Mijn eerste reactie toen ik de titel en de inleiding van het artikel las, was onbegrip. Hoe kan je nu je eigen kind vermoorden?

Toen las ik het hele artikel en ik moet zeggen dat er goede vragen gesteld werden die aanzetten tot nadenken.
Het is waar dat wij als maatschappij vaak kritiek geven op andere, zonder onszelf eens in die situatie te verplaatsen.
Het waren allemaal alleenstaande vrouwen, ik praat ze niet goed, maar misschien krijgen ze geen hulp van buitenuit. Hierdoor geraken ze zelf over hun toeren en weten ze niet meer wat ze doen.

Vaak wordt er geen rekening gehouden met deze mensen, op begrip en steun van familie en collega's kunnen ze niet rekenen. Ze staan er moederziel alleen voor.

Dit artikel doet je toch nadenken. Beoordeel niet te vlug, maar probeer hulp te bieden en zo'n situaties te voorkomen.


Bron: De Nieuwe Gazet
Datum: 14/11/08

Bijgesloten Plaatje(s)

 

Dit is best wel een aangrijpend artikel!!
Als ik de laatste paar zinnen las, realiseerde ik me dat ik 'schrik' heb om op zo'n kinderen te letten. Kennissen van mijn ouders hebben een gehandicapte dochter. Ik heb niets tegen dat meisje, helemaal niet zelfs, maar ik ben toch altijd blij dat ze weer weg is. Gewoon omdat ik niet weet hoe ik er moet op reageren, wat je wel en niet kan doen of zeggen... Als je het niet gewend bent om in zo'n situatie te verkeren, is het erg moeilijk om je er aan aan te passen. Dit is natuurlijk te begrijpen, maar niet goed te keuren. Gezinnen die een gehandicapt kind krijgen, moeten zich ook aanpassen, moeten enorm veel moeilijke tijden doorbrengen, ... Als zij dit kunnen, moeten wij als 'buitenstaanders' dit toch ook kunnen? Op die manier kunnen we de mensen rondom ons helpen, als ze het even zwaar hebben.