We raken de pedalen kwijt


We zijn de pedalen kwijt aan het raken. De vrouw van Nordine Taouil, de imam die door de Staatsveiligheid in de pers als een extremist werd bestempeld, kreeg van Kind en Gezin te horen dat ze niet langer geschikt bevonden wordt om onthaalmoeder te zijn.


Nu is mijnheer Taouil zelf niet meteen een onbesproken verschijning. De baas van de Staatsveiligheid wist immers te vertellen dat hij in het openbaar dan misschien wel verzoenend kan zijn, in zijn preken zou Taouil extremistische uitspraken niet schuwen. Andere bronnen nuanceren dat. Zij hebben het over de toezichter bij De Lijn als een man die zich graag op het voorplan werkt, die een opportunist is, die door niemand au sérieux wordt genomen en die zelfs bestempeld wordt als de ‘nar van de moslimgemeenschap'. Taouil lijkt vooral van de hoofddoekenkwestie misbruik te hebben gemaakt om zich in de belangstelling te werken als de man die namens de moslimgemeenschap spreekt, iets wat hij niet hard kan maken.

De vrouw van Nordine Taouil heeft, voor zover bekend, de voorbije zes jaar haar job naar behoren vervuld. Kinderen die aan haar waren toevertrouwd, hebben op tijd eten gekregen, zijn ververst als het moest, zijn met de nodige zorg omringd en zijn niet geïndoctrineerd met wahabitische, salafistische of andere moslimdoctrines. De vrouw heeft haar taak ter harte genomen. En toch kreeg ze enkele uren nadat haar man via de pers was beschuldigd, van Kind en Gezin te horen dat haar erkenning wordt ingetrokken.

Dat een samenleving scherp en beschermend reageert als het om kinderen gaat, spreekt voor zich. Het is de nachtmerrie van elke ouder dat hij zijn kind zou toevertrouwen aan mensen die het op een of andere manier zouden schaden. Dat Kind en Gezin bijzonder snel tot een beslissing kwam over mevrouw Taouil, op basis van berichten in de media, is ook te begrijpen. De organisatie ligt onder vuur nadat ze achteloos omgesprongen is met meldingen over de Hitler-foto in een andere crèche en vooral nadat ze niet grondig genoeg zou hebben nagegaan wat er gebeurde in een crèche waar een kindje in zijn eigen braaksel stikte.

De intrekking van de erkenning voor de vrouw van Taouil baadt in het debat dat sedert enkele weken hoog is opgelaaid, dat over de hoofddoeken. Het is een debat waarin er geen grote waarheden zijn. Waarin het onmogelijk is om te spreken over ‘altijd' en ‘nooit'. Het is een debat waarin zij die oproepen om ‘spijkers met koppen te slaan' tegen de ‘kruistocht' van de islam, eerder olie op het vuur gieten dan olie op de golven. Dat debat dient net sereen gevoerd te worden, doorspekt met alle nuances, twijfels en onzekerheden. Gestoeld op de principes van de emancipatie en de verlichting. Maar met respect voor de noodzakelijke pragmatische oplossing die een (school)overheid nu eenmaal moet vinden.

Als we daar als maatschappij niet in slagen, komen we terecht in een maatschappij waarbij vrouwen met een hoofddoek straks geen kinderen mogen opvangen. De zaak van mevrouw Taouil toont dat we de pedalen kwijt aan het raken zijn.


DS, 17-09-2009 (Peter Vandermeersch)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB