Chappaquiddick gedronken en met jonge vrouwelijke assistenten van zijn broer Robert gefuifd, toen hij wegglipte in het gezelschap van Mary Jo Kopechne, 28 jaar. Toen Kennedy aan de brug van Chappaquiddick een bocht miste, de controle over het stuur verloor en in het amper twee meter diepe water belandde, kon Mary Jo Kopechne niet weg uit de auto.

Kennedy vluchtte en liet de jonge vrouw een verschrikkelijke dood sterven: ze verdronk niet, maar stikte na een urenlange doodsstrijd. Ongelooflijk genoeg gaf de senator het ongeval pas tien uur later aan, nadat hij een advocaat van de familie had geraadpleegd. Zijn verklaring voor zijn schandalige, verachtelijke, onmenselijke en onverklaarbare gedrag was nooit overtuigend: hij beweerde dat hij zijn hoofd had gestoten, 'verward' en 'uitgeput' was nadat hij keer op keer in het water had gedoken om de jonge vrouw te redden, en dan maar naar huis was gegaan om te slapen.

De media sprongen op de zaak en heel de wereld haastte zich naar Chappaquiddick om Kennedy's gedrag aan de kaak te stellen en over zijn toekomst te speculeren. Maar achteraf bekeken was het niet zo dom van de senator om een advocaat te bellen in plaats van hulp te zoeken voor de gevangen Mary Jo Kopechne.

Als Kennedy hulp had gezocht, zou hij de politie hoogst waarschijnlijk bewijsmateriaal tegen zichzelf in handen hebben gespeeld. Hij had vervolgd kunnen worden wegens dood door schuld of doodslag. De plaatselijke openbare aanklager was lang niet zo verontwaardigd over Kennedy's gedrag dan andere aanklagers hadden kunnen zijn: hij werd er alleen maar van beschuldigd dat hij verzuimd had een ongeval te melden en de plaats van een ongeval had verlaten. De straf: twee maanden voorwaardelijk.

Iedereen weet dat de Kennedy's altijd een familie geweest is die boven de wettelijke beperkingen staat die andere burgers in het openbare leven tot 'moreel' gedrag dwingen. Het beste voorbeeld daarvan is Chappaquiddick, en de erop volgende gewillige stilte van de familie Kopechne, die erin toestemde om nooit over de tragedie te spreken.

Je denkt automatisch aan Tom en Daisy Buchanan in Fitzgeralds The Great Gatsby, rijkelui die het normaal vinden dat zij er maar op los leven en dat anderen hun rotzooi opruimen. Een ander aspect van het verschijnsel is dat na de 'gelukkige val' - denk aan Joseph Conrads antiheld/held Lord Jim als een klassieke literaire analogie - onschuldigen als bijna rituele offers dienen.

Maar wat moet je besluiten als je het leven van een enkele jonge vrouw afweegt tegen de realisaties van de man die president Obama 'de grootste Democratische senator in de geschiedenis' heeft genoemd?

John Berryman, de dichter, vroeg zich ooit af: 'Is verdorvenheid oplosbaar in kunst?' Je zou het anders kunnen formuleren, in woorden die beter passen bij onze gepolitiseerde tijd: 'Is verdorvenheid oplosbaar in goede daden?'

Deze paradox staat centraal in een groot gedeelte van het openbare leven: mensen met een twijfelachtig karakter, mensen die wrede dingen doen, kunnen zich rehabiliteren door altruïstisch te handelen. De trouw aan een persoonlijke moraal lijkt minder belangrijk wanneer de openbare sfeer ons als een gigantische zon blind maakt voor al de rest.

Joyce Carol Oates, een van de prominentste Amerikaanse schrijfsters, is de auteur van 'Zwart Water', een door het incident in Chappaquiddick geïnspireerde roman.


DS, 29-08-2009 ( © The Guardian)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

Afscheid van een zachte held


Obama zegt vaarwel aan Ted Kennedy — De begrafenis van Ted Kennedy kluisterde dit weekend velen aan het scherm. Zoals we dat van hem ondertussen gewoon zijn, was de rede die BARACK OBAMA uitsprak meer dan een simpel dankwoord. Het werd een grafrede, maar ook een politiek programma en een levensbeschouwing in een notendop.


"Vandaag nemen wij afscheid van het jongste kind van Rose en Joseph Kennedy. De wereld zal zich hun zoon Edward nog lang herinneren als de erfgenaam van een zware nalatenschap, de verdediger van de machtelozen, de ziel van de democratische partij, de leeuw van de Senaat van de Verenigde Staten. Een man wiens naam op bijna duizend wetten staat, waarvan hij er meer dan driehonderd zelf schreef. Maar zij die van hem hielden en om zijn heengaan treuren, kenden Ted Kennedy onder andere titels: Vader. Broer. Echtgenoot. Oom Teddy, of zoals zijn jongere nichtjes en neefjes hem vaak noemden, 'The Grand Fromage', de 'Big Cheese': de grote baas. Ikzelf - en ik ben lang niet de enige in deze stad waar hij bijna een halve eeuw gewerkt heeft - kende hem als collega, als mentor en bovenal als vriend.

Ted Kennedy begon als de benjamin van de familie en eindige als haar patriarch. Hij was de rusteloze dromer die haar onverzettelijke rots werd. Hij was het zonnige, vrolijke kind dat door zijn broers werd geplaagd, maar dat snel leerde weg te lachen. Toen ze hem van een boot gooiden omdat hij niet wist wat een kluiver was, klauterde hij weer aan boord en leerde hij zeilen. Toen een fotograaf tijdens een persconferentie de net verkozen Bobby vroeg om een stap achteruit te gaan, omdat hij zijn jongere broer in de schaduw zette, grapte Teddy, 'Dat wordt in Washington ook zo'.

Met zijn veerkracht en zijn goede humeur overwon Ted Kennedy meer pijn en meer tragedies dan de meesten van ons ooit zullen meemaken. Op zijn zestiende had hij al een broer en een zuster verloren. Twee andere broers werden brutaal weggerukt van het land dat van hen hield. In de laatste dagen van zijn eigen leven nam hij afscheid van Eunice, zijn beminde zus. Hij kwam bijna om het leven in een vliegtuigongeval, zag twee van zijn kinderen met kanker vechten, begroef drie neven en moest op de meest publiek mogelijke manier afrekenen met persoonlijke mislukkingen en tegenslagen.

Die reeks van gebeurtenissen had een mindere man kunnen breken. En Ted had zich gemakkelijk kunnen laten gaan. Hij had hard en bitter kunnen worden, zich overgeven aan zelfmedelijden en spijt, zich uit het openbare leven terugtrekken om in rust en vrede oud te worden. Niemand zou het hem euvel hebben geduid. Maar zo was Ted Kennedy niet. In zijn eigen woorden: “Persoonlijke fouten en zwakheden zijn geen excuus om het op te geven. Ze ontslaan ons niet van de gemeenschappelijke plicht om onszelf te geven.,

Zijn persoonlijke lijden maakte Ted Kennedy alerter voor de problemen en het lijden van de anderen. Het zieke kind dat geen dokter krijgt; de jonge soldaat die zonder kogelvrije uitrusting de strijd in wordt gestuurd; de burger die haar rechten niet krijgt vanwege haar huidskleur of de persoon van wie zij houdt of haar afkomst. Er loopt een rode draad door alle grote wetten die hij bepleitte, de wet op de burgerrechten, de gehandicaptenzorg, de hervorming van de immigratie, de gezondheidszorg voor kinderen, het ouderschaps- en medisch verlof. Het levenswerk van Ted Kennedy was niet de verdediging van de rijken of de machtigen of de mensen met connecties. Hij vocht om onmondigen een stem te geven, om een sport toe te voegen aan de ladder van de kansen, om de droom waarop ons land gebouwd is waar te maken. Hij kreeg de tijd die zijn broers niet kregen. Dat geschenk gebruikte hij om zoveel mogelijk levens te beïnvloeden en zoveel mogelijk onrecht te herstellen als hij kon.

Zijn stem kon donderen in de senaat, zijn gezicht kon rood worden, zijn vuist op het spreekgestoelte slaan. Als een natuurkracht vocht hij voor de gezondheidszorg of voor de rechten van de arbeiders of voor de burgerrechten. Maar hoewel hij met hart en ziel voor die idealen streed, vatte hij meningsverschillen nooit persoonlijk op. Zijn felste critici noemden hem een partijdige bliksemafleider, maar zo zag Ted Kennedy de wereld niet en zo zagen zijn collega's hem evenmin. Hij was het kind van een tijd toen de vreugde en de adeldom van de politiek verhinderden dat verschillen tussen partijen en filosofieën samenwerking en wederzijds respect in de weg stonden. Een tijd toen tegenstanders elkaar nog als patriotten beschouwden.

En zo werd Ted Kennedy de grootste wetgever van onze tijd. Hij werd dat door vast te houden aan zijn principes maar ook door compromissen en punten van overeenkomst te zoeken, niet alleen door te onderhandelen en te marchanderen, maar ook met vriendschap en met vriendelijkheid en humor. Ted Kennedy was de vader die niet alleen voor zijn drie eigen kinderen zorgde maar ook voor die van John en Bobby. Ze gingen samen kamperen, hij leerde hen zeilen, hij lachte en danste met hen op verjaardagen en bruiloften, weende en treurde met hen in tragische tijden. En hij gaf hen de geest mee van dienstbaarheid en onzelfzuchtigheid die zijn ouders hem hadden bijgebracht. Kort nadat Ted zijn nichtje Caroline voor het altaar had weggegeven, ontving hij een briefje van Jackie: 'Jij, de zorgeloze jongste broer, hebt een last op je schouders kregen die een held zou afschrikken. Wij komen er allemaal door omdat jij er altijd met je liefde bent.'

Wij kunnen niet weten hoe lang wij op deze wereld zullen zijn. Wij kunnen niet voorspellen welke beproevingen en tegenslagen ons wachten. Wij kunnen niet weten wat God met ons van plan is. Maar wij kunnen wel naar ons beste vermogen leven, met wilskracht, met liefde en met vreugde. Wij kunnen elke dag gebruiken om de mensen die ons dierbaar zijn te tonen hoeveel wij om hen geven, en de anderen de vriendelijkheid en het respect te tonen waar wij zelf op hopen. Wij kunnen van onze vergissingen leren en door onze mislukkingen groeien. En wij kunnen ons uiterste best doen om de wereld beter te maken, zodat wij op een dag, als wij het geluk hebben om terug te mogen kijken op ons leven, beseffen dat wij het goed hebben gebruikt, dat wij een verschil hebben gemaakt, dat onze vluchtige aanwezigheid een blijvende stempel heeft gedrukt op het leven van andere mensen.

Zo heeft Ted Kennedy geleefd. Dat is zijn nalatenschap. Ooit zei hij over zijn broer Bobby dat we hem niet moesten idealiseren en hem in de dood niet groter moesten maken dan hij in het leven was geweest. Ik neem aan dat hij hetzelfde over zichzelf zou zeggen. Ted Kennedy kreeg de hoogste verwachtingen op zijn schouders gelegd omdat hij was wie hij was. Hij overtrof ze allemaal door te worden wie hij werd. Vandaag treuren wij niet over hem vanwege het aanzien van zijn naam of van zijn ambt. Wij treuren omdat wij hielden van deze vriendelijke, zachte held die smart en tragedie overwon - niet uit ijdelheid of uit ambitie, niet voor geld of macht, maar alleen voor het volk en het land waarvan hij hield."

Barack Obama is president van de Verenigde Staten. Dit is een ingekorte versie van de rede die hij afgelopen weekend uitsprak bij de begrafenis van Ted Kennedy.


DS, 31-08-2009

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB