’Als het mijn vader was had ik hetzelfde gedaan’ - Moord op Theo van Gogh


Mohammed B. maakte gebruik van zijn recht op een laatste woord. Hij sprak op grond van van aantekeningen die hij tijdens de zitting had gemaakt.


Mohammed B.: „Wauw.”

Rechter: „Wat zegt u?”

B.: „Ik zeg ’wauw’. U heeft mooi geschreven. U stelt mij in de gelegenheid om iets te zeggen. U gaat mij niet onderbreken. En ik mag kritisch zijn."

Rechter: „U mag zeggen wat u wilt.”

B. begint in het Arabisch.

Rechter: ,,Nu onderbreek ik u wel. Om de tolk te vragen dit te vertalen.’’

Tolk: ,,Dit is een gebruikelijke tekst als je begint. Hij zegt: Ik wil Allah bedanken. Ik vraag Allah om hulp bij de woorden die ik ga spreken. Ik getuig dat er geen God is dan Allah.”

B., in het Nederlands: „Ik heb lang nagedacht of ik al dan niet wat zou gaan zeggen. Voor ik verder ga, wil ik ingaan over wat er is gezegd over de omgekeerde wereld. Ik neem aan dat dat ging over de verdediging, de heren Plasman en Sarikaya, hier achter mijn rug. (De rechter had de advocaten verweten dat die het wel voor hun cliënt opnamen in de pers, maar geen verweer voerden tijdens de zitting, red.) Ik denk en ik vind dat zij het niet verdienen dat u hen zo door het slijk haalt. Ondanks dat de heren weten dat ik inderdaad hun ongeloof haat met hart en ziel, doen zij hun werk met overtuiging. In acht, negen maanden zijn zij twee van de weinige mensen geweest van wie ik geloof dat zij uit overtuiging handelen. Dat kan je niet van veel mensen zeggen.”

„De reden dat ik nu iets zeg, is niet dat ik me verplicht voel door dit hof iets te zeggen. De enige persoon aan wie ik het misschien verplicht ben, is de moeder van meneer Van Gogh. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet meeleef. Ik voel uw pijn niet. Dat kan ik niet. Ik weet niet hoe het is om een kind te verliezen dat je met zoveel pijn en tranen op de wereld hebt gebracht. Deels komt dat doordat ik geen vrouw ben. Deels kan ik niet met u meevoelen omdat u een ongelovige bent. U kan, u mag me dat aanrekenen.”

„Ik weet dat de manier waarop ik me gedraag, mijn houding gisteren en vandaag, heel confronterend voor u is. En voor meer mensen hier. En veel mensen weten dat zij niet alleen naar een verdachte kijken en tegen een verdachte strijden, maar dat zij ook met hun eigen emoties aan het vechten zijn.”

„Wat betreft de aanklacht: ik kan me helemaal vinden in wat meneer de officier van justitie heeft gezegd. In grote lijnen tenminste. Ik neem de volle verantwoordelijkheid op mij. U heeft gekenschetst wat mij eventueel zou hebben gedreven tot mijn daad. Ik ben puur gedreven door mijn geloof. ”

„Het is inderdaad laf als ik mij hier achter de spelregels zou verstoppen door niks te zeggen. Ik wil de kans ook niet ontlopen de maximale straf te krijgen. Hiermee zeg ik meteen wat de zwakte van deze rechtsgang is. Ik erken uw rechtsgang niet. Wellicht erkent u mijn rechtsgang ook niet.

Ik heb wel begrepen van mevrouw Van Gogh dat zij misschien wat troost kan vinden als de maximale straf wordt gegeven en in het feit dat ik de maximale gevangenisstraf krijg, dat heb ik zo begrepen. ”

„Wat betreft uw deskundige, meneer Peters (hoogleraar islamitisch recht, red.): hij heeft aangegeven dat ik inderdaad teksten heb die geweld prediken. Hij zegt dat er ook teksten zijn die vrede prediken. Maar u heeft Peters niet de vraag gesteld wanneer vrede wordt gepredikt en wanneer geweld. Dat heeft u nagelaten.”

„Ik ga niet hier over politiek praten of steeds een religieus tintje geven, ik ben hier niet om een politiek statement te maken, of een politiek statement met een religieus tintje, dat bespaar ik u. Maar ik wil wel dat u weet dat ik uit overtuiging heb gehandeld. Het is niet omdat ik uw zoon Theo van Gogh zo haat, niet omdat hij Nederlander is of omdat ik mij beledigd voel als Marokkaan. Ik heb mij nooit beledigd gevoeld.”

„Ik kan uw zoon nooit... verdenken van enige hypocrisie. Hij was geen hypocriet. Hij zei dingen uit overtuiging. Ik weet dat hij uit overtuiging dingen zei.”

(laat een lange stilte vallen)

Dus het hele verhaal dat ik me beledigd zou voelen als Marokkaan, omdat hij ons geitenneukers noemde, is helemaal niet waar. Ik heb gehandeld uit geloof. Als het mijn vader of mijn broertje was, had ik hetzelfde gedaan. U kunt me niet verdenken van enige sentimentaliteit.

De vraag waar dit hof voor staat: een maximale straf, maar de verdachte geeft geen inzicht in zijn geestestoestand. Maar ik kan u verzekeren: mocht ik vrijkomen, dan zal ik precies hetzelfde doen. Precies hetzelfde. U dacht misschien dat ik me gevangen voel. Ik voel me niet gevangen door muren of een hokje. Ik zal u zeggen: ik voel me vrij en ik ben vrij. Verder wat betreft uw kritiek: wellicht bedoelt u met Marokkanen de moslims. Ik neem u dat niet kwalijk. Dezelfde wet die mij verplicht ieder die Allah en de profeet beledigt de kop af te hakken, diezelfde wet verplicht mij niet in een land te vestigen waar, zoals de officier het noemt, het ’vrije woord’ wordt verkondigd.

Maar wat dan? Ik zeg u, dit verwijt van u... Dit verwijt is rechtsgeldig mits er een land bestaat waarin mensen zoals ik toevlucht kunnen zoeken. Dat u een man zoals mij tegenhoudt, dat neem ik u niet kwalijk, dat is uw werk.”

(kijkt om naar politieagenten die achter in de zaal zitten)

En ik denk dat die politieagenten die op 2 november ook met mij geconfronteerd waren, het recht hebben om te weten dat ik niet schoot om jullie te ontzien, maar ik schoot om te doden. Én om gedood te worden.

U mag al uw psychologen, psychiaters en deskundigen op me af sturen, maar ik zeg u, u zult dit nooit begrijpen. Dat kunt u niet. Als ik vrij kom, en ik had de mogelijkheid om nog een keer te doen wat ik op 2 november deed, wallah (bij Allah, red.), ik zou precies hetzelfde hebben gedaan.

Misschien weet u... Ik ben hier niet om zielig te doen of verwijten te maken. Misschien dat dit een beetje troost zal zijn voor mevrouw Van Gogh. Verder kan het me niet schelen, eerlijk gezegd.”


Trouw, 13-07-2005

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB