Bericht aan weldenkend links


De discussie over het hoofddoekverbod moet ook gaan over het wezen van de islam, betogen Benno Barnard en Geert van Istendael . 'De moderne islam is diepgaand door het nazisme geconditioneerd, onder meer via de Egyptische Broederschap.'


Enkele dagen geleden werd ons per e-mail een petitie tegen het recente hoofddoekenverbod in Lier toegestuurd. Het had ook Gent of Antwerpen kunnen zijn; het betrof dezelfde linkse strijd tegen onverdraagzaamheid.

Wij antwoordden het meegestuurde adressenbestand - waartoe schrijvers behoorden, filosofen en sociologen, de belangrijkste kranten en televisieredacties, en enkele oude marxisten, onder wie sympathisanten van de alliantie tussen de PvdA en de AEL - dat wij verklaarde vijanden van het Vlaams Belang waren en tegelijkertijd publieke voorstanders van het hoofddoekenverbod. Ook schreven we dat weldenkend links onze islamitische zusters in de steek liet en dat de meeste linkse intellectuelen niets schenen af te weten van de islam.

Stel dat we bij wijze van vermetel gedachte-experiment zouden hebben durven beweren dat het islamitische terrorisme zich tot de Koran verhield als de terreur van de SS tot Mein Kampf, het verontwaardigde geschreeuw had niet luider kunnen zijn.

Onze opvatting was antisociaal, kleinburgerlijk, antidemocratisch en vanzelfsprekend racistisch.

Het is vreemd hoe benauwend de oneindige ruimte van het internet kan worden.

Dat café werd ons dus te vol - maar buiten bleven we verder praten met de schrijver Jeroen Olyslaegers, die opwierp dat het neutraliteitsbeginsel van de overheid in het geding was, 'want juist door het hoofddoekenverbod heeft de stedelijke overheid van Antwerpen, Gent en nu ook Lier haar eigen neutraliteit gecompromitteerd', meende hij.

We herhalen hier dat wij grote voorstanders zijn van het Franse model van de lekenstaat. Met de persoonlijke levenssfeer van ambtenaren hebben we niets te maken. Na een ontwikkeling van tweehonderd jaar - nee, tweeduizend jaar - hebben wij Europeanen de publieke sfeer eindelijk van de persoonlijke afgebakend en een soort evenwicht bereikt tussen de res publica en de religio. Het zou wel erg onverstandig zijn dat op te geven.

Maar de kwestie is veel ingewikkelder.

Wat wij en vele andere fatsoenlijke en niet geheel irrationele intellectuelen bedoelen, is dat de discussie ook over het wezen van de islam moet gaan. Veel linkse vrienden verkiezen een blakende onwetendheid omtrent die godsdienst. Maar het is absoluut noodzakelijk te begrijpen dat onze termen - al onze dierbare civiele vrijheden, waar het neutraliteitsbeginsel een structurerend principe van is - betekenisloos zijn binnen de theologische ruimte van de Profeet.

De islam verkondigt een volstrekt andere visie op de religieuze en politieke werkelijkheid dan het jodendom en christendom, de godsdiensten waarop de Profeet zich gebaseerd heeft en die hij in zijn Koran te vuur en te zwaard bestrijdt. Het allerfundamenteelste verschil bestaat in de theologische kern: de god van Abraham en Christus is onderworpen aan de gerechtigheid. Hij kan zelfs debatten met zijn schepselen verliezen; en dat gebeurt dan ook in allerlei vaak grappige passages in de Bijbel en de talmoed.

Op dit punt roept steevast iemand ter linkerzijde: 'Kruistochten! Inquisitie!'

Het feit dat zijn schepselen God misbruikt hebben voor dergelijke zaken valt zeer te betreuren. Maar de westerse dialectische traditie heeft gemaakt dat iedere moderne christen of jood van enig intellectueel niveau zich doodschaamt voor het bloed dat aan zijn erfenis kleeft.

Allah daarentegen is boven alles verheven, inclusief de gerechtigheid. En waar de god van Abraham en Christus de mens de vrije wil heeft geschonken, grijpt Allah permanent in. 'Insjallah!' is geen holle kreet, maar de uitdrukking van een elementaire overtuiging: alles, letterlijk alles, gebeurt omdat Allah het wil. Daarmee voert de islam ons via Mekka naar een interpretatie van de wereld terug die van lang voor het schrift dateert.

Het lijkt ons hoogstnoodzakelijk dat Europa zich grondig informeert over de islam. Want de houding van veel linkse intellectuelen getuigt van een onbewust etnocentrisme, wat des te onbegrijpelijker is omdat ze zo luid de verderfelijkheid van datzelfde etnocentrisme prediken. Blijkbaar zijn ze volstrekt niet in staat zich voor te stellen dat een islamiet anders, maar dan ook werkelijk totaal anders denkt dan een welwillende, linkse, antikatholieke Vlaamse intellectueel. Mogelijk is dat het gevolg van een diep begraven koloniaal schuldgevoel, maar dat onderwerp voert ons hier te ver.

Olyslagers intussen verdacht ons van een grondeloos pessimisme. 'Hoe kan een mens nog redelijk denken wanneer hij voortdurend de doodsklokken over het Avondland hoort beieren?', vroeg hij zich bedroefd af.

Dat valt geweldig mee - maar intussen is het een treurig idee dat we ook binnen de Europese termen voortdurend langs elkaar heen praten.

En dan hebben we het moeilijkste van alles nog verzwegen.

'Islamofascisme' is geen loze term van extreem-rechts of afvallig links. De moderne islam is diepgaand door het nazisme geconditioneerd, onder meer via de Egyptische Broederschap. Die beweging heeft zich in de jaren dertig rechtstreeks door Mein Kampf laten beïnvloeden en is zelf weer de inspirator geworden van Al Qaeda, Hamas en aanverwante gezelligheidsverenigingen.

Een voorbeeld van de invloed van het nazisme op het islamisme is 11 september 2001. Albert Speer rapporteert in zijn dagboeken hoe Hitler luidop droomde van zelfmoordvliegtuigen die zich op Manhattan zouden storten, de hoofdstad van het wereldjodendom. Het is volgens de Duitse politicoloog Matthias Küntzel, specialist in het islamitische antisemitisme, maar al te waarschijnlijk dat Al Qaeda het plan voor 11 september gewoon van de Führer heeft overgenomen.

Al Qaeda en de sharia zijn logische consequenties van de versteende godsdienst die islam heet en die zich al duizend jaar met hand en tand verzet tegen iedere vrije interpretatie van de geopenbaarde teksten. Anderzijds zijn de Verlichting en de democratie uit het bloed van de Europese geschiedenis geboren - niet als kinderen van Rome misschien, maar wel van het protestantisme en het jodendom, met hun traditie van dialectiek en zelfstandige tekstinterpretatie.

Gelukkig zijn de meeste islamieten in religieus opzicht lauw. Zoals het gros van de mensen, christelijk en anderszins, zijn ze voornamelijk geïnteresseerd in het leven van alledag, in een dak, brood, werk, vriendelijkheid. De doekjes op het hoofd van hun vrouwen en dochters vormen geen bedreiging van de openbare veiligheid. Maar elke hoofddoek zegt hetzelfde: ik ben als vrouw, hoewel een mindere, verantwoordelijk voor de seksuele zelfbeheersing van mannen.

Nogal wat linkse intellectuelen verdedigen dus in naam van de emancipatie het islamitische recht op de mildste vorm van terrorisme: vrouwenonderdrukking.

'Keuzevrijheid!' roept links met schrille stem.

Europa zou zichzelf nog opheffen uit respect voor zijn eigen principes.

Benno Barnard en Geert van Istendael zijn schrijvers


DS, 02-02-2008

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB

VERLAMD DOOR ANGST


De eerste socialisten in Nederland en daarbuiten waren niet kieskeurig in het uiten van hun afkeer van kerk en geloof. In hun streven naar vooruitgang en welvaart ondervonden ze harde tegenstand van de kerken. De pioniers van het socialisme kregen te maken met broodroof en geweld, dat niet zelden werd uitgelokt door donderpreken van pastoors en dominees. De vakbondsman Henri Polak werd bijna in elkaar geslagen en uitgemaakt voor antisemiet, omdat hij de apartheid tussen Joodse en christelijke diamantbewerkers openlijk kritiseerde.


Soortgelijke toestanden heersten in België. Louis Paul Boon beschrijft in zijn onvergetelijke boek Pieter Daens hoe socialisten, linkse liberalen en sociaal bewogen katholieken samen streden tegen de ongenaakbare katholieke kerk, die in de 19de eeuw een ijzeren greep had op de bevolking van de industriestad Aalst.

In de loop der tijden verdwenen de scherpe kantjes van de politieke strijd tussen confessionelen en socialisten. Maar nog in 1954 vaardigden de Nederlandse bisschoppen een mandement uit, dat de gelovigen verbood om lid te worden van de socialistische vakbond of te kijken naar de socialistische omroep. Priesters bezochten katholieke gezinnen en dreigden met banvloeken als het kinderaantal te wensen overliet.

Pas in de jaren zestig verminderde de greep van de kerken, dankzij opruiende programma's als Beeldreligie en de 'aanstootgevende' literatuur van Gerard Reve en Jan Wolkers. Vrouwen en homo's vochten voor hun emancipatie en waren daarbij niet benauwd om gelovigen te kwetsen.

Met de komst van Turkse en Marokkaanse gastarbeiders diende zich na 1970 een nieuwe religie aan in Europa, de islam. Je zou verwachten dat vrijzinnig en linkse mensen deze godsdienst net zo kritisch zouden benaderen als het christendom. Dat was ook hard nodig, want vanaf de jaren tachtig verschenen fundamentalistische imams ten tonele, die hun aanhang opriepen niet te integreren en de vloer aanveegden met de rechten van vrouwen en homo's.

Merkwaardig genoeg zweeg links hierover. Paus Johannes Paulus II werd in 1985 bespot en uitgejouwd tijdens een bezoek aan Nederland, maar wee degene die wat lelijks durfde te zeggen over de islam. Uit angst voor racisme, uit een soort koloniaal schuldgevoel en uit politiek opportunisme (de migranten waren welkom als kiezers) zweeg links over intolerante uitingen van moslims. In Nederland speelde daarbij ook de herinnering aan de jodenvervolging in de Tweede Wereldoorlog. Was de massamoord in Auschwitz en Sobibor immers niet voorafgegaan door redeloos gescheld op 'de Joden'?

Het debat is jarenlang verlamd door de angst voor extreemrechts. Het is onder meer aan VVD-leider Frits Bolkestein en PvdA-intellectueel Paul Scheffer te danken dat de lucht in Nederland vrijer is geworden, en natuurlijk aan de vermoorde helden van het vrije woord, Pim Fortuyn en Theo van Gogh. Het is weer mogelijk kritiek te leveren op de sharia, de boerka of op conservatieve imams, die met geweld dreigen tegen 'kwetsende' kunstwerken in musea of korankritische films. Mensen met kritiek op de intolerante uitingen van de islam worden nog regelmatig weggezet als fascist of islamofoob, als mensen die haat zaaien door een verkeerde toon aan te slaan, maar ze kunnen zich in elk geval weer vrij uiten in Nederland.

Maar de heersende opinie is nog steeds politiek correct. Sommige Nederlandse intellectuelen houden vol dat het de eigen schuld van Theo van Gogh was dat hij vermoord werd door een moslimextremist. Gezaghebbende linkse columnisten als Jan Blokker en Hugo Brandt Corstius hebben volop meegedaan aan het belasteren en verdrijven van Ayaan Hirsi Ali. Dezelfde progressieve kringen zijn nu opeens verbaasd dat Franse linkse intellectuelen het wel opnemen voor de met de dood bedreigde Somalische Nederlandse.

Ik heb het gevoel dat de discussie in België nog meer op slot zit dan in Nederland. De groei van Vlaams Belang heeft het publieke debat gesmoord. Door het cordon sanitaire durfde bijna niemand openlijk stelling te nemen tegen intolerantie uit islamitische hoek.

Twee vooraanstaande schrijvers, Benno Barnard en Geert van Istendael, hebben het nu aangedurfd om het monsterverbond tussen weldenkend links en de fundamentalistische islam aan te klagen (DS 2 februari). Hun terechte pleidooi voor vrijzinnige seculiere waarden en voor de scheiding van kerk en staat, vergezeld van een aanval op de vrouwenonderdrukkende hoofddoek, heeft hen in de morele verdachtenbank gebracht. Het duo wordt uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk is: antisociaal, kleinburgerlijk, antidemocratisch en racistisch.

Barnard en Van Istendael zouden het Vlaams Belang in de kaart spelen; een verwijt dat doet denken aan vroegere waarschuwingen dat de klassenvijand zou profiteren van openlijke kritiek op de partijleiding. De aanklagers vergeten dat juist het zwijgen over alle misstanden rond de islam en de multiculturele samenleving de populisten en extremisten in de kaart heeft gespeeld.

Ik hoop dat de twee moedige schrijvers volhouden. Het moet ook in Vlaanderen mogelijk zijn zakelijke kritiek op de islam te leveren en op te komen voor vrijzinnige en democratische principes zonder te worden blootgesteld aan verdachtmakingen. Links moet zich losmaken uit de wurggreep van de religieuze intolerantie en net als vroeger opkomen voor tolerantie, vrouwenrechten en geestelijke vrijheid.

Carel Brendel is de auteur van 'Het verraad van links' (Uitgeverij Aspekt), dat handelt over de verhouding tussen godsdienst en socialisme in Nederland.

DS, 18-02-2008

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB