Het is goed dat er zo'n huis bestaat waar de kinderen (tijdens een vechtscheiding) zichzelf kunnen zijn, kunnen spelen en kunnen praten.
De kinderen hebben het al moeilijk genoeg tijdens een vechtscheiding en vele ouders beseffen niet dat hun gedraginen de kinderen diep kan kwetsen. De kinderen moeten dit steeds ondergaan.
De kinderen worden ingezet in de strijd waardoor het contact met een van de ouders meestal verstoord wordt. In dit huis krijgen ze de mogelijkheid om het contact weer op te bouwen.

Ik vind dit een prachtig initiatief.

Bijgesloten Plaatje(s)

 

Opmerkelijk toch hoeveel mensen terug komen op hun beslissing en besluiten om te scheiden. Vroeger moest je niet spreken over scheiden. Dit gebeurde uiteindelijk ook, maar de nieuwe tendens is verschrikkelijk. Op een vechtscheiding moet je niet fier zijn. De kinderen leiden er onder en zelf kan het je ook te veel worden. Het is dan ook een goed initiatief dat de kinderen ergens te recht kunnen. Zo ontlopen ze de vele ruzies en kunnen ze verder gaan met hun eigen leven. Als kind hoop je dat je ouders niet scheiden en er proberen het beste van te maken. Een kind kan niet kiezen tussen moeder en vader. Zoiets vraag je niet aan een kind. Zelf zou ik niet kunnen kiezen. Beide of niet! Dat ouders nu zelf hun kinderen al inzetten om het huis te krijgen of de auto, dat vind ik een schande. Geen wonder dat kinderen hierdoor verstoord raken.
Het opvanghuis biedt kinderen echt veel steun. Ze kunnen de kinderen raad geven als deze een verscheurende keuze moeten maken. Ik hoop dat ze nog vele vrijwilligers en sponsors vinden, want deze organisatie moet blijven bestaan.
Conclusie: door overleg wordt een echtscheiding, geen vechtscheiding.

Dit is een onderwerp wat steeds meer in media geraakt.
Vechtscheidingen gaan meestal over geld en wanneer de beide ouders elkaar gewoon niet meer kunnen luchten.
Voor de kinderen is dit niet goed, het kan trauma's veroorzaken.

De kinderen worden beïnvloed als het moet kiezen bij wie het zal gaan wonen
of het Co-ouderschap wil.
Hierdoor zal he kind gijn eigen mening mogen toevoegen.
De ene ouder spreekt constant slecht over de andere ouder.
Het kind gaat te kampen krijgen met onzekerheid over zichzelf.
Hij vraagt zich af of hij de oorzaak is van de scheiding omdat de ouders
constant bezig zitten over het geld dat ze moeten besteden aan de kinderen.
Bij sommige ouders heeft dit te maken met de allimentatie, die ze niet willen betalen.

Vechtscheidingen duren meestal lang en zijn erg kostbaar. De enigste persoon die hier goed uitkomt zijn de advocaten.
Die elke poging tot overeenkomst moeten bijstaan over geldzaken.
Helaas kunnen we aan deze voorvallen bijna geen oplossing linken.
Mijn gedachte zou zijn: een psychiater voor beide partijen, zodat ze zelf inzien wat ze aanrichten bij hun kind en bij de andere partner.

Ik kan begrijpen dat, als mensen elkaar niet meer kunnen uitstaan, ze willen
scheiden. Dit is soms ook beter voor de kinderen, altijd dat geruzie en geroep.
Natuurlijk is het langs de andere kant ook niet leuk voor de kindjes dat hun
mama en papa niet meer in 1 huis wonen en dat het altijd ofwel de ene ofwel
de andere is waar ze bij zijn. Maar dan denk ik beter zo dan dat de kinderen
getuigen moeten zijn van dagelijks geruzie en getier.

Ik ben dan wel voorstander waarbij de beide partijen nog vriendelijk met elkaar
omgaan in het bijzijn van hun kinderen. Ook al kan je elkaar niet uitstaan.
Vechtscheidingen vind ik dan ook gewoonweg zielig! Je eigen gelijk willen
krijgen ten koste van de kinderen? Stel je zelf eensvoor dat je moet kiezen
tussen de mensen die je het liefste ziet?! Onmogelijk gewoon..

Op zich vind ik al dat je als je beslist van samen een leven op te bouwen, je
elkaar al zo goed moet kennen, dat je elkaars positieve en negatieve kantjes
kent, dat je niet komt tot een situatie van een scheiding. Maar ja je weet
nooit hé.

Scheiden oké, vechtscheidingen.. Belachelijk!

Wanneer ouders willen scheiden, verkondigen ze toch vaak dat het beter is voor hen én voor de kinderen dat ze uit elkaar gaan. Zo worden de kinderen niet langer geconfronteerd met de dagelijkse ruzies of scheldpartijen tussen de ouders. Maar wanneer een echtscheiding dan uitdraait op een vechtscheiding, worden de kinderen, die eerst zo belangrijk waren, de dupe van het hele scenario. Ik begrijp dat wanneer de ene ouder denkt dat de andere niet voor het kind kan zorgen, dat deze er dan alles aan doet om het kind daar weg te houden. Dit hele proces kost handenvol geld, maar wanneer het erop aankomt, wordt het welzijn van de kinderen uit het oog verloren. Ze worden speelbal tussen moeder en vader. Daarom vind ik het initiatief in het oorspronkelijk artikel zeer positief.