di 13/11/07 - Een Marokkaans jongetje van 6 woont al 2,5 jaar in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen (UZA). Zijn familie woont in Marokko en kan niet voor hem zorgen.

Op 9 juni 2005 werd de doodzieke Salmane door zijn grootmoeder vanuit Marokko naar het ziekenhuis in Antwerpen gebracht. (VRT) De jongen bleek veel zieker te zijn dan de artsen eerst hadden ingeschat op basis van zijn medisch dossier. Hij leed aan een levensbedreigende darmaandoening en werd meteen geopereerd.

2,5 jaar later verblijft de jongen nog steeds in het ziekenhuis. De familie woont in Marokko en kan niet voor hem zorgen.

"Andere kinderen met dezelfde aandoening moeten ook door een lange ziekenhuisperiode", zegt de woordvoerder van het UZA, Tom Meulenbergs.

Tussendoor mogen ze wel naar huis, wat bij Salmane niet mogelijk was. "Zijn gezondheidstoestand laat ook niet toe dat hij naar Marokko zou terugkeren", aldus Meulenbergs.

Het gaat wel al beter met hem, maar hij heeft nog dag en nacht speciale verzorging nodig.

Intussen zoekt het Comité Bijzondere Jeugdzorg via Pleegzorg naar een pleeggezin voor Salmane.

Een medewerkster van het ziekenhuis heeft zich kandidaat-pleegouder gesteld. Volgens de woordvoerder van het UZA zou de procedure nog dit jaar kunnen worden afgerond.

Als alles goed gaat, heeft Salmane rond Kerstmis een nieuwe thuis.

VRT nieuws.net, 13/11/07

Hoe is dit nu mogelijk?
Je laat je kind dat doodziek is toch niet alleen achter in een ander land?
En dan nog wel in een ziekenhuis. Zelfs al heb je financiële hulp nodig, oplossingen zijn er altijd.
Een kind heeft toch zijn ouders nodig zeker als het zo ziek is.
Wat voor een gevoel moet dit kind wel niet hebben?
Twee jaar en een half alvorens het kind een warm nest heeft gevonden is echt wel overdreven lang!

Hopelijk wordt hij snel beter, 2 en een half jaar is inderdaad wel heel lang.
Wie kan zijn kind zo lang achterlaten? Komen ze nog voor hem naar België?
Gelukkig heeft hij deze kerst 'een familie'. Hij heeft toch gezelschap in ieder geval.

Ik vind het mooi van de medewerkster dat zij kandidaat pleegouder is. Zij wil het kind een goede thuis geven en dat vind ik een mooi gebaar.
Kinderen achterlaten in een vreemd land kan niet dat is waar, maar deze ouders zouden wel is ten einde raad kunnen zijn geweest. Dan kan ik wel begrijpen dat ze hun zoontje hier in het ziekenhuis laten opnemen. Ze weten dan dat hij een goede verzorging zal krijgen, en dat is toch 1 van de voornaamste dingen, niet? Ouders kunnen soms vreemde dingen doen om hun kind een beter leven te geven.

Ik vind het enorm jammer voor deze kleine stakker dat zijn ouders niet voor hem kunnen zorgen en dat hij nu al een hele tijd in het ziekenhuis verblijft.
Maar het is eveneens erg voor de ouders dat ze de middelen niet hebben om voor hun zoontje te zorgen.
Ik hoop voor de jongen dat hij voor kerstmis zijn thuis zal hebben en dat hij kan opgenomen worden in een lieve en warme familie waar hij zich snel kan thuisvoelen.

Verder vind ik het shique dat de medewerkster zich kandidaat stelde, zo is men er toch vrij zeker van dat hij goed verzorgt en opgevolgd kan worden.

Ik snap inderdaad ook niet goed hoe de ouders van dit dit kunnen doen. Ze laten hun kind zo maar achter. Hij zal inderdaad wel goed verzorgd worden, maar volgens mij heeft hij zijn ouders nodig. Ik vind het inderdaad ook goed, dat de kleine Salmane een pleeggezin heeft gevonden. Zo heeft hij dan toch een thuis en is hij eens weg uit het ziekenhuis.

dit dit = dit kind dit ...

Ik versta de ouders ook niet. Maar ik denk dat dit normaal is. Wij leven niet in de situatie waarin die ouders leven. Ze geven hun kind toch nog de kans om te genezen. Het moet niet gemakkelijk zijn voor de ouders en zeker niet voor het kind. Hopen dat hij snel een gezellige thuis heeft.

Ik kan de ouders wel begrijpen. Zij willen natuurlijk het beste voor hun kind. Indien zij niet de voor hem kunnen zorgen, zit er niets anders op dan de jongen in het ziekenhuis te laten verblijven.

Ik denk dat het het beste is voor de jongen dat hij vlug opgenomen kan worden in een pleeggezin. Ik kan mij inbeelden dat 2,5 jaar zonder gezin leven niet gemakkelijk is voor de jongen. Hij zal wel een goede opvang krijgen in het ziekenhuis, maar dit is toch niet te vergelijken met een gezin.

Je kan moeilijk de ouders verstaan zonder het ze te vragen maar het hangt ook af van de situatie waarin ze zich bevonden. Misschien willen ze wel voor het kind zorgen maar hebben de mogelijkheden daar niet voor. Door hem naar hier te sturen heeft hij meer kans op overleven en willen ze dat hun zoon een beter leven kent dan zij, tenminste als ze naar hun mening hun kind niet goed kunnen opvoeden.

Het kon ook veel erger dat ze hem zouden hebben gedood toen die jongen die ziekte kreeg, dat gebeurd veel in de dierenwereld.

Ik hoop alleen dat hij een goed pleeggezin gaat vinden en gelukkig kan verderleven.

Ik denk dat het inderdaad het beste is dat dit kind bij een persoon, een pleeggezin komt dat verstand heeft van verpleging. Het kind kan dan in een normale gezinssituatie opgroeien en toch nog de nodige zorgen krijgen.

Het is erg voor het kind dat het al zolang in het ziekenhuis ligt en zijn ouders al zo'n lange tijd niet meer gezien heeft. Het moet toch ook niet plezant zijn om zolang in het ziekenhuis te liggen en niet naar huis te kunnen gaan. Maar ik begrijp wel dat het om medische redenen niet gaat.