De Paradox van Parys:
We love losers
De cultuur van de middelmaat. Daar ging mijn vorige column over en dat heb ik geweten. Het regende reacties uit alle windstreken: lezers die me wilden verbannen naar Nederland of de Verenigde Staten, getuigenissen van lotgenoten die dagelijks geconfronteerd worden met mensen die hun job zonder enige trots uitoefenen, tot de elektriciteitsfederatie die mijn elektricien in de bloemetjes wou zetten. En dan was er natuurlijk nog de eerlijke mailer die gewoonweg het adres van mijn elektriciteitsfirma wou omdat de familie verbouwplannen had. Mijn loodgieter, die ook in het stukje voorkwam, was minder begeerd, maar een bijdehandse lezeres wees me in dat verband op een paar regels die Frank Zappa zingt op zijn plaat Sheik Yerbouti, uit 1979. Well, the toilet went crazy / Yesterday afternoon / The plumber he says /'Never flush a tampoon!' / This great information / Cost me half a week's pay / And the toilet blew up / Later on the next day / Can't escape the conclusion / It's probably God's Will / That civilization / Will grind to a standstill.

Een van de redenen waarom de middelmaat tot norm wordt verheven en waarom onze beschaving binnenkort effectief tot stilstand komt, ligt in het feit dat we in Vlaanderen niet van winnaars houden. Wel integendeel. Neem nu televotend Vlaanderen, dat een prima illustratie van onze volksaard levert op dat vlak. In elk televisieprogramma kiezen we systematisch voor de sympathieke underdog en nooit voor de gedoodverfde winnaar. Dean, Joeri en Peter Evrard winnen drie edities van Idool. Sandrine en Natalia gaan genadeloos af. De twee laatste dames staan nu wel stevig swingend op Vlaamse podia. Van de drie anderen hebben we weinig gehoord, of toch niets dat we ons kunnen herinneren. Bij De Bedenkers hetzelfde verhaal. Els Scheppers, een trade marketing manager uit de voedingswereld en de bedenker van de speculaaspasta, moest de duimen leggen tegen de aardige opa Pierre, die met zijn zuster de sliplift bedacht. Meer dan de helft van de sms'en ging naar Pierre Van den Broeck, de gepensioneerde leraar.

En zo kunnen we nog wel even door. Eurosong, zelfde liedje: Sandrine, the Paranoiacs en Brahim? Geen match voor het gezellige Ishtar. Wie wint Mijn Restaurant? Het goedgeoliede team met ervaring dat van Matizze in Antwerpen tot een spetterend succes maakt? Neen. We leren die arrogante David en Lins een lesje en stemmen voor de sympathieke oma en haar zoon die in Leuven paling in 't groen maken. De underdogs Roland en Martine kapen het appartement in The Block Oostende weg en Martine Jonckheere eindigt veel hoger bij Sterren op de Dansvloer dan menselijk verklaarbaar.

Nochtans doen we met deze strategie onszelf geen plezier. Winnaars stuwen alle boten de hoogte in. Kijk maar naar de sport, waar overvolle tennisscholen aankomend talent klaarstomen, met dank aan de prestaties van Kim en Justine. Dit jaar zullen de inschrijvingen op atletiekclubs ongetwijfeld ongekende hoogtes bereiken dankzij Tia en Kim. Maar wacht tot bekend wordt hoeveel beide dames verdienen in hun postolympische carrière, en het feest zal al wat beperkter zijn. Want we houden van verhalen waarin mensen zoals u en ik van zero tot hero worden gebombardeerd, maar likken onze vingers pas echt af wanneer de heroes op hun terugweg naar zero zijn. Want in ons hart houden we niet van winnaars.

In de bedrijfswereld loopt het al net zo. Didier Bellens is ongetwijfeld een onaangename man in de omgang met zijn raad van bestuur, maar niemand twijfelt aan zijn competenties. Maar plots is zijn salaris wel een staatszaak. Als onze bedrijfsleiders toch maar niet te veel verdienen. Het gekke is dat Sandrine en Natalia vlot plaatjes verkopen, speculaaspasta over de toonbank vliegt en Matizze in Antwerpen afgeladen vol zit. Hoewel we niet gek zijn op winnaars, kopen we wel bij de verliezers. Misschien omdat zodra een gedoodverfde winnaar verliest, hij opnieuw perfect past in de definitie van een loser.

Lorin Parys is voorzitter van Flanders DC, de Vlaamse organisatie voor ondernemingscreativiteit. Hij schrijft deze column op persoonlijke titel.

Bron: www.standaard.be/paradoxvanparys , donderdag 28 augustus.

__________________