'Ik heb mijn hele jeugd weggegooid'


EEKLO - Interview Negen jaar en aan de drugs Jongeren, kinderen nog, raken almaar vroeger aan de drugs. Zoals Thomas. Zijn eerste jointje rookte hij toen hij negen was. Na cannabis volgden speed en heroïne. Vandaag is Thomas zestien en clean. 'Ik ben niet fier op wat ik heb gedaan. Ik heb mijn hele jonge leven weggegooid. Dat wil ik niet nog eens doen.'


'Een vriend vroeg me of ik aan zijn sigaret wilde trekken. Waarom zou ik niet eens proberen? Ik zag er geen kwaad in, maar ik wist toen niet dat er cannabis in zat. Zo ben ik met cannabis in aanraking gekomen. Ik was negen jaar', vertelt Thomas. 'Voor ik het wist, rookte ik het spul elke dag en raakte ik verslaafd.'

'Mijn vrienden, die een pak ouder waren dan ik, staken me de cannabis toe. Het maakte me moe en hongerig, maar ook kalm. Ik heb geprobeerd om te stoppen, maar het is me nooit gelukt. Op den duur had ik in niets nog zin. Ik bleef weg van school en hing hele dagen op straat rond.'

Thomas kon zijn cannabisgebruik goed verbergen. 'Niemand stelde me vragen, mijn moeder niet en de school niet. Ik voetbalde toen in de jeugdreeksen van Cercle Brugge. Ook mijn ploegmaats en mijn trainer wisten van niets. Als ik al naar de training kwam, lette ik erop dat ik nuchter was. Maar steeds vaker bleef ik van de trainingen weg.'

'Ik ben blijven voetballen tot ik elf jaar was. Toen ben ik beginnen te experimenteren met speed. Zo erg dat ik begon te hallucineren. Ik had ook constant het gevoel dat ik werd achtervolgd. Zo dacht ik dat de stad volliep met politieagenten, omdat alles voor mijn ogen blauw uitsloeg. Een container hield ik voor een combi. Ik sloeg door en sliep soms vier, vijf nachten na elkaar niet.'

Het drugsgebruik ontaardde in crimineel gedrag. 'Om mijn gerief te kunnen kopen, begon ik te stelen. Auto-inbraken en bromfietsdiefstallen', zegt Thomas. 'Het duurde tot ik door de politie werd opgepakt en voor de jeugdrechter moest verschijnen.' Die stuurde Thomas voor 9 maanden naar de instelling van Ruiselede.

'Het begin van enkele instellingsjaren', zegt Thomas. 'De eerste keer bleef ik er negen maanden. Toen ik buiten kwam, begon ik snel opnieuw te stelen om mijn drugs te kunnen kopen, tot ik weer werd betrapt. Zo ben ik vier keer naar Ruiselede gestuurd.'

'Omdat ik daar in de halfopen afdeling zat, kon ik er mijn drugsgebruik gewoon voortzetten. Wie terugkeerde van een vrij weekend, kon makkelijk drugs binnensmokkelen. We dealden in het geniep, vooral cannabis en speed. Ik ben drie keer betrapt onder invloed, maar daar bleef het bij.'

'De bodem moest ik toen nog bereiken. Ik was vijftien toen ik met heroïne ben begonnen. De grootste smeerlapperij. Toen zat ik echt heel diep. Ik werd ziek en moest afkicken. Pas toen ik naar de gesloten afdeling van Ruiselede werd gestuurd, ben ik door mijn begeleiders aangesproken om hulp te zoeken voor mijn drugsverslaving. Ik wist dat ik problemen had, en was gemotiveerd om eraan te werken. Zo ben ik bij het drugshulpcentrm De Sleutel terecht gekomen.'

'Het is onrustwekkend om vast te stellen dat Thomas zes jaar lang drugs heeft kunnen gebruiken zonder dat iemand hem daarop heeft gewezen', zegt Joris Cracco, afdelingshoofd van De Sleutel in Eeklo. 'Voor elke Thomas die hulp vindt, zijn er twintig of meer die geen hulp vinden. Als samenleving hebben we te weinig oog voor de signalen van problematisch druggebruik.'

Ook Thomas beseft dat hij geluk heeft gehad. 'Mijn broer is aan een overdosis drugs gestorven toen hij 21 was. Dat ik dezelfde weg kon opgaan? Dat heeft nooit in mijn hoofd gespeeld. Toen mijn broer stierf, was ik zeven. Ik had geen flauw benul wat de impact van drugs kan zijn. Nu wel.'

In De Sleutel leerde Thomas zijn leven weer op te pikken, met dank aan een strakke structuur en de sport. 'Ik ben nu weer ingeschreven bij een voetbalclub, in vierde provinciale. Ik kijk al uit naar de eerste training. Als ik sport, weet ik dat ik niet aan drugs denk.'

'Na vijf maanden begeleiding weet ik deze week of ik voor het eerst tijdens het weekend naar huis mag. Ik kijk ernaar uit. Mijn moeder ook. Zij had alle vertrouwen in mij verloren en wilde mij niet meer zien, maar nu komt ze me om de twee weken bezoeken. Dat vind ik chic.'

'Ik heb een goed gevoel. Ik ben niet fier op wat ik heb gedaan. Ik heb mijn hele jonge leven weggegooid, en dat wil ik niet nog eens doen. Ik ga deeltijds leren en deeltijds werken. En het is mijn droom om in het leger te gaan. De actie en het avontuur, maar ook de structuur spreken mij aan. Ik voel mij daar goed bij.'

Al beseft Thomas dat het echte gevecht met zijn drugsverleden nu pas begint. 'Als ik naar huis terugkeer, weet ik dat ik er mijn oude “vrienden, weer tegen het lijf zal lopen. We wonen in een slechte buurt, waar veel drugsgebruikers zijn. Als ik één keer ja zeg, ben ik opnieuw verloren.'

Thomas is een schuilnaam.


DS, 21-05-2008 (Yves Delepeleire)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB